How Vesta Got Its Name

4 Vesta’s ontdekker, Heinrich Wilhelm Olbers, gaf de eer om de nieuwe asteroïde een naam te geven aan de Duitse wiskundige Carl Friedrich Gauss, die zijn baan had berekend. Gauss noemde hem Vesta, naar de godin van de haard en het huishouden in de Romeinse mythologie.

Overzicht

4 Vesta is het op een na massiefste lichaam in de belangrijkste asteroïdengordel, goed voor bijna negen procent van de totale massa van alle asteroïden. Alleen dwergplaneet Ceres is zwaarder in dat gebied van rotsachtig puin tussen Mars en Jupiter. NASA’s Dawn ruimtevaartuig omcirkelde Vesta van 16 juli 2011 tot 5 september 2012, toen het vertrok en zijn reis naar dwergplaneet Ceres begon.

De reusachtige asteroïde is bijna bolvormig, en wordt daarom bijna geclassificeerd als een dwergplaneet. In tegenstelling tot de meeste asteroïden die we kennen, is Vesta verdeeld in een korst, mantel en kern (een kenmerk dat bekend staat als gedifferentieerd), net als de aarde.

Uitvinden waarom dit zo is, was een van de doelstellingen van de Dawn-missie. Het antwoord bleek te zijn dat Vesta vroeg is gevormd, binnen 1 tot 2 miljoen jaar na het ontstaan van het zonnestelsel. Kortlevend radioactief materiaal dat werd opgenomen in lichamen die in deze periode werden gevormd, verhitte deze tot het punt waarop – in gevallen zoals Vesta – de objecten smolten, waardoor de dichtere materialen naar de kern van de asteroïde zonken en de materialen met een lagere dichtheid naar boven kwamen.

Vesta heeft een van de grootste helderheidsbereiken die zijn waargenomen op enig rotsachtig lichaam in ons zonnestelsel. De heldere materialen lijken inheems gesteente te zijn, terwijl het donkere materiaal vermoedelijk is afgezet door andere asteroïden die op Vesta zijn ingeslagen. Wetenschappers van het Dawn-team schatten dat ongeveer 300 donkere asteroïden met een diameter van 1 tot 10 km de afgelopen 3,5 miljard jaar op Vesta zijn ingeslagen. Dit zou genoeg zijn geweest om Vesta in te pakken in een deken van ongeveer 1 tot 2 meter dik.

Een uitgebreid systeem van troggen omcirkelt Vesta’s equatoriale gebied. De grootste, Divalia Fossa genaamd, is groter dan de Grand Canyon.

Vesta blijkt de bron te zijn van de Howardiet-, Eucriet- en Diogenietgroepen van meteorieten die op aarde zijn gevonden. Zij helpen wetenschappers het “Maancataclysme” te begrijpen, toen miljarden jaren geleden een herpositionering van de gasreuzenplaneten de banen van asteroïden in de vroege asteroïdengordel destabiliseerde en een zonnestelsel-breed bombardement veroorzaakte. Ze geven ook aanwijzingen voor de geochemische evolutie van Vesta, een verhaal dat werd getest en versterkt door de informatie die Dawn over het oppervlak en het inwendige van de asteroïde verschafte.

Vesta zou minder dan een miljard jaar geleden ongeveer één procent van zijn massa hebben verloren in een massale botsing die verantwoordelijk is voor de Rheasilvia-krater, die ongeveer 500 kilometer breed is – ongeveer 95 procent van de gemiddelde diameter van de asteroïde. De asteroïden van de Vesta-familie zijn waarschijnlijk brokstukken van deze botsing. Een andere enorme krater is Veneneia, met een diameter van ongeveer 400 km.

Ontdekking

Vesta werd ontdekt in Bremen, Duitsland, op 29 maart 1807 door Heinrich Wilhelm Olbers, die eerder Pallas had ontdekt. Hij stelde voor – ten onrechte, zo bleek later – dat Ceres en Pallas fragmenten waren van een vernietigde planeet, en vond Vesta toen hij op zoek was naar meer van dergelijke objecten. Vesta was de vierde asteroïde die ooit werd ontdekt.