Deel 6 in een 11-delige serie.
De tijd in de gevangenis is niet bedoeld om prettig te zijn. Het is echter ook niet de bedoeling dat je verkracht wordt door medegevangenen of personeel, dat bewakers je bij de minste provocatie in elkaar slaan, dat je gek wordt door langdurige eenzame opsluiting of dat je sterft door medische verwaarlozing. Dit is het lot van duizenden gevangenen per jaar – mannen, vrouwen en kinderen in gevangenissen die Gitmo en Abu Ghraib doen vergeten.
Hoewel er genoeg schuldigen zijn, en hoewel niet alle inrichtingen die in deze serie worden beschreven alle problemen hebben die we onderzoeken, vallen sommige op als bijzonder slechte actoren. We hebben deze subjectieve lijst van Amerika’s 10 slechtste gevangenissen (plus een handvol oneervolle vermeldingen) samengesteld op basis van drie jaar onderzoek, correspondentie met gevangenen en interviews met voorstanders van hervorming van het strafrecht over de strafinrichtingen met de grimmigste aanspraken op schande.
We zullen de resterende profielen in de komende dagen uitrollen, compleet met foto’s en video. Onze zesde kanshebber is een Californisch fort van isolement waar het makkelijk is om jezelf in de isoleercel te vinden, en extreem moeilijk om eruit te komen.
Pelican Bay State Prison (Crescent City, Californië)
Aantal gevangenen: 3500 (1500 in eenzame opsluiting)
Wie heeft de leiding: Greg Lewis, directeur; Jeffrey Beard, secretaris, California Department of Corrections and Rehabilitation
De basis: Californië is de grootste gevangenisbevolking van het land, zowel als het gaat om het aantal gevangenen in eenzame opsluiting – ongeveer 11.000 mannen en vrouwen op een willekeurige dag. In Pelican Bay, de eerste en meest beruchte supermax, brengen de 1500 bewoners van de Security Housing Unit (SHU) en Administrative Housing Unit 22,5 uur per dag alleen door in cellen van ongeveer 2 bij 2 meter zonder ramen. De overige 90 minuten worden, ook alleen, doorgebracht in kale betonnen oefenruimten. Telefoongesprekken zijn niet toegestaan en contact met de buitenwereld is zeldzaam. Net als de gevangenen in ADX en Texas’ Allan Polunsky Unit hebben deze gevangenen alleen toegang tot de wereld buiten hun cel via hun “voedingssleuven”. En hun enige interactie met medegevangenen bestaat uit schreeuwen door stalen gaas, totdat de bewakers hen bevelen hun mond te houden.
Meer dan 500 Pelican Bay-gevangenen zitten al meer dan tien jaar in de SHU, bijna 80 zitten er al meer dan twee decennia, en één gevangene heeft onlangs zijn 40e jaar in eenzame opsluiting gevierd. Tweederde van deze gevangenen zit voor onbepaalde tijd in de isoleercel, niet vanwege wangedrag, maar omdat het gevangenispersoneel hen als bendeleden of “bondgenoten” heeft bestempeld.
Een onderzoek van Mother Jones uit 2012 door Shane Bauer wees uit dat veel van de racistisch beladen “bende-validaties” gebaseerd waren op de lectuur van de gevangenen (Karl Marx en George Jackson), geschriften (waarin gepleit werd voor gevangenenrechten of “Afro-centrische ideologie”) en tekeningen (zoals Azteekse symbolen). “De validatie van één gevangene omvat een kerstkaart met daarop sterren getekend – vermeende bende-symbolen – tezamen met Hershey’s Kisses en een zuurstok,” schreef Bauer. Anderen worden gevalideerd op zeggen van gevangenen die verklikken, wat tot voor kort een van de enige manieren was om uit de isoleercel te komen. In 2011 protesteerde een groep mannen in de SHU van Pelican Bay tegen hun omstandigheden met twee hongerstakingen van drie weken, die zich uiteindelijk over het hele gevangenissysteem verspreidden, maar tot weinig verandering leidden. (Eind februari had Californië de status van 144 van de 11.000 gevangenen in eenzame opsluiting bekeken en 78 van hen weer vrijgelaten. Nog eens 52 werden toegelaten tot een “step-down programma”, dat minimaal vier jaar zal duren om hun vrijlating uit de isoleercel te bewerkstelligen.)
In mei jl. spanden het Center for Constitutional Rights en andere belangengroepen een rechtszaak aan namens een groep hongerstakingsdeelnemers die “aangaven de mogelijkheid van hongerdood te zien als een risico dat de moeite waard is in het licht van hun huidige situatie.” De gevangenen van de SHU hebben beloofd hun hongerstaking in juli te hervatten – lees hier hun brief aan de autoriteiten (PDF).
Lees: “The Lost Boys.” Dit is wat er gebeurt als je jeugdige gevangenen in een SHU huisvest.
Watch: Shane Bauer bezoekt Pelican Bay met Mother Jones videoproducer James West.
Volgende gevangenis: We werden behandeld als “besmettelijke dieren.”
Onderzoek voor dit project werd ondersteund door een subsidie van het Investigative Fund en The Nation Institute, alsmede een Soros Justice Media Fellowship van de Open Society Foundations. Aanvullende rapportage door Beth Broyles, Valeria Monfrini, Katie Rose Quandt, en Sal Rodriguez.