Toen “David Bowie Is” werd geopend in het Victoria and Albert Museum in Londen, had de rocklegende net iedereen geschokt door uit zijn pensioen te komen met een nieuw album, The Next Day. Terwijl de tentoonstelling over de hele wereld toerde, is ze blijven groeien. In Brooklyn is ze omvangrijker dan ooit: podiumkostuums, tekeningen, handgeschreven lyrische schetsen, schetsen, concertposters, videobeelden, tot en met zijn notitieboekjes voor Blackstar, toen hij in sneltreinvaart werkte om wat hij wist dat het laatste doek zou zijn, voor te zijn. Hij leefde net lang genoeg om Blackstar uit te brengen op zijn 69ste verjaardag, twee dagen voor hij stierf aan kanker, waardoor “David Bowie Is” een intens emotioneel eerbetoon is aan een artiest die bleef creëren en veranderen tot het einde.

Gezien zijn niveau van gestoorde losbandigheid in de jaren 1970, is het verbazingwekkend dat deze Cracked Actor erin slaagde om ook maar iets van deze dingen te bewaren – het zien van zijn Berlijnse appartement sleutels, uit de tijd dat hij daar woonde met Iggy Pop, doet je verbazen dat hij ooit wist waar zijn sleutels waren. Maar “David Bowie Is” gaat terug naar zijn jeugd in Londen, met een foto van Little Richard die hij al sinds de jaren vijftig koesterde. En zoals je zou verwachten, is er veel fantastische kleding – zoals zijn golvende “Tokyo Pop” pak, ontworpen door Kansai Yamamoto in het begin van de jaren 1970 voor de Aladdin Sane tour. Bowie beschreef het pak als “alles wat ik wilde… schandalig, provocerend en ongelofelijk heet om onder de lampen te dragen”.

Er is iets passends aan het presenteren van Bowie’s levensverhaal als een kluis vol artefacten, aangezien hij een artiest was die zichzelf altijd in de eerste plaats definieerde als een fan. Zoals hij uitlegt in een interview met de BBC dat in de tentoonstelling te horen is: “Ik wilde gezien worden als iemand die een trendy persoon was, in plaats van een trend.” Hij is misschien de enige rockster die er ooit naar streefde om als “trendy” te worden gezien – maar zoals Bowie nooit moe werd uit te leggen, zag hij zichzelf als een schepsel van zijn boeken-, platen- en kunstverzamelingen. Zoals hij op een bepaald moment terugdenkt aan zijn tiener toewijding aan jazz albums, “Ik was ervan overtuigd dat ik een Eric Dolphy fan was. Dus luisterde ik naar die verdomde dingen totdat ik een Eric Dolphy-fan werd.”

De tentoonstelling legt de nadruk op Bowie’s optreden op het podium – er is niet veel te zien op het gebied van muziekapparatuur of instrumenten. Er is zijn exemplaar van The Oxford Companion to Music, het boek dat hij gebruikte om zichzelf muzieknotatie te leren toen hij partijen schreef voor zijn debuutalbum. Er is ook een legendarisch stukje hardware dat een blijvende stempel heeft gedrukt op de hersenen van Bowie-fans – de EMS AKS koffersynthesizer die Brian Eno gebruikte voor de trilogie van Low, Heroes en Lodger, met zijn knoppen, draaiknoppen en joystick. Eno gaf hem in 1999 aan Bowie met een briefje: “Look after it. Patch het op vreemde manieren – het is verrassend dat het nog steeds geluiden kan maken die niets anders kan maken.” Bowie gebruikte hem uiteindelijk op zijn volgende album, Heathen.

Er is een Western Union telefax die hij in 1976 van Elvis Presley ontving: “Ik wens je het beste met je huidige tournee. Hoogachtend, Elvis en de Kolonel.” Het getypte transcript van zijn beroemde Rolling Stone interview uit 1974 met William Burroughs. Een krabbel van John Lennon, met inscriptie, “Voor Video Dave, met liefde.” “David Bowie Is’ zinspeelt nauwelijks op het privéleven van de man, behalve een Warhol-achtige litho uit 1994 van zijn vrouw Iman. Wat Andy Warhol zelf betreft, die vriendschap was nooit voorbestemd. De tentoonstelling bevat zeldzame filmbeelden van Bowie’s bezoek aan de Factory in september 1971 – de enige keer dat Warhol en Bowie elkaar ooit ontmoetten, hoe vreemd dat ook lijkt. Het is een pijnlijk ongemakkelijke ontmoeting – Bowie wil graag behagen, doet een beetje te hard zijn best (“I look like Lauren Bacall, I think”) terwijl Warhol kauwgom kauwt achter zijn zonnebril, helemaal niet gevleid is door Bowie’s tribute song en hints laat vallen over hoe moeilijk het is om zijn werk af te krijgen als hij wordt onderbroken door bezoekers.

Enkele van de meest aangrijpende artefacten zijn prikkelende dagboekfragmenten, zoals het moment in januari 1975 waarop hij gutst na het opnemen van zijn toekomstige nummer één-hit “Fame.” Bowie was maanden bezig geweest om zijn nieuwe vriend John Lennon naar een opnamestudio te lokken – “Fame” was het resultaat. Zoals Bowie in het dagboek schrijft: “Wat een prachtige uitgave is Fame. Mijn eerste samen geschreven met Lennon, een beatle, over mijn toekomst.” Een paar regels verder noteert hij: “Ben gelukkig.” (Wat is vreemder – Bowie die de behoefte voelt om zijn dagboek eraan te herinneren wie Lennon is of zijn tegenzin om “Beatle” met een hoofdletter te schrijven?) Een jaar later, in de chemische waas van januari 1976, schrijft Bowie een peptalk voor zichzelf: “De dame deed het niet. Ik ben erg van de ‘ik kan.'” Er is een handgeschreven tekstblad voor “Win”, gedateerd december 1974, met de clou “All you’ve got to do is Win!” Bowie tekent het uitroepteken als een bliksemschicht, wat op zich al aandoenlijk jongensachtig is.

En steeds weer is er mode, met een parade van kostuums die bijna niemand anders op aarde had kunnen dragen. Zo zijn er zijn strakke pakken van zijn Station to Station tour in 1976 en de film The Man Who Fell To Earth, ontworpen door Ola Hudson – later in de rockwereld bekend als de moeder van Slash. Bowie heeft altijd toegegeven dat hij zich niets meer kon herinneren van het maken van Station to Station, dus het is een openbaring om zijn podiumontwerpen en lyrische aantekeningen te zien, terwijl hij zich stortte op het sinistere karakter van de Thin White Duke, die hij beschreef als “ijs dat zich voordoet als vuur”. Er is een vroege versie van de titelsong, met teksten die hij eruit knipte: “Je ziet eruit als een bom/ Je ruikt als een geest/ Je eet als een terminaal meisje.” Een consistent thema van Bowie’s schoenencollectie: Hij wist hoe hij platforms moest gebruiken, zodat hij altijd een duwtje in de rug kreeg. Een van de vele trucs die hij leerde van die Little Richard-foto.

Zoveel kleren, zoveel levens, zoveel Bowies. Er is zijn turquoise pak uit de “Life on Mars?” video, ontworpen door Freddie Buretti om gefilmd te worden door Mick Rock – een pak dat Bowie maar één keer droeg, maar met een onvergetelijk effect. Er is zijn Pierrot clownspak van de “Ashes to Ashes” video. En een tissue bevlekt met zijn lippenstift uit 1974, gevonden in de zak van een oud pak. “David Bowie Is” toont deze artefacten niet alleen – in plaats daarvan brengt de tentoonstelling ze samen om een meeslepend verhaal op te bouwen. Het vertelt een van de vreemdste en meest inspirerende moderne verhalen. Zoals de man ooit zong, dit is het materiaal waaruit dromen worden geweven.