**De Edvocate publiceert graag gastbijdragen om belangrijke gesprekken over P-20 onderwijs in Amerika aan te wakkeren. De meningen in deze gastberichten zijn die van de auteurs en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs de officiële mening van De Edvocate of Dr. Matthew Lynch.**
Een gastbericht van Suzy Brooks
In de afgelopen 10 jaar als leraar voor de klas heb ik meer dan 200 leerlingen lesgegeven, meer dan 600 nieuwsbrieven en artikelen geschreven en meer dan 2.400 reacties ontvangen van meer dan 250.000 bezoeken aan onze 2 blogs voor de klas. Ik heb de ups en downs van het lesgeven en leren gedeeld en heb daarbij veel geleerd over mijn leerlingen, hun families, de onderwijswereld en (vooral) mezelf.
Toen ik met lesgeven begon, had ik veel vooroordelen over hoe ik les zou gaan geven; hoe ik het leren voor mijn leerlingen tot leven zou laten komen. Toen ik laat in het onderwijs begon, dacht ik dat ik wijsheid met me mee zou brengen. Ik wist niet dat wijsheid ongrijpbaar is en veel verder op de weg lag dan ik op dat moment was. Hier zijn enkele dingen die ik onderweg over lesgeven heb geleerd:
1. Inspanning beïnvloedt alles – Hoe hard we werken als studenten en docenten beïnvloedt het resultaat van alles wat we doen. Zonder inspanning is er heel weinig dat we kunnen weten, begrijpen of doen. Ik herhaal deze zin in de klas op Dag 1, Dag 180 en elke dag daartussenin. Voor veel van mijn studenten kost het tijd om echt te weten hoe het voelt om hard te werken.
2. Waar je je energie in steekt, wordt groter en sterker – Dit is waar, ongeacht of het iets positiefs of negatiefs is. Als je je energie steekt in chatten met vrienden in plaats van in het afmaken van een project, is de kans groot dat het project niet groter en sterker wordt. Als ik naar mijn leven als volwassene kijk, zie ik hoe waar dit gezegde is, en ik ben vastbesloten om die les met mijn studenten te delen, zodat ze zien dat keuzes ons blijven beïnvloeden, zelfs tot ver in de volwassenheid.
3. Lesgeven = waakzaamheid – Deze heeft zich de afgelopen 10 jaar ECHT keer op keer bewezen. Wat doet elke leerling? Wat zegt hij? Nodig? Begrijpt? Of de leerlingen nu in de rij lopen, hun spullen bij elkaar zoeken, in stilte lezen of in kleine groepjes werken, ze vereisen een waakzaamheid die veel verder gaat dan wat menselijkerwijs mogelijk is. Leerkrachten moeten al hun zintuigen gebruiken om zich te allen tijde bewust te zijn van wat er in en buiten de klas gebeurt. Als je het goed doet – weet je dat omdat je uitgeput bent!
4. Transparantie is de voorbode van vertrouwen – Ik ben bijzonder trots op de relaties die ik de afgelopen 10 jaar met gezinnen heb opgebouwd. Mijn angst zorgt ervoor dat ik bang ben voor confrontaties en moeilijke onderwerpen uit de weg ga. Ik heb mezelf moeten pushen om proactief met families te communiceren. In feite is deze blog een manier geworden om dat te doen. Ik heb gedeeld wat er gaande is in onze klas en heb een extra methode geboden voor gezinnen om met mij in contact te komen. Zoals duizenden leerkrachten heb ik mezelf op alle mogelijke manieren beschikbaar gesteld om de communicatielijnen open, eerlijk en proactief te houden. Uiteindelijk heeft dat een positief verschil gemaakt voor mijn leerlingen.
5. Wie het hardst werkt, leert het meest – Toen ik voor het eerst les begon te geven, droeg ik een kale plek in het kleed vooraan in de klas. Ik besteedde uren aan het plannen van mijn lesuitvoering, en vroeg me vaak af waarom slechts enkele leerlingen het “snapten”. Lange tijd geloofde ik dat het mijn gebrek aan presentatievaardigheden was, en dat ik gewoon betere manieren moest vinden om vooraan in de klas les te geven. Ik werkte keihard! Gelukkig besefte ik al snel dat ik het beste kon onderwijzen en leren als ik naast mijn leerlingen stond, in plaats van voor hen. Ik leerde hen het harde werk te laten doen, zodat zij de vruchten van het leren konden plukken. Technologie heeft een grote rol gespeeld in het veranderen van de dynamiek in mijn klas, maar uiteindelijk was het mijn eigen ego dat ik opzij moest zetten toen ik me realiseerde dat de Suzy Show gewoon geen effectieve onderwijsstrategie is. Mijn leerlingen werken nu harder dan ik, en leren ondertussen meer.
6. #LookUp – Ik probeer mijn studenten al heel lang mindfulness bij te brengen. Ze zijn opgegroeid in een tijdperk waarin ze hun hamburger bestellen bij loket 1 en ophalen bij loket 2. Ze wachten altijd op What’s Next in plaats van te leven in What’s Now. Ze willen dat het lunchtijd is. Ze willen dat het zaterdag is. Ze willen 13 zijn. Ik herinner ze eraan om omhoog te kijken en zich meer bewust te zijn van wat er om hen heen gebeurt. Om dankbaar te zijn dat ze met een probleem worstelen, om blij te zijn dat ze met vrienden werken, om tevreden te zijn met 8, of 9, of 10 jaar zijn. Als volwassenen weten we maar al te goed hoe snel de tijd gaat. Onze kinderen leren het langzamer aan te doen en kleinere momenten te waarderen is een geschenk dat de moeite waard is.
7. Onderwijzen is delen – In mijn presentaties ben ik vaak geciteerd met de woorden “Onderwijzen is een isoleerberoep”. Als leerkrachten zwoegen we vaak weg met “onze kinderen” in “onze kamer”, en komen er alleen uit om af en toe met anderen in contact te komen. De afgelopen 6 jaar als presentator hebben me de kans gegeven om in contact te komen met mensen van alle rangen en standen, van over de hele wereld. Ik heb geleerd om te zeggen: “Onderwijzen is een isolerend beroep” in een poging om leerkrachten aan te moedigen om wat ze doen met anderen te delen. Er gebeuren verbazingwekkende dingen in klaslokalen over het hele land, en de meeste mensen weten dat niet. Wij zijn de cagebusters die de macht hebben om ons beroep in positieve zin te veranderen. We moeten onze deuren openen en de wereld binnenlaten.
8. Angst definieert mij NIET (meer) – Ik ben al bijna mijn hele leven het slachtoffer van angst. Ik heb het toegelaten om mijn dagelijks bestaan te beheersen, en te beperken wie ik ben en wat ik kan doen. “Ik heb angst” was voor mij een negatieve overtuiging, nooit te zien als een kracht; als een positief. Gedurende de afgelopen 6 jaar als docent en presentator, heb ik geleerd dat angst gewoon een deel is van wie ik ben, een deel van wat mij definieert. Het is aan mij om te beslissen of die definitie positief is of niet. Of ik me nu opmaak voor een moeilijk gesprek, een grote presentatie of zelfs een interview op live televisie met Chelsea Clinton, het is MIJN keuze om te beslissen hoe angst die ervaringen zal beïnvloeden. Het zou HEEL gemakkelijk voor mij zijn om toe te geven aan de macht die angst over mij wil hebben – om aan mijzelf en mijn capaciteiten te twijfelen. Maar ik heb geleerd (en mijn studenten geleerd) dat het leven IEDEREEN uitdagingen geeft. We hebben allemaal strijd te overwinnen, en hoe meer we onszelf verontschuldigen, hoe meer schade we aanrichten op de lange termijn. We moeten ervoor kiezen om onze uitdagingen als kansen te zien.
9. Ons levenspad ligt niet van tevoren vast – We stippelen het uit met elke beslissing die we moeten nemen en elke keuze die we maken. Hoewel er keuzes zullen zijn waar we spijt van krijgen, kunnen we alleen maar hopen dat onze volgende keuzes ons op een positieve manier vooruit zullen helpen. Mijn leerlingen worden nu al geconfronteerd met eindeloze keuzes. Ze leren het belang van die beslissingen elke dag dat ze die maken. Met behulp van ondersteunende volwassenen die hen naar onafhankelijkheid leiden, zullen onze kinderen de kracht van het vinden van een weg leren kennen.
10. Groei komt van binnenuit – Ik heb mijn leerlingen de afgelopen tien jaar “geleerd” verantwoordelijkheid te nemen voor hun eigen leerproces. Ik heb geleerd dat die vaardigheid (hoewel op het rapport) een van de moeilijkste is om te beoordelen, en bijna onmogelijk om aan te leren. De vaardigheid te weten wat je weet en wat je nog moet leren, klinkt bijna te moeilijk voor kinderen om te begrijpen. Maar in een wereld met 7 miljard mensen moeten we ons bewust zijn van wat we als individu nodig hebben. Uiteindelijk zal niemand ooit de volledige verantwoordelijkheid nemen voor ons eigen leren. Als ouders proberen we het een tijdje voor onze kinderen te doen, maar het is onze taak om onze leerlingen te leren het voor zichzelf te doen. Diep nadenken leidt tot de waarheid, en de waarheid kennen kan ons doen groeien.
Dus, na veel nadenken en veel waarheden onder ogen zien, ben ik klaar om een nieuw hoofdstuk in het onderwijs te beginnen buiten het zijn van een niet-zo-traditionele leraar voor de klas. Mijn vaardigheden en inspanningen zullen een nieuw effect hebben op leerlingen en gezinnen, en ik zal nog meer over mezelf leren.
Dream Big,
Dit bericht verscheen oorspronkelijk op blogs.falmouth.k12.ma.us en is met toestemming opnieuw gepubliceerd.
Suzy behaalde haar doctoraal in Elementary Ed. en Sociologie en haar doctoraal in Instructional Technology. Momenteel zit ze in de Raad van Bestuur van MASCD (Massachusetts Association for Supervision and Curriculum and Development). Suzy is sinds kort ook leraarsambassadeur voor FableVision, een geweldig, innovatief bedrijf dat creativiteit en individualiteit op scholen stimuleert.