Ik herinner me dat ik online zocht naar de term en alle bulletpoints doorlas. Plotseling drong het tot me door dat ik eigenlijk al zo lang aan een echte aandoening leed, omdat ik me realiseerde dat ik me in elk symptoom kon herkennen.

Ednos verwijst naar eetstoornissen die enkele kenmerken van andere aandoeningen vertonen, zoals anorexia nervosa of boulimia nervosa, maar waarvan de gedragingen niet aan de volledige criteria van deze aandoeningen voldoen.

Ednos staat voor ‘niet anders gespecificeerde eetstoornis’ en wordt tegenwoordig ook wel OSFED (other specified feeding and eating disorder) genoemd.

Symptomen van Ednos

Ednos bestaat uit cycli van voedselbeperking, vervolgens eetbuien, gevolgd door zuivering na gevoelens van schaamte en schuldgevoel. Een obsessieve aard en overbewustzijn is gebruikelijk rond voedsel, gewicht en caloriecontrole, waarbij het beperken en vermijden van maaltijden een van de vele symptomen is.

Iemand die leeft met Ednos kan bepaalde regels hebben over de soorten voedsel die hij wel of niet kan eten en op welke tijden hij denkt dat hij mag eten. Gedragingen zoals het gebruik van laxeermiddelen, overgeven of overmatige lichaamsbeweging worden vaak geuit als een manier om te compenseren voor het eten. Het eten van grote hoeveelheden voedsel komt vaak voor, gevolgd door een periode van restrictief of zuiverend gedrag. Over ednos wordt in de media veel te weinig bericht, maar het is een groot percentage van alle eetstoornissen wereldwijd.

Hoe het zich manifesteerde

Negen jaar lang was ik elke dag bang om te zwaar te worden; ‘dik’ worden beangstigde me altijd. Ik denk niet dat ik me kan herinneren dat ik ooit blij was met mijn lichaam, hoewel ik dat nu langzaam maar zeker leer. Toen ik opgroeide had ik altijd overgewicht en toen ik 13 was had ik enorme onzekerheden.

Ik ben het grootste deel van mijn jeugd gepest, vooral vanwege mijn gewicht, en ik haatte mijn uiterlijk met een passie. Ik begon mijn eten te beperken tot het absolute minimum en ik viel af. De gedachte aan eten maakte me misselijk en soms liet ik mezelf overgeven. Na verloop van tijd viel mijn mooie, dikke haar uit en bleef ik achter met dun haar (dat ik tot op de dag van vandaag heb) en een grote kale plek op mijn achterhoofd.

Ik slaagde erin om een jaar of wat later uit deze eerste eetstoornis te glippen zonder er veel bij na te denken, en het gewicht stapelde zich weer op, aangezien mijn metabolisme tot vrijwel niets was opgelost.

Een nooit eindigende cyclus

Op 18-jarige leeftijd kwam Ednos in volle hevigheid terug nadat ik me had losgemaakt uit een manipulatieve en emotioneel misbruikende relatie, waarin mijn gevoel van eigenwaarde sterk was gedaald. Mijn verslavende gedrag rond het tellen van calorieën en mezelf uithongeren begon opnieuw.

Ik was geobsedeerd door slank zijn en wilde niet stoppen tot ik het was. Maar ik was nooit gelukkig – hoe minder ik at, hoe minder ik woog – het hield nooit op. Het maakte niet uit hoe dun ik werd, omdat ik nooit geloofde dat ik het was. Ik vocht een verloren strijd. Een nooit eindigende cyclus. Beperken, eetbuien, zuiveren en herhalen. Het was een gedachte die een gedrag werd, dat een gewoonte werd, die uiteindelijk een tweede natuur werd, totdat uiteindelijk Ednos alles was wat ik was.

Een dag uit het leven van Ednos

lke ochtend begon hetzelfde. Ik werd wakker en voelde mijn maag zonder er zelfs maar over na te denken. Als ik mijn heupbotten niet zo duidelijk kon voelen als de ochtend ervoor, dan kwam er een overweldigend gevoel van ellende en schuld naar boven en plande ik mijn ‘dagelijkse hoeveelheid’ voor die dag.

Als ik de dag ervoor te veel had gegeten of als ik dacht dat ik te veel had gegeten, dan sloeg ik mezelf constant voor mijn kop en walgde ik de hele dag van mezelf omdat ik zo ‘gulzig’ was geweest. Natuurlijk maakte het geen verschil of ik geloofde dat ik mijn botten meer kon voelen, of dat mijn maag platter leek, want opnieuw plande ik wat ik die dag wel of niet mocht hebben, zodat ik de volgende dag nog magerder wakker werd.

Ik woog mezelf dagelijks, soms meerdere keren per dag, en ik kon dagen doorgaan op alleen maar vloeibare voeding, vaak gevolgd door een eetbui. Soms maakte ik mezelf ziek als ik dacht dat ik te veel had gegeten. Het grootste deel van de dag was ik aan het dagdromen over eten, obsessief bezig met wat ik wel en niet mocht eten, waarbij ik bepaalde wat ik mocht consumeren om ervoor te zorgen dat ik minder zou wegen en me de volgende dag ‘beter’ zou voelen.

Vergelijken en oordelen

Ik vergeleek mezelf voortdurend met andere meisjes, waar ik ook was, en ik beoordeelde mijn eigenwaarde op hoeveel dunner zij waren dan ik. Ik voelde me dan zo laag dat ik soms de plek waar ik was moest verlaten om aan mijn gedachten te ontsnappen. Ik telde elke calorie die mijn mond binnenkwam en gedurende de dag maakte ik verschillende mentale overzichten om er zeker van te zijn dat het totaal aantal calorieën dat ik had geconsumeerd niet boven mijn vastgestelde limiet kwam.

Of course my metabolism was basically non existent so the longer this went on, the less and less I ate, the more it became to lose weight and feel thinner, as my body clung on to any food I was giving it as I had entered starvation mode.

The diagnosis

I spent four more years trapped in this vicious cycle of Ednos, lying to my wonderful partner of 3 years, denying my loved ones and myself the truth. Het was zo moeilijk geworden om mijn gedrag voor mijn partner te verbergen toen we gingen samenwonen en het was overweldigend geworden. Op een dronken avond vorig jaar betrapte hij me toen ik mezelf ziek maakte en de eerlijkheid kwam eruit. Ik vertelde hem alles en de volgende dag ging ik naar een diëtist die Ednos bij me constateerde.

Reis naar herstel

Sindsdien heb ik de afgelopen negen maanden gewerkt aan mijn reis naar herstel, me aan een maaltijdplan gehouden en regelmatig CGT-sessies gehad. Soms had ik een terugval, maar door met mijn partner en mijn therapeut te praten, heb ik mezelf weer op het rechte pad gekregen. Het is het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen, maar met elke stap die ik zet, groei ik uit tot een positiever en tevredener mens. Ik schrijf blogs op mijn website en ik heb social media-accounts om het herstel te bevorderen terwijl ik Ednos voorgoed versla.

Bewustwording

Ik hoop dat ik met mijn verhaal anderen kan motiveren om hetzelfde te doen en ik wil de bekendheid van Ednos vergroten. Ik geloof dat er veel anderen zijn die lijden aan een eetstoornis, maar die niet geloven dat ze een eetstoornis hebben, zoals ik ooit geloofde, omdat ze zich niet bewust zijn van deze aandoening.

Als ik jaren geleden had geweten dat Ednos bestond, had ik me misschien eerder gerealiseerd dat ik een echte stoornis had. Ik dacht dat ik geen boulimia had, omdat ik mezelf niet voortdurend ziek maakte, en ik geloofde dat ik niet dun of ziek genoeg was om anorexia te hebben. Dat is het gevaar van stereotypen en eetstoornissen: ze gaan over veel meer dan alleen gewicht. Ednos bestaat.