Twee feiten: We hebben allemaal geheimen, en de meesten van ons hebben wel eens te maken gehad met een innerlijk kind dat gewond is geraakt. Misschien heeft ons kwetsbare en gevoelige innerlijke kind genezing nodig. Of onze verwonding nu werd veroorzaakt door een vriend uit onze kindertijd die wegging, fysiek of psychologisch misbruik, of een gebroken gezin, de daaruit voortvloeiende pijn zal de rest van ons leven bij ons blijven; en we kunnen onverwachts aan de pijn herinnerd worden.
Als we innerlijk-kind-werk doen door ons te verbinden met de kleine jongen of het meisje in ons, kunnen we ons opnieuw verbinden met sommige van de redenen voor onze volwassen angsten, fobieën. en levenspatronen. Als we die beginnen te begrijpen, kan er magie, genezing en transformatie optreden.
Toen we ons afvroegen hoe het innerlijke kind gewond raakt, suggereerde schrijfster Alice Miller dat Duitse filosofen geloofden in het uitroeien van de uitbundigheid van een kind, zodat volwassenen het onder controle konden houden. In mijn eigen Europese familie was de filosofie beslist dat kinderen gezien en niet gehoord moesten worden, en ik besefte pas toen ik volwassen was hoe verwondend dit was.
Toen ik de laatste hand legde aan mijn boek, Writing for Bliss, besloot ik een hoofdstuk op te nemen over de genezing van innerlijke kinderen. Het stond niet in mijn oorspronkelijke opzet, maar ik merkte dat veel vrienden en collega’s ernaar vroegen, en me eraan herinnerden hoe helend en transformerend het zou zijn om te schrijven over en toegang te krijgen tot het gewonde kind.
Omstreeks dezelfde tijd had ik net Thich Nhat Hanh’s boek, Verzoening, gelezen, waarin de wijze boeddhist zei dat in ieder van ons een jong, lijdend kind schuilt en dat we, om onszelf te beschermen tegen toekomstig lijden, allemaal proberen de pijn te vergeten. Meestal, wanneer we pijn voelen vanuit een diepe plaats van binnen, is het ons innerlijke gewonde kind dat roept. Het vergeten van de pijn resulteert in meer pijn.
Het schrijven over deze pijn kan een manier zijn om ons innerlijke kind te helen en eventuele negatieve emoties waaraan we vasthouden te helpen genezen. Onderzoek heeft aangetoond dat het lichaam zowel emotionele als fysieke pijn vasthoudt, en zelfs als we proberen die pijn te negeren en verder te gaan met ons leven, is de kans groot dat die er altijd zal zijn. Het kan ook op de meest onwaarschijnlijke momenten naar boven komen, of tijdens het mediteren of schrijven.
Vaak is de bagage die we uit onze jeugd met ons meedragen heel moeilijk van ons af te schudden, vooral als we zijn blootgesteld aan diepe trauma’s. In mijn schrijflessen vertel ik de deelnemers dat het moeilijk is om de hele tijd in een donkere kamer rond te lopen en dat het veel gemakkelijker is als er licht naar binnen stroomt.
Thich Nhat Hanh stelt voor om in te ademen en te zeggen: “Ik ga terug naar mijn innerlijke kind,” en uit te ademen en te zeggen: “Ik zorg voor mijn innerlijke kind.” Je kunt voor je innerlijke kind zorgen door een dialoog te schrijven vanuit het gezichtspunt van je innerlijke kind. Dit geeft een stem aan je pijn. Soms is dat alles wat de pijn nodig heeft. Andere keren kan het nodig zijn om het aan te pakken door middel van dieper psychologisch werk. Het innerlijke kind erkennen betekent dat je hem of haar met respect en liefde behandelt. Je kunt dat doen door te zeggen: “Ik hou van je”, “Ik hoor je”, “Het spijt me dat je je zo voelt” en “Dank je wel dat je jezelf bent”.
In zijn artikel “Essential Secrets of Psychotherapy: The Inner Child,” pleit Stephen Diamond (2008) voor het erkennen van ons innerlijke kind en hem of haar serieus te nemen. Luisteren naar en communiceren met het innerlijke kind, op papier of tijdens psychotherapie, is ook cruciaal om transformatie te laten plaatsvinden.
Als je bijvoorbeeld overweegt om een brief te schrijven, vertel je innerlijke kind dan dat je hem of haar erkent en dat het je bedoeling is om alles te doen wat in je vermogen ligt om zijn of haar wonden te helen. Sommige mensen zeggen dat nadat ze een paar brieven aan hun innerlijke kind hebben geschreven, ze merken dat het kind terug schrijft. Soms komen er veel antwoorden naar boven. In brieven of verbale communicatie is het belangrijk om het innerlijke kind te vragen wat hij of zij voelt en wat er op dit moment nodig is. Alleen door ons innerlijke kind lief te hebben en te helen, kunnen we van onszelf gaan houden en daardoor ook van anderen. Het is ook een manier om onszelf te bekrachtigen en te focussen op mindfulness en het heden… en niet op het verleden.
Hoe maak je contact met je innerlijke kind:
- Stel een dialoog op.
- Schrijf een brief aan hem of haar.
- Zeg koesterende dingen (ik hou van je, ik hoor je, dank je, het spijt me).
- Kijk naar foto’s van jezelf als kind.
- Denk en schrijf over wat je graag deed toen je jong was.
- Doe aan meditatie en creatieve visualisatie.