Op 26 september 1960 werd voor het eerst een debat tussen de twee belangrijkste kandidaten voor het presidentschap van de Verenigde Staten op televisie uitgezonden. CBS produceerde het debat onder leiding van Don Hewitt, die later uitvoerend producent van 60 Minutes zou worden (vanaf 1968). In totaal werden vier debatten tussen de Democratische kandidaat, senator John F. Kennedy, en de Republikeinse kandidaat, vice-president Richard M. Nixon, op alle drie de netwerken gesimulcast, en de productieverantwoordelijkheden werden onder hen afgewisseld. Het eerste debat was echter het meest invloedrijke en het meest bekeken, met een toenmalig recordaantal kijkers van naar schatting 70 miljoen. Het feit dat de kandidaten voor het hoogste ambt van het land over belangrijke politieke kwesties konden discussiëren en dat dit moeiteloos toegankelijk was voor de bijna 90% van de Amerikaanse huishoudens die in 1960 een televisie hadden, toonde aan dat de televisie in staat was een belangrijke burgerrol te spelen in het Amerikaanse leven. Uitgezonden zonder reclamespots, suggereerde dit lange debat dat televisie het democratische proces verder kon helpen dan het uitzenden van 30-seconden reclamespots; het beloofde een schat aan toepassingen voor het nieuwe medium.

Het uitzenden van de Kennedy-Nixon debatten was niet de enige poging van de netwerken om hun door schandalen aangetaste reputatie te verbeteren. Alle drie de netten introduceerden in 1959 en 1960 ook documentaireseries die bedoeld waren om diepgaand verslag te doen van serieuze onderwerpen die belangrijk waren voor het land. CBS Reports (begonnen in 1959 en onregelmatig geprogrammeerd) was de meest gevierde. In 1960 was Edward R. Murrow, de gerespecteerde pionier van de omroepjournalistiek, de hoofdcorrespondent voor Harvest of Shame, een CBS Reports documentaire over de benarde situatie van migrerende landarbeiders. Prachtig gefotografeerd, krachtig beargumenteerd en met krachtige steun voor federale wetgeving ter bescherming van arbeidsmigranten, illustreerde Harvest of Shame hoe effectief het journalistieke essay op televisie kon werken.

Voor al het prestige dat de televisie oogstte met de uitzendingen van de Kennedy-Nixon debatten, was er echter ook al snel controverse rond deze debatten. Velen beweerden dat de televisie het politieke proces veranderde en dat het belangrijker was hoe men er op televisie uitzag en zich presenteerde dan wat men zei. Dit leek het geval te zijn tijdens het eerste debat. Jonger, gebruind en gekleed in een donker pak, leek Kennedy de meer afgeleefde, grijs geklede Nixon te overschaduwen, wiens haastig aangebrachte make-up zijn laat-op-de-dag stoppelbaardje van gezichtshaar nauwelijks bedekte. Informele enquêtes die na het debat werden gehouden, wezen uit dat het publiek dat via de radio luisterde, dacht dat Nixon had gewonnen, terwijl degenen die via de televisie keken, Kennedy als winnaar aanmerkten. Velen geloofden ook dat Kennedy de verkiezing had gewonnen omdat hij het eerste debat had gewonnen en dat hij het eerste debat had gewonnen omdat hij er op TV beter uitzag dan zijn tegenstander. (Men mag echter niet vergeten dat de niet-telegenieke Nixon nog twee presidentsverkiezingen zou winnen). Discussies over de invloed van televisie op de politiek blijven tot op de dag van vandaag een centrale rol spelen in het politieke proces. Programma’s als CBS Reports zouden steeds zeldzamer worden op de televisie, en Harvest of Shame zou een van de laatste van Murrow’s opdrachten voor CBS zijn. Murrow was ontgoocheld door het steeds commerciëlere karakter van de televisie en de gevolgen daarvan voor de CBS nieuwsafdeling. Hij verliet het netwerk in 1961 en aanvaardde de benoeming van President Kennedy tot directeur van het U.S. Information Agency.