Stel je een wereld voor waarin de uitgestrekte steppe zich ononderbroken uitstrekt zover het oog reikt.

Het was een tijd waarin enorme gletsjers het grootste deel van het noorden van Noord-Amerika bedekten en veel van het water van de wereld als ijs vasthielden. Tijdens deze “glaciale perioden” daalde het mondiale zeeniveau wel 100-150 meter, waardoor de bodem van de Beringzee zichtbaar werd en er een landverbinding ontstond tussen Alaska en Siberië.

Deze landbrug maakte deel uit van het gebied dat we nu Beringië noemen – een gebied dat zich uitstrekt van Yukon tot Siberië.

In tegenstelling tot de rest van Noord-Amerika bleef het Beringische landschap in het hoge noorden vrij van ijs. Gletsjers werden hier niet gevormd omdat het klimaat te droog was. Door het gebrek aan vocht verdwenen ook de boreale bossen, waardoor het land veranderde in een uitgestrekte vlakte vol voedzame grassen, kruiden en bloeiende planten – een ecosysteem dat we nu de mammoetsteppe noemen.

De mammoetsteppe was het thuis van grote kuddes grazers, waaronder wolharige mammoeten, steppebizons en Yukonpaarden. Het was ook het thuis van hun roofdieren – Amerikaanse leeuwen, kromzwaardkatten, reusachtige beren met een kort gezicht, en de eerste mensen die in Noord-Amerika arriveerden.

Hoewel het klimaat op aarde niet altijd koud was. In de afgelopen 2,5 miljoen jaar bestond het klimaat op aarde uit herhaalde cycli van koude “glaciale” en veel warmere “interglaciale” perioden. In de warmere interglaciale perioden waren de temperaturen vergelijkbaar met wat we vandaag de dag zien.

De laatste van deze warme perioden eindigde ongeveer 100.000 jaar geleden. De warmere temperaturen brachten meer vocht met zich mee. De bekende boreale bossen keerden terug en de Bering-landbrug kwam weer onder water te liggen. Met deze veranderingen, bloeide er een andere groep dieren in de regio. De enorme luiaard van Jefferson, de reuzenbever en de mastodont zijn slechts enkele voorbeelden van de dieren die ooit in de oude interglaciale bossen van Yukon rondzwierven.

Meer dan een gebied op een kaart

Beringia was veel meer dan een gebied op een kaart, of een plek waar mammoeten op een koude grasvlakte rondzwierven. Het was een poort tussen continenten.

De grote Noord-Amerikaanse ijskappen hebben Yukon dan wel afgesneden van de rest van Noord-Amerika, maar door de Bering-landbrug was deze noordwestelijke hoek van Noord-Amerika niet volledig geïsoleerd – het was verbonden met Siberië.

De landbrug maakte de migratie van soorten tussen Amerika en Eurazië mogelijk. Veel planten- en diersoorten konden zich van het ene continent naar het andere verplaatsen. Paarden, kamelen, kariboes en zwarte beren trokken weg uit Noord-Amerika, terwijl bizons, mammoeten, elanden en mensen Noord-Amerika binnen trokken. Misschien ontdekken we zelfs dat wolharige neushoorns ooit over Beringia naar Noord-Amerika trokken! Zonder Beringia zou de wereld er heel anders uitzien dan we hem nu kennen.

De aarde voltooide zo’n 11.000 jaar geleden haar laatste overgang van koude ijstijden naar de huidige warme periode. De enorme gletsjers smolten, waardoor de landbrug onder water kwam te staan en Azië en Noord-Amerika opnieuw van elkaar werden gescheiden. Veel van de planten en dieren uit de ijstijd, zoals de wolharige mammoeten en de Yukonpaarden, verdwenen – maar andere, zoals kariboes, schapen en grizzlyberen, zijn vandaag de dag nog steeds te zien.