Toen ik op mijn 34-weken prenatale afspraak kwam, verwachtte ik dat het een routineafspraak zou zijn en dacht ik dat ik in ongeveer 30 minuten in en uit het kantoor van mijn OB/GYN zou zijn. Nou, iets minder dan drie uur later, was ik op weg naar buiten. Mijn afspraak was iets stressvoller dan verwacht, maar gelukkig liep alles goed af.

Toen ik aankwam, werd ik gewogen door een verpleegster en werd mijn bloeddruk gemeten voordat het tijd was om naar de hartslag van onze baby te luisteren. Blijkbaar was de hartslag van onze kleine lager dan normaal (gemiddeld 115 – 120 spm). Een andere verpleegster kwam binnen om naar de hartslag te luisteren en daarna kwam de arts binnen om te luisteren en vertelde me dat ze me een tijdje aan een monitor wilden aansluiten om te zien hoe alles ging.

Ik moest op een knop drukken telkens als ik onze baby voelde bewegen terwijl ik ontspannen in een luie stoel lag. Ik zette de tv in de privékamer aan om mezelf af te leiden, maar ik was in de war en sms’te de hele tijd heen en weer met Ryan, mijn moeder en zus om ze op de hoogte te houden. Na ongeveer 15 minuten kwam er een verpleegster binnen die me vertelde dat ze me nog even wilde observeren, dus ik bleef in de stoel zitten en bad dat alles goed zou komen.

Ik werd toen naar een privéwachtkamer gebracht totdat mijn arts me weer kon zien. Ze zei dat de hartslag van de baby laag was (ongeveer 120), maar door alle beweging die ik voelde terwijl ik in de gaten werd gehouden, dacht ze dat onze baby zich waarschijnlijk gewoon ontspande en perfect in orde was in mijn buik. We gingen verder met mijn routineafspraak en toen mijn dokter mijn buik opmat, zei ze dat ik klein meet. Mijn buik was niet gegroeid sinds 32 weken, toen ik al een week te laat was. Mijn arts zei toen dat ze een echo wilde laten maken om een beter beeld te krijgen van de groei en ontwikkeling van onze baby.

Meer bidden en sms’en met mijn familie kwam voor, maar alle rolletjes en schopjes die ik voelde van onze kleine man terwijl ik in de wachtkamer zat, verlichtten mijn gedachten een beetje en ik probeerde me gewoon te concentreren op zijn actieve bewegingen.

Eindelijk ging ik naar de echoscopiekamer, waar ik werd voorbereid en de echoscopist warme gel op mijn buik spoot. Onze baby flitste onmiddellijk op het scherm en ik zweer dat ik uren naar dat vage zwart-wit scherm had kunnen staren. Onze baby!

De echoscopiste mat zijn hoofdje en buik en stelde me meteen gerust door te zeggen dat hij er geweldig uitzag! Ze schatte dat onze baby ongeveer 4,75 pond weegt (het 30e percentiel voor gewicht op dit punt) en hoewel hij een beetje aan de kleine kant is, zien zijn metingen er perfect gezond uit! (Zijn hartslag leek ook weer in de 140 te komen, wat ook een opluchting was). Mijn buik meet klein, maar mijn dokter denkt dat dit voor een groot deel te wijten is aan mijn superlange torso. Hij heeft gewoon meer ruimte om zich uit te spreiden!

Ik weet nu ook precies hoe onze baby ligt. Hij ligt met zijn hoofd naar beneden en met zijn gezicht naar mijn rug, dus zijn kleine kontje zit precies boven mijn navel. De echoscopiste draaide ook heen en weer naar de 3D-beeldvorming, wat absoluut onwerkelijk was.

Ik zag het gezichtje van onze baby en hij ziet er zo schattig uit!

(Op de onderstaande foto is de helft van zijn gezicht bedekt, maar ik heb geprobeerd zijn ogen, neus en mond goed te laten zien.)

Kijk eens naar zijn pruillipjes!!!

Ik hou nu al zo veel van deze kleine knul. Hij houdt me nu al scherp, maar ik ben zo dankbaar dat alles er uiteindelijk gezond uitziet. De afspraak van vanmiddag heeft me een gezonde dosis perspectief gegeven. Ik raak steeds meer gefrustreerd door mijn gebrek aan mobiliteit en de intense sacro-iliacale pijn die ik ervaar, maar ik zou het er 10.000 keer beter mee doen als dat betekent dat onze baby veilig en gezond is.

Ontbijt + Lunch

Een beetje terug…

Ontbijt bestond vanochtend onder andere uit een aardbeien-bananen-smoothie.

Ik heb een bakje Griekse aardbeienyoghurt, bevroren aardbeien, een bevroren banaan, een paar handjes verse spinazie, een lepel amandelboter en kokosmelk gemengd. Het was zoet en vullend!

Na het ontbijt werkte ik de ochtend door voordat ik een snack at (de helft van een pb&j + wat druiven) en op weg ging naar mijn prenatale afspraak. Na mijn doktersafspraak heb ik een late lunch bij de saladebar van Whole Foods gehaald om op te eten terwijl ik dit blogbericht typte.

En nu is het tijd voor mij om naar mijn afspraak voor fysiotherapie te gaan. Ik hoop echt wat rek- en strekoefeningen te leren die misschien wat van de pijn kunnen verlichten!

Hoop dat jullie tot nu toe een fijne dinsdag hebben!