Hoewel ze in de volksmond worden gezien als een van de dodelijkste oceaanwezens, is het een feit dat orka’s, of beter gezegd orka’s, bij zeer weinig aanvallen op mensen betrokken zijn geweest.

Bij de enige gedocumenteerde aanvallen van orka’s met dodelijke afloop zijn orka’s in gevangenschap in mariene parken betrokken geweest.

Deze aanvallen zijn vrijwel zeker niet indicatief voor het gedrag van Orka’s in het wild.

Aanvallen en incidenten met Orka’s in het wild

Er zijn maar heel weinig aanvallen van Orka’s in het wild geweest, en de meeste zeebiologen geloven dat het in de meeste gevallen om een geval van persoonsverwisseling gaat, waarbij de dolfijn de mens in eerste instantie als prooidier ziet.

In deze gevallen staakt de orka snel zijn acties als hij zijn vergissing inziet.

Een van de meest dramatische voorbeelden van dit soort gedrag was tijdens de Terra Nova Expeditie van 1910.

Terwijl de expeditie over ijsschotsen voer, probeerde een groep orka’s het ijs te kantelen en de mannen en honden in het water te laten vallen.

De meeste mariene biologen geloven echter dat de dolfijnen de aanval inzetten omdat ze het geblaf van de honden aanzagen voor zeehondengeluiden.

Er zijn gefilmde gevallen bekend van orka’s die ijsschotsen omgooiden om zeehonden in het water te laten vallen, waar ze konden worden gedood en opgegeten. Dit maakt de verwisselde identiteitstheorie een logische verklaring voor het incident.

Andere geregistreerde gevallen lijden aan onzekerheid over de bedoelingen van de dolfijnen of dat de aanvaller zelfs wel een orka was.

Bij een incident in 1820 beweerden zeelieden van de Essex bijvoorbeeld dat hun reddingsboten werden aangevallen door orka’s, maar ze konden niet met zekerheid zeggen dat hun aanvallers Orka’s waren.

Eigenlijk is er op dit moment slechts één geval van een bevestigde aanval door orka’s in het wild.

Deze aanval vond plaats in 1972 en betrof een surfer genaamd Hans Kretschmer.

De aanval had tot gevolg dat hij meer dan 100 hechtingen nodig had en had gemakkelijk tot een dodelijk slachtoffer kunnen leiden.

Anders is het aantal gerapporteerde aanvallen in het wild minimaal, vaak vinden er in een heel jaar geen aanvallen plaats.

Aanvallen door Orka’s in gevangenschap

Echter zijn er verschillende aanvallen op mensen door Orka’s in gevangenschap, en alle bevestigde sterfgevallen als gevolg van orka-aanvallen hebben plaatsgevonden in mariene parken of andere opvangfaciliteiten voor Orka’s.

In de overgrote meerderheid van deze gevallen is het slachtoffer een van de trainers of een andere medewerker van het park en niet leden van het publiek.

Sinds het begin van de jaren 70 hebben meer dan 30 incidenten met Orka’s in gevangenschap geleid tot verwondingen of de dood van mensen.

In de meeste gevallen houden aanvallen van Orka’s in gevangenschap in dat ze tegen de mens opduwen, hem meesleuren naar de bodem van het bassin, hem niet naar boven laten komen om lucht te happen en hem met zijn lichaam slaan.

Zware bijtwonden zijn ook voorgekomen bij deze aanvallen, vooral wanneer de Orka de mens met zijn tanden probeert mee te sleuren.

Dodelijke aanvallen worden meestal niet door het publiek maar door het personeel gepleegd, hoewel in 1999 een overtreder, Daniel Dukes genaamd, toegang kreeg tot het Orkaverblijf nadat het park was gesloten.

Hij werd later gevonden op de rug van de grootste Orka, Tilikum.

Er is enige twijfel of de Orka’s wel of niet een rol hebben gespeeld bij zijn dood of dat hij aan andere oorzaken is overleden toen hij eenmaal in de tank was.

Hoewel Tilikum in 2010 trainster Dawn Brancheau aanviel en verdronk en in 1991 een andere trainster doodde, waardoor het debat over de dood van dukes werd heropend. Dukes.

De redenen voor de aanvallen van Orka’s in gevangenschap blijven onbekend

Er moet worden opgemerkt dat gezien het aantal trainers en parkmedewerkers dat ze tegenkomen, het aantal bevestigde aanvallen laag blijft.

Veel groepen geloven dat deze Orka’s in gevangenschap stress lijden door de aard van hun opsluiting, waardoor ze agressief worden tegen zowel andere dolfijnen als mensen.

Ook is het door de grootte en kracht van orka’s mogelijk dat sommige van deze aanvallen, zelfs die welke ernstig letsel of de dood tot gevolg hebben, niet echt een serieuze poging van de dolfijn zijn om de mens kwaad te doen.

Echter, de mariene parken hebben verschillende beleidslijnen ingevoerd die zijn ontworpen om de trainers te beschermen.

Alle parken verbieden mensen om het bassin te betreden zonder dat er verzorgers klaar staan om te helpen.

Ook kunnen dolfijnen met een geschiedenis van gewelddadige handelingen volledig worden geïsoleerd van menselijk contact om het personeel te beschermen.

In sommige gevallen kunnen trainers worden uitgerust met zuurstoftoevoersystemen om hen te beschermen tegen verdrinking als ze door een dolfijn het water in worden getrokken.

Eindigdelijk zijn orka’s bij zeer weinig aanvallen op mensen betrokken geweest, zowel in het wild als in gevangenschap.

In feite zijn ze niet gevaarlijker dan enig ander groot dier, en aanzienlijk minder gevaarlijk voor mensen dan veel grote carnivoren op het land.