Als de volgende NBA draft eraan komt, zullen er zeker een paar teams zijn die de boot volledig missen.

De grootste angst van elke GM, coach en fan bij een hoge draft pick is dat het management een ei legt en hun franchise voor de komende jaren te gronde richt.

Niet elk team kan Michael Jordan opstellen. Hoewel hindsight 20-20 is, werd bij veel van de keuzes op deze lijst, zelfs op dat moment, een collectief “WAT?!?”

Dus hier hebben we het, de grootste eieren die in de NBA ontwerpgeschiedenis zijn gelegd. Het is moeilijk te geloven dat wat op de dag van de conceptie zo’n zekerheid leek, om wat voor reden dan ook kon uitgroeien tot een rampzalige keuze waar jaren en jaren de spot mee wordt gedreven.

Joe Barry Carroll heeft eigenlijk een aardige NBA-carrière gehad. Hij maakte zelfs een keer deel uit van het All-Star-team.

Hoe dan ook, hij moest in deze lijst staan. De Warriors ruilden Robert Parish en de derde keus in de draft om twee plaatsen op te schuiven voor Carroll. Die derde keus bleek Kevin McHale te zijn.

Altijd als twee Hall of Famers worden geruild om een eerste keus te krijgen, verdient dat de status van draft bust.

Carroll kreeg de bijnaam “Joe Barely Cares” tijdens zijn periode in de Bay, hij weigerde vaak interviews en speelde met een nonchalante houding.

Zijn Warriors wonnen in zijn zes seizoenen niet veel, terwijl de Celtics een aantal serieuze prijzen in de wacht sleepten.

Vorige selectie: Kevin McHale

Joe Alexander: Milwaukee Bucks (nr. 8, 2008)

Als je als achtste wordt opgesteld, kun je maar beter meer dan 282 punten scoren in je NBA-carrière.

Alexander werd gezien als de beste atleet in de selectie van 2008 toen hij uit West Virginia kwam. Hij had een ongeëvenaard springvermogen en een dodelijk jumpshot.

Eigenlijk vertaalde niets van dat alles zich in de NBA.

De 6’8″ swingman hield het twee weinig inspirerende seizoenen vol in de NBA voordat hij in de afgrond verdween. TWEE.

Zowat elke andere speler die achter hem in de eerste ronde werd gehaald, is er al in geslaagd om op zijn minst een solide niche voor zichzelf te creëren, maar niet Alexander. Hij was gewoon vreselijk

Voor hem geselecteerd: Brook Lopez, Roy Hibbert, Serge Ibaka, Nicolas Batum

Hasheem Thabeet: Memphis Grizzlies (nr. 2, 2009)

Thabeet werd bejubeld als de volgende Dikembe Mutombo. Als hij niet zo jong was geweest, had hij misschien wel hoger op deze lijst gestaan.

Na een mooie carrière bij UConn nam Memphis het risico met Thabeet in de veronderstelling dat hij zich zou blijven ontwikkelen tot een ster. Met zijn 7’3″ kon hij iedereen aan op college niveau…behalve DeJuan Blair.

Thabeet heeft in zijn korte carrière bewezen een waardige shot-blocker te zijn en kan zich over de hele linie nog verbeteren. Hij moet nog veel minuten krijgen om zich te bewijzen.

Hoe dan ook, Memphis had op dat moment een zwakke aanval en liet veel capabelere spelers links liggen met de tweede keus. Ze hadden Marc Gasol al als hun toekomstige center, dus dit bleek een verspilde keuze te zijn. Thabeet werd na anderhalf seizoen in Memphis verhandeld.

Vorige selectie: James Harden, Tyreke Evans, Ricky Rubio, Stephen Curry

Marvin Williams: Atlanta Hawks (nr. 2, 2005)

Verrassend genoeg verliet Williams North Carolina na zijn eerstejaarsseizoen en werd hij geacht het meeste potentieel uit de draft van 2005 te hebben.

Na zeven jaar kunnen we gerust stellen dat zijn potentieel altijd strikt potentieel zal blijven.

Williams was jarenlang een solide producent voor de Hawks, maar hij ontwikkelde zich nooit tot de ster die hij had moeten zijn. Misschien is hij te vroeg van school gegaan, want hij heeft zijn plaats in deze competitie veroverd als niet meer dan een rolspeler.

Zelfs bij North Carolina vertoonde hij niet het soort vaardigheden dat een tweede keus waardig zou zijn. Erger nog, Atlanta heeft voor zijn diensten een aantal talenten overgeslagen die voor de club van grote betekenis waren.

Vorige geselecteerden: Deron Williams, Chris Paul, Andrew Bynum

Shawn Bradley: Philadelphia 76ers (nr. 2, 1993)

Wat een glas melk is voor Oreo koekjes, is precies wat Shawn Bradley was voor de NBA.

Met andere woorden, Bradley werd veel meer ondergedompeld dan hij had gewild.

Misschien wel de grootste miskoop op deze lijst, (letterlijk), Philly nam het 7’6″ monster als verdedigingsanker. Als hij niet zo mager was geweest als een rail, had dat misschien gewerkt.

Bradley’s geblokkeerde schoten wogen niet op tegen alle keren dat hij op een poster werd gezet. Hij had een gemiddelde van meer dan drie blokkeringen per wedstrijd in zijn tweeënhalf jaar in Philly en een gemiddelde van 2,5 voor zijn carrière. Dat maakte de dunks nog niet goed.

Philly dacht een hoeksteen in de verf te krijgen en kreeg in plaats daarvan een menselijke poster die de competitie veranderde in een spelletje wie het hardst op hem kon dunken.

Heb ik al gezegd dat er veel op hem werd gedunked?

Vorige selectie: Penny Hardaway, Jamal Mashburn, Allan Houston

Jay Williams: Chicago Bulls (nr. 2, 2002)

Jay Williams kwam in de NBA draft als een niet te missen point guard vooruitzicht.

Na een stellaire carrière bij Duke, werd hij algemeen beschouwd als de beste speler van het land. Samen met Yao Ming was hij het neusje van de zalm in een matige draft in 2002.

De Bulls namen hem als tweede en hij bezorgde hen een solide rookie seizoen. Uiteindelijk kwam er een einde aan zijn carrière toen hij bij een motorongeluk een zenuw in zijn been beschadigde en drie kniebanden, waaronder zijn ACL, verbrijzelde. Revalidatie bleek niet succesvol, en hij heeft sindsdien geen stap meer op het veld gezet.

Chicago ging snel verder, en haalde Kirk Hinrich in de volgende draft. Ze hoefden Williams niets meer te betalen omdat hij zijn contract schond door op een motor te rijden.

Een domme beslissing veranderde Williams van superster in een debacle.

Vorige selectie: Amar’e Stoudemire, Caron Butler

Robert Traylor: Milwaukee Bucks (nr. 6, 1998)

Traylor werd in 1998 door de Dallas Mavericks geselecteerd voordat hij het belangrijkste onderdeel werd van wat de geschiedenis in zou gaan als een van de slechtste transfers in de geschiedenis van de draft day.

Dallas ruilde Traylor met de Milwaukee Bucks voor de nr. 9 pick en de nr. 19 pick, die werd gebruikt om Pat Garrity te selecteren.

De nr. 9 pick? Dat bleek Dirk Nowitzki te zijn.

Traylor had een weinig geprezen carrière als NBA-reisgenoot, terwijl Nowitzki zijn team naar de NBA-titel van 2011 leidde. Hij won ook een MVP in 2007 en zal waarschijnlijk de geschiedenis ingaan als de grootste Europese basketballer ooit. Hij is ook de barometer waarmee elke Europese topspeler wordt vergeleken, ook al blijken dat meestal flops te zijn.

Het komt er op neer: Nowitzki groeide uit tot een superster. Hij heeft gemiddeld 22,6 punten per wedstrijd gescoord in zijn roemruchte carrière, die hem in de Hall of Fame zal doen belanden. In schril contrast hiermee stond Traylor’s hoogste aantal punten in een wedstrijd op 22.

Treurig genoeg overleed Traylor in 2011 aan een onverwachte hartaanval. Hij was 34 jaar oud.

Vorige geselecteerden: Dirk Nowitzki, Paul Pierce

Chris Washburn: Golden State Warriors (nr. 3, 1986)

De draft van 1986 was er een vol controversiële figuren.

Vier van de top 10-spelers die dat jaar werden geselecteerd, leidden tot grote problemen. No. 2 pick Len Bias stierf aan een overdosis twee dagen na de draft, met collega top picks William Bedford (No. 6) en Roy Tarpley (No. 7) die ook niet lang in de league bleven door drugs.

Washburn was er net zo aan toe. Na betrapt te zijn op het stelen van een stereo-installatie tijdens zijn studie aan NC State, en bekend te staan om zijn gebrek aan werkethiek, vond Golden State hem toch te goed om als derde te laten schieten.

De draft van ’86 leverde niet veel grote spelers op, dus in dat opzicht was het niet het slechtste jaar om een hoge draft pick te missen.

In drie jaar faalde hij drie drugstests en werd vervolgens voor het leven verbannen uit de NBA. Hij scoorde 222 punten in totaal in zijn rampzalige NBA ambtstermijn.

Vorige selectie: Ron Harper, John Salley, Dell Curry, Arvydas Sabonis

Adam Morrison: Charlotte Bobcats (nr. 3, 2006)

Morrison kwam uit Gonzaga als de meest productieve scorer in de draft. Hij scoorde gemiddeld 28 punten per wedstrijd tijdens zijn junior seizoen.

Treurig genoeg liet hij al dat scorend vermogen achter in Spokane.

In dat stellaire junior seizoen scoorde Morrison ruwweg 300 punten minder dan hij deed tijdens zijn hele NBA-carrière. Na een veelbelovend eerste seizoen scheurde hij zijn ACL in een voorseizoen nadat hij was gestompt door Luke Walton. Hij speelde slecht toen hij terugkwam en werd naar de Lakers gestuurd, waar hij twee ringen won als bankzitter en nooit meer werd gehoord.

Morrison was de eerste keuze van Michael Jordan als hoofd van het team in Charlotte. Onnodig te zeggen dat hij dat net zo misgooide als tijdens zijn honkbalcarrière.

Een ooit zeer gewaardeerde scorer was slechts in staat om 37 procent te schieten tijdens zijn teleurstellende periode in de competitie. Adam Morrison viel plat op zijn gezicht bij zijn entree in de NBA.

Vorige selectie: Brandon Roy, Rudy Gay, Rajon Rondo

Kwame Brown: Washington Wizards (nr. 1, 2001)

Als Kwame Brown 12 jaar nadat hij op onverklaarbare wijze als eerste werd opgesteld niet nog steeds in de NBA had gespeeld, had hij hoger op deze lijst gestaan. De draft van 2001 was destijds ook verschrikkelijk, maar als No. 1 pick wordt er meer van je verwacht dan een gemiddelde van 6,6 punten per wedstrijd.

Michael Jordans eerste draft pick maakte de hype in de verste verte niet waar. Kwame is 1.80 meter lang en kan nauwelijks een basketbal in zijn hand houden.

Hij werd al vroeg in zijn carrière geplaagd door onvolwassenheid en een gebrek aan fundamentele basketbalvaardigheden. Hij werd opgesteld op basis van potentieel in plaats van daadwerkelijk talent, wat maar weer eens aantoont dat niet elke 7-voeter zich kan ontwikkelen tot een superster.

Na drie seizoenen in Washington begon Brown zich echt te verbeteren voordat hij een contract van 30 miljoen dollar afsloeg om het vrije kanaal te testen. Hij leed vervolgens onder een door blessures geplaagd vierde seizoen voordat hij aan de Lakers werd verkocht voor Caron Butler en Chucky Atkins… wat achteraf gezien een belachelijk slechte ruil leek voor L.A.

Ondanks het vertrouwen van de Lakers, produceerde hij ook voor hen niet. Zijn carrière is niet zonder controverse verlopen, want in 2007 werd hij gearresteerd, beschuldigd van verkrachting en gooide hij een taart naar een fan…jawel.

Het was blijkbaar de bedoeling van Brown om de taart naar teamgenoot Ronny Turiaf te gooien. Ik denk dat zijn kleine handen hem weer eens parten hebben gespeeld.

Vorige selectie: Tyson Chandler, Pau Gasol, Jason Richardson, Joe Johnson, Zach Randolph

LaRue Martin: Portland Trail Blazers (Nr. 1, 1972)

Martin had waarschijnlijk de minst productieve carrière van alle eerst geplaatste spelers. Hij haalde gemiddeld een magere 5,3 punten per wedstrijd in zijn vierjarige carrière.

Hij staat niet hoger op deze lijst omdat de 1972 draft niet om over naar huis te schrijven was. Ondanks het gebrek aan talent waren er betere opties dan het opstellen van een 208-pond center van Loyola University.

Martin schoot een miserabele 41,6 procent van de vloer ondanks dat hij een 7-voeter was. Hij blokkeerde een half schot per wedstrijd en kon niet eens in de basis spelen. Hij is een mislukking in elke zin van het woord.

Vorige selectie: Bob McAdoo, Julius Erving

Greg Oden: Portland Trail Blazers (nr. 1, 2007)

Tegen de tijd dat de draft van 2007 begon, was er veel discussie over wie als eerste geselecteerd moest worden: Greg Oden of Kevin Durant. Niemand nam het Portland kwalijk dat ze voor Oden kozen.

Hindsight is 20-20. Niemand is verbaasd over het type speler dat Durant is geworden, maar Oden werd terecht beschouwd als een generatie-talent op de middenpositie. Scouts waren al sinds zijn middelbare schooltijd lovend over hem.

De ene knieblessure na de andere zorgde ervoor dat Oden uit de competitie verdween, al is hij vast van plan om volgend seizoen zijn rentree te maken. Zijn bust-status is 100 procent gerelateerd aan blessures. In de weinige speeltijd die hij op het veld zag, toonde hij luidkeels tekenen dat hij een absoluut beest zou worden.

Sinds hij in de nationale schijnwerpers stond, is hij nog steeds niet volledig gezond. Zelfs in zijn ene seizoen bij Ohio State, had hij een gebroken hand. Hij speelde er doorheen en domineerde iedereen met een linkshandige, omdat hij gewoon zo goed was.

Hoewel hij een enorm potentieel toonde, deed Oden wel stof opwaaien over een naaktfoto die hij van zichzelf nam en zijn liefde voor alcohol. Hij verveelde zich duidelijk tijdens de jaren van revalidatie.

Dit is gewoon een slangenbeet van Portland als het gaat om het opstellen van centers.

Vorige selectie: Kevin Durant, Al Horford, Joakim Noah

Michael Olowokandi: Los Angeles Clippers (nr. 1, 1998)

Olowokandi was een 7-voet project van de University of Pacific. Hem als eerste opstellen was nooit een goed idee.

Erger nog, Michael Olowokandi begon pas op 18-jarige leeftijd georganiseerd basketbal te spelen. Nee, dat is geen typefout.

In 10 weinig inspirerende seizoenen bij de Clippers, Timberwolves en Celtics, haalde hij gemiddeld een middelmatige 8,3 punten per wedstrijd. Hij schoot in zijn 10 seizoenen één keer 45 procent raak.

De Kandi Man ontwikkelde zich tot een solide shot-blocker, maar als eerste keus was hij een ramp.

Vorige selectie: Mike Bibby, Antawn Jamison, Vince Carter, Dirk Nowitzki, Paul Pierce

Darko Milicic: Detroit Pistons (nr. 2, 2003)

Voor deze geef ik de schuld aan de scouts en de general managers. Elk Europees vooruitzicht van 1 meter 80 wordt gezien als de volgende Dirk Nowitzki, en geen van hen komt ook maar in de buurt van Dirk’s status.

Milicic had nooit zo hoog geselecteerd mogen worden. Zelfs op dat moment was het godslasterlijk.

Iedereen weet inmiddels wie er nog meer samen met hem in de top vijf zijn gekozen. Detroit was meer in een positie om te selecteren op basis van behoefte, omdat het op dat moment een van de beste teams in de competitie was. Milicic werd geselecteerd om klaar te stomen voor de toekomst, want hij was amper 18 toen ze hem selecteerden.

Detroit won een titel in zijn eerste seizoen, ook al speelde hij maar mondjesmaat. Misschien had hij het goed gedaan als hij op een andere positie was opgesteld, maar niets wat hij in zijn NBA-carrière heeft laten zien wekt die indruk.

Milicic oogt onbeholpen als hij op het veld staat. Hoewel hij het 10 seizoenen heeft volgehouden, heeft hij nooit ook maar een glimp laten zien van wat hem tot nummer 2 maakte. Zes punten per wedstrijd over zijn carrière in vergelijking met de spelers die om hem heen zijn geselecteerd, ziet er verschrikkelijk uit.

Vorige geselecteerden: Carmelo Anthony, Dwyane Wade, Chris Bosh

Sam Bowie: Portland Trail Blazers (nr. 2, 1984)

Sorry, Portland. Misschien moet je gewoon stoppen met het opstellen van centers.

Bowie miste twee volledige seizoenen in Kentucky nadat hij stressfracturen in zijn benen had opgelopen.

Hoe dan ook, hij was 7’1″, wat kon er misgaan?

Alles. Bowie kwam niet verder dan 139 wedstrijden in vijf jaar bij Portland voordat hij een beetje hoop kon redden tijdens een solide vier jaar bij de Nets.

O ja, een jongen genaamd Michael Jordan werd dat jaar als derde opgesteld, één keuze na hem. In combinatie met de blessures is dat meer dan genoeg om van hem de grootste mislukking aller tijden te maken.

Bowie was slechts een van de grote Blazers die hun potentieel niet konden waarmaken. In die tijd was Portland gefixeerd op het aantrekken van een center, omdat het al een geweldig team was dat het seizoen daarvoor 48 wedstrijden had gewonnen.

Bowie had het laatste stukje van de puzzel moeten zijn. Het roster was al overladen met talent van Clyde Drexler, Mychal Thompson, Kiki Vandeweghe en Jerome Kersey. Bowie’s ondergang vernietigde de hoop op een titel voor deze ploeg.

De kers op de taart is dat Portland een toss verloor voor de eerste keus in de draft van dat jaar. Wie werd nummer 1?

Hakeem Olajuwon. Einde verhaal.

Vorige selectie: Michael Jordan, Charles Barkley, John Stockton