Aan mijn mooie, creatieve, pittige, oudste dochter …

Vandaag twaalf jaar geleden, in de kleine uurtjes van de ochtend, veranderde je mijn leven voorgoed. Terwijl ik terugdenk aan de details van die gedenkwaardige gebeurtenis, voel ik me gedwongen om mijn gedachten over die dag, het leven sinds die dag en het leven in de toekomst met je te delen.

Hoe mooi dat je een leeftijd hebt bereikt waarop je het leven op een dieper niveau begint te begrijpen. Ik weet dat je een beetje huiverig bent om op te groeien, en dat begrijp ik. Sommigen zeggen misschien dat dit je laatste officiële jaar als kind is. Maar er zijn zoveel leuke dingen aan ouder worden, en ik kijk ernaar uit om mijn bescheiden stukjes volwassen wijsheid door te geven terwijl jij je weg naar volwassenheid baant. Ik zal er vandaag zelfs een paar met je delen.

Maar laten we beginnen met je geboorte, want dat vieren we vandaag. Naast de vreugde om jou te ontmoeten, bracht jouw geboorte me een intens begrip van hoe geweldig het is om een vrouw te zijn. Ik heb alles gedaan wat ik kon om een natuurlijke bevalling te hebben, voornamelijk om gezondheidsredenen. Maar er komt zoveel meer kijken bij een bevalling dan ik me ooit had voorgesteld. Het is moeilijk – echt, echt, echt moeilijk. Op jouw bevalling was ik zo goed mogelijk voorbereid, lichamelijk, geestelijk en spiritueel. Ik wist dat het zwaar zou zijn. Toch was er tegen het einde een moment waarop uitputting en het gevoel dat iemand een gloeiend heet mes in mijn rug stak elke keer als ik perste, me het gevoel gaven dat ik het niet meer kon.

Maar in die fractie van een seconde – net toen ik dacht dat ik letterlijk niet nog een keer kon persen – kreeg ik een visioen. Ik zag een lange rij vrouwen – onze voorouders, door de eeuwen heen – die elk hun eigen bevallingservaringen hadden doorstaan en overleefd, zodat ik daar kon zijn, op dat moment, om jou de wereld in te helpen. Ze hadden allemaal hetzelfde meegemaakt om dat moment mogelijk te maken. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt, en ik heb me nog nooit zo gesterkt gevoeld.

Ze legden je op mijn buik, veegden je schoon en ik zweer het, nog geen vijf seconden later tilde je je bolle hoofdje op en keek je ons aan. Voor de eerste keer in je grote, ronde ogen kijken is een van de helderste herinneringen die ik heb.

Stel je vader en mij voor, twee afzonderlijke individuen, die nu naar deze wonderbaarlijke, perfecte fysieke samensmelting van ons kijken. Maar jij was ons niet. Je had mijn ogen en zijn haar, maar je was jezelf. Een totaal unieke mix van genetica doordrenkt met je eigen deel van de voorzienigheid. Je bracht je eigen hart, je eigen vrije wil en je eigen lot met je mee. En onze taak als rentmeesters van die dingen was zowel een ontzagwekkende zegen als een ontnuchterende verantwoordelijkheid.

Ik zou willen proberen dat verder uit te leggen, maar dat zou zinloos zijn. Je kunt je pas echt inleven in het ouderschap als je zelf ouder wordt. Je kunt het gewoon niet echt begrijpen totdat je het zelf meemaakt.

Dat geldt voor veel levenservaringen, heb ik gemerkt. We benaderen de wereld allemaal vanuit een ander perspectief en met een andere achtergrond. En we hebben allemaal unieke ervaringen, de hele tijd, en dat brengt me bij mijn eerste wijze les:

Probeer je altijd in andermans schoenen te verplaatsen, vooral als je merkt dat je een oordeel velt. Probeer vanuit verschillende invalshoeken te kijken en alle kanten van een situatie te zien. Zelfs als je niet helemaal kunt begrijpen wat iemand voelt of waar iemand anders vandaan komt, probeer het dan toch. Het proberen alleen al is vaak genoeg om je de nederigheid te geven om een negatief oordeel los te laten.

Tegelijkertijd (een tweede wijze raad hier), trek jezelf geen schoenen aan die niet van jou zijn of die je niet passen, alleen omdat ze iemand anders goed staan en jij wilt weten hoe ze aanvoelen. Wees wie je weet dat je bent, en vermijd te zijn wie je weet dat je niet bent. Ik zou willen zeggen, “Wees jezelf,” maar dat is een beetje te simplistisch. Uitvinden wie je bent is een proces dat zich steeds verder ontwikkelt. De komende tien jaar zul je waarschijnlijk veel tijd spenderen om dat uit te zoeken. Sommige dingen zul je kiezen, andere zul je met vallen en opstaan ontdekken, maar na verloop van tijd zul je de dingen vinden die zeker “jou” zijn en de dingen die zeker “niet jou” zijn. Luister naar jezelf als die dingen duidelijk worden. Het is niet altijd gemakkelijk.

Derde scherf van wijsheid: Bid. Heel veel. De hele tijd. Over alles. Er zit een mysterieuze wijsheid in het gebed, en hoe meer je bidt, hoe meer je het ziet. Het gaat niet over krijgen wat je wilt, of proberen om bepaalde dingen te laten gebeuren. Helemaal niet. Het gaat over jezelf verbonden houden met het goddelijke. Ik heb geleerd dat ochtend- en avondgebed/meditatieroutines van vitaal belang zijn voor een gezonde spirituele discipline, maar dat is niet alles wat bidden is. Gebed is reinigend en verhelderend, en van bidden een automatische reactie maken op zowel moeilijkheden als vreugdes is een van de beste geschenken die je jezelf kunt geven.

Vierde scherf: Stel vragen en vraag om hulp. Vragen stellen maakt je slimmer, en om hulp vragen maakt het leven makkelijker. Hele simpele concepten waar mensen om de een of andere reden nogal eens mee blijven zitten. Als de antwoorden op je vragen meer vragen oproepen, stel die dan ook. Als je iemand tegenkomt die geïrriteerd lijkt dat je vragen stelt, stel ze dan aan iemand anders. Vergelijk de antwoorden van mensen. Als ze tegenstrijdig zijn, vraag dan verder. Probeer altijd te begrijpen en alle kanten te zien. Je hoeft de antwoorden van mensen niet voor waarheid aan te nemen; in feite is het altijd het beste om antwoorden die verondersteld worden feiten te zijn, te vergelijken met andere antwoorden. Maar vraag door, vooral wanneer je mensen ontmoet die van een andere plaats komen, of die heel anders zijn dan jij. Vraag hen naar zichzelf, hun gedachten, hun indrukken van dingen. Mensen zijn fascinerend, en de meeste mensen willen dat delen.

Vijfde scherf: Wees niet te hard voor jezelf, maar wees ook niet te makkelijk voor jezelf. Perfectionisme is beperkend en onmogelijk vol te houden. Perfectionisme zal ertoe leiden dat je dingen voortijdig opgeeft of dat je er helemaal niet aan begint. Hoge doelen stellen is goed. Streven naar uitmuntendheid, ja, absoluut. Maar verwar uitmuntendheid niet met perfectie. Iedereen kan zijn eigen niveau van uitmuntendheid bereiken met discipline en liefde en redelijk hoge verwachtingen. Stel een goede norm voor jezelf. Laat jezelf niet lui of apathisch worden (wat, ironisch genoeg, vaak het gevolg is van perfectionisme). Kies iets om naar toe te werken, iets wat je leuk genoeg vindt om aan te werken maar wat je uitdaagt om jezelf een beetje te pushen, en blijf eraan werken.

Natuurlijk heb ik nog veel meer stukjes wijsheid om met je te delen, maar de meeste daarvan zullen wachten. Deze vijf zijn goed voor nu. Je zult je eigen wijsheden wel vinden als je fouten maakt en erdoor groeit. Maar ervaren advies kan je daarbij goed van pas komen. 🙂

Ik ben zo trots op wie je bent, en ik ben zo dankbaar dat ik als moeder voor je gekozen ben. Ik weet zeker dat we de komende jaren onze moeilijke momenten zullen hebben, zoals alle moeders en dochters, maar weet dat mijn liefde voor jou nooit zal afnemen of vervagen. We groeien samen op, en ik ben er altijd als je me nodig hebt.

Liefde,
Mam

Als je dit bericht leuk vond, geef het dan alsjeblieft door. Je kunt Motherhood and More volgen op Facebook, Twitter, Pinterest en Instagram.