Sinds ik begin dit jaar bij TPG in dienst ben gekomen, heb ik het geluk gehad om een eclectische mix van beoordelingen te doen. Van mijn eerste vlucht met Virgin Atlantic tot de kortste lijnvlucht ter wereld, ik heb unieke en onvergetelijke ervaringen gehad. Op een recente reis naar de Verenigde Staten voor het werk, was ik op zoek naar een interessante route, vliegtuig of luchtvaartmaatschappij die ik kon nemen die nog nooit eerder was beoordeeld. De A321LR van TAP was precies dat: De modernere, technologisch geavanceerde en zuinigere versie van de A321 waarmee ik eerder dit jaar vanuit Amman, Jordanië, terugvloog. Het was een no-brainer, het moest nog worden beoordeeld, en het betekende dat mijn innerlijke AvGeek voor de eerste keer met een nieuw vliegtuig en een nieuwe luchtvaartmaatschappij zou vliegen. Maar voldeed mijn ervaring aan de zelf gegenereerde hype?

Boeken

Een andere reden dat dit een geweldig product was om te beoordelen, is het feit dat een enkele reis in business class van Londen Gatwick (LGW) naar Newark (EWR) via Porto (OPO) tegen een zeer redelijke prijs van $965 werd aangeboden. Als je bereid bent om in Porto te overnachten – wat ik overigens ten zeerste aanbeveel – kun je zelfs tarieven vinden van zo’n $780 voor een enkele reis. Als je bedenkt dat een enkele reis tussen Londen en New York gewoonlijk voor ongeveer $8.000 wordt verkocht, is de tussenstop zeker de moeite waard als je in business class wilt vliegen zonder de bank te breken. Round-trip tickets geboekt op een soortgelijke manier ook aanzienlijke hoeveelheden geld besparen in vergelijking met de non-stop vluchten tussen de twee hubs.

Als TAP deel uitmaakt van Star Alliance, zijn er tal van miles en punten aflossingen voor deze vlucht, ook. TAP’s eigen Miles&Go programma werd weergegeven de one-way OPO naar EWR ticket in business class op 145.000 mijl en $ 72. Niet goedkoop. Gelukkig, maar er zijn programma’s waarmee u voor zowel minder mijlen als minder geld kunt boeken.

Bij voorbeeld, via United’s MileagePlus programma, als u business saver beschikbaarheid kunt vinden, betaalt u voor 70.000 mijlen en $45. Een andere goede optie is Air Canada’s Aeroplan programma, waar u 55.000 miles kunt gebruiken voor een enkele reis. U kunt zowel United als Aeroplan miles heel gemakkelijk verdienen, aangezien Chase Ultimate Rewards in een 1:1 ratio naar United worden overgezet, en American Express Membership Rewards in dezelfde ratio naar Aeroplan.

En, op dit moment kunnen TPG lezers een exclusieve 150% bonus krijgen op de aankoop van Lifemiles, een andere uitstekende optie voor het boeken van Star Alliance vluchten.

Ground Experience

Ik zou om 13.00 uur van Gatwick vliegen, om 15.00 uur in Porto landen.

Ik was mooi op tijd, want mijn businessclass-ticket gaf me toegang tot de No1 Lounge in de South Terminal van Gatwick. Bij het inchecken was er niet één persoon in de premium of economy rij, wat betekende dat het proces supersnel verliep. De incheckzone van TAP bevond zich in Zone E, naast die van Turkish Airlines, waar ongeveer een dozijn mensen in de rij stonden. In een mum van tijd had ik mijn tas ingecheckt en mijn instapkaart in handen. Er werd mij ook niets gezegd over vertragingen.

Related reading: British Airways en Turkish Airlines Business Class tussen Londen Heathrow en Istanbul vergeleken

Wandelend naar de roltrappen naar het vertrekhal, draaide ik me om en zag een griezelig stille incheckruimte.

Ik ging zonder problemen door de voorrangsbeveiliging van de terminal, wederom dankzij mijn businessclass-ticket. De lounges van de terminal bevonden zich op het bovenste niveau van de vertrekhal, aan de andere kant dan waar ik door de beveiliging was gekomen.

Er stond een kleine rij mensen te wachten om de lounge binnen te mogen. Toen ik aan de beurt was, scande het personeelslid mijn instapkaart en overhandigde me een menu. Net als in de No1 Lounge van Heathrow in Terminal 3, was het menu à la carte. Zoals altijd maakte ik een rondje door de lounge om de stoel met het beste uitzicht te vinden en die had ik snel gevonden. Het viel me ook op dat het vertrekbord verdacht veel “gate displayed at 1:10 p.m.” aangaf, dat was nadat mijn vlucht zou vertrekken. Dat was nog maar het begin van mijn problemen.

Terusten en klaar om nog wat te werken voor mijn vlucht, ging ik naar de bar om iets te eten te bestellen. Wat ik vergeten was, is dat je maar één keer van het menu kon bestellen en dat je het moest inleveren bij het bestellen. De ontbijtopties voor 11 uur waren gepocheerd ei (enkelvoud) en avocadomuffin, klassieke worstsub en toast met jam. Ik had absoluut honger en ik ben dol op mijn eieren ’s ochtends, dus de keuze was snel gemaakt.

Ik moest eigenlijk hardop lachen om de grootte van de portie die voor me werd neergezet.

De reddende engel was dat de dooier perfect was uitgelopen.

Twee hapjes later was ik klaar en had ik nog steeds honger. Toen kreeg ik een sms’je van de luchtvaartmaatschappij. Gelukkig spreek ik Portugees, dus ik kon zien dat mijn vlucht nu om 14.20 uur zou vertrekken, wat zou betekenen dat ik nu slechts 30 minuten voor mijn vlucht naar New York in Porto zou landen.

Aangezien ik meer tijd te doden had, ben ik gaan kijken wat er nog meer voor lekkers te krijgen was.

Het was behoorlijk druk in de lounge, dus een paar van de opties waren vrij karig en hadden wel bijgevuld mogen worden.

Ik denk ook niet dat er al een tijdje iemand een snelle schoonmaak en opruiming van de food service areas had gedaan.

Nadat ik nogal teleurgesteld was over het koude buffet, ging ik terug naar mijn stoel om te zien dat mijn buurman was vertrokken zonder iets te bestellen, dus ik ging zelfvoldaan terug naar de bar om een broodje spek te bestellen uit de ‘all day favourites’-sectie van het menu. Het was net zo teleurstellend klein als mijn ei met avocado, maar smaakte desondanks goed. Andere opties voor de hele dag waren een wrap met een visvinger en bonen op toast. Kosten noch moeite werden gespaard.

In termen van dranken, was er een frisdrank, water en sap hervulstation.

En een “koffie” machine. Ik zeg “koffie” omdat de koffie zo slecht was dat ik hem bijna terugspuugde in mijn kopje.

De lounge was redelijk druk en heeft een leuke variëteit aan verschillende zithoeken.

Dit is inclusief een gezellige tv-ruimte die is afgescheiden van het lawaai van de hoofdlounge.

Ik ging naar mijn gate, waar het boarden om 14.00 uur zou beginnen.

De gate was erg krap en het leek wel alsof ik aan boord ging van een Ryanair-vlucht in Stansted. Ik heb geen stopcontacten gezien en er waren zeker niet genoeg zitplaatsen. Het hielp ook niet dat een Norwegian Dreamliner met bestemming LAX aan het boarden was aan de gate naast de deur. De lounge en de boardingervaring waren duidelijk middelmatig en zeker niet wat ik premium zou noemen.

Toen we eenmaal aan boord waren, kondigde de piloot een vertraging aan vanwege het weer in Porto, wat betekende dat we rond 17.00 uur zouden landen. Enkele seconden later ontving ik een sms van TAP met de mededeling dat ik was omgeboekt voor de vlucht van de volgende dag. Bij aankomst in Porto stond er een enorme rij voor de TAP-klantendienst, dus ik dacht dat er die dag veel vluchtproblemen waren geweest. Ik liep meteen naar voren om te vragen of ik in de juiste rij stond, en een lid van het TAP-team zei dat ze op me had gewacht en dat vervoer en accommodatie al waren geregeld voor mij en de andere twee business-class passagiers van mijn vlucht, die ook naar Newark zouden vliegen. Dit voelde eindelijk als de service die een business-class passagier zou moeten krijgen, want het betekende dat ik niet in de rij hoefde te wachten met meer dan 100 woedende Brazilianen van wie de vlucht naar huis was geannuleerd.

Na een geïmproviseerde (en leuke) avond in Porto werd ik de volgende dag om 14.00 uur door een auto opgehaald bij het hotel, en ik ging terug naar de luchthaven in de hoop dat mijn ervaring aan de grond duidelijk beter zou zijn dan de dag ervoor. Opnieuw stond er niemand te wachten in de incheckruimte voor premium passagiers.

Na een klein technisch probleem met het labelen van mijn tas, was ik snel op weg naar de beveiliging, waar twee Fast Track-rijen voor premium passagiers waren.

In tegenstelling tot de luchthaven van Lissabon (LIS), was er geen TAP Premium Lounge in Porto. In plaats daarvan was er een “business class” lounge die werd gedeeld door schijnbaar elke luchtvaartmaatschappij met business cabines die gebruik maakte van de luchthaven, evenals Priority Pass, Dragon Pass en Diners Club International kaarthouders. Mijn verwachtingen waren laag.

Entertainment: er was een schaars gevulde tijdschriften- en krantenkiosk bij de ingang.

Er was ook een telefoonoplaadstandaard, die ik in eerste instantie een geweldige toevoeging vond, maar misschien meer in de jaren 2000, toen draagbare accu’s nog niet bestonden. Toch zou het een redder in nood zijn als je je oplader vergat.

Afgezien van de hoofdruimte, die om te beginnen nogal klinisch was, deed het me denken aan de wachtkamer van een tandarts.

Op het terras was het iets mooier en helderder.

Maar het uitzicht was voornamelijk alleen op de terminal met een stukje van de landingsbaan in de verte.

Het buffetgedeelte in het midden van de hoofdzaal was aan de kleine kant.

Hoewel ze koud waren, vond ik de variëteit aan Portugese en Braziliaanse snacks en straatvoedsel wel lekker. Coxinha, of kroketten, zijn mijn favoriet!

Ik was minder onder de indruk van de schaal met triest uitziende sandwiches.

En de schalen met oudbakken gebak.

Bovendien waren er drankjes in overvloed.

Inclusief een Nespresso-koffiezetapparaat. Toch een beetje jammer, want Portugese koffie behoort tot de beste die ik ooit heb geproefd!

Er was een verscheidenheid aan lokale wijnen.

Er waren ook wat gedistilleerde dranken en andere drankjes.

Nadat ik mijn gezicht had volgepropt met coxinha, keek ik voor 15:30 uur op het vertrekbord toen ik “head to gate” naast mijn vlucht zag staan. Ik dacht dat het wel erg vroeg was, maar deed toch wat me gezegd werd en begaf me naar de gate. Zoals vaak het geval is op Europese luchthavens, was er een tweede veiligheidszone die ik moest passeren voordat ik naar de gate kon gaan. Dit proces duurde ongeveer 20 minuten.

Toen ik eenmaal bij de gate was, moest ik nog een veiligheidscontrole doorstaan voordat ik het vliegtuig in kon. Het was een nogal traag en moeizaam proces waarbij ik alles uit mijn tas moest halen, mijn schoenen uit moest doen en een volledige pat-down moest ondergaan door een nogal mufgebekte bewaker. Maar goed dat ik op tijd de lounge uit was.

De instapruimte was echt vol.

Er waren een paar oplaadpunten in de ruimte. De meeste waren slecht geplaatst, waardoor passagiers op de grond zaten om hun apparaten op te laden.

Er was geen premium zitruimte, alleen een bord dat naar rechts wees voor premium boarding en naar links voor alle anderen.

Een dag later dan gepland en na een zeer slechte grondervaring eerst op Gatwick en daarna in Porto, stapte ik rond 16.30 uur eindelijk aan boord van de twee maanden oude CS-TXC.

Een uur later dan gepland vertrokken we om 17:30 uur.

Cabine en zitplaats

Ik had hoge verwachtingen van wat ik in de cabine zou aantreffen, en voor het grootste deel werden deze waargemaakt. De troonzetel was een klasse apart.

De kleine businessclass-cabine met 16 zitplaatsen bestond uit vijf rijen. De oneven rijen waren in een 2-2 configuratie, en de even rijen waren in de begeerde 1-1 formatie – aantoonbaar een van de beste in het luchtruim.

De opbergruimte was aanzienlijk minder in de 2-2 rijen.

De cabine was gezellig maar voelde niet benauwd aan, gezien het feit dat het slechts een vliegtuig met een smalle romp was.

Ik heb de zitruimte snel geïnspecteerd en zag een paar slordige schoonmaakfoutjes die met een beetje zorg en aandacht gemakkelijk rechtgezet hadden kunnen worden.

De voetenruimte was eigenlijk behoorlijk vies.

De bediening van de stoelen was goed toegankelijk. De zitposities waren vast, en er was geen mogelijkheid om ze aan je eigen voorkeur aan te passen.

De voetruimte was ruim en werd niet te smal aan het einde. Voor mij was het perfect comfortabel, maar ik weet niet of mensen van 1,80 m of langer er evenveel baat bij zouden hebben.

Er was een leeslampje op schouderhoogte en een haak om een koptelefoon aan op te bergen tijdens de vlucht.

Daarnaast was er wat ik eerder een kast zou noemen dan een opbergruimte.

Naast een haak voor een hoofdtelefoon was er ook een houder voor een flesje water, handig voor als het wat turbulenter wordt.

De veiligheidskaarten en inflight magazines werden opgeborgen in een klein zakje aan de andere kant van de stoel naast het raam.

Toen was er nog een laatste extra opberggadget in de vorm van een gaasje op veren. Ik weet niet precies waar het voor diende, maar het was er als je het nodig had.

Nee, dit was geen deur. Het was het dienblad voor de maaltijd. Het schoof naast de voorraadkast vandaan, klapte in een hoek van 90 graden naar beneden en draaide vervolgens nog eens 90 graden in de juiste positie om te eten.

De eettafel zelf was zeker groot genoeg.

Er was een 90 graden draaibare tafel, maar ik denk dat dit gewoon deel uitmaakte van het opbergproces, want het maakte het verlaten van de stoel niet echt gemakkelijker.

Mijn 13-inch laptop paste prima op de tafel, met genoeg ruimte voor een drankje. Of twee.

Maar er was genoeg oppervlakte aan weerszijden van de zijkant als je tijdens het eten verder wilde werken in een kantoor in de lucht.

De stoel zakte mooi en gemakkelijk in een volledig plat bed. De deken was eenvoudig, maar ik vond de dikte en kwaliteit van de kussens erg goed.

Het enkele toilet in de business-class cabine was niet bijzonder luxe. Het was vrij klein.

En het had niet eens speciale voorzieningen.

Door de smalle afmetingen van het vliegtuig werd de badkamer bijna diagonaal doormidden gesneden door de wand van de romp. Het was zeker niet de meest comfortabele ruimte.

Aanbod en IFE

Op ongeveer 10 minuten voor het opstijgen, ontving ik de TAP-branded amenity kit van Porto’s eigen Castelbel. Voor zover ik kon zien, waren er twee of drie verschillende ontwerpen die willekeurig aan passagiers werden uitgedeeld.

In de kit zaten alle gebruikelijke dingen: oogmasker, lippenbalsem, oordopjes, pen, kam, tandenborstel en tandpasta, wat bodylotion en een paar sokken. Ik moet toegeven dat het oogmasker nogal goedkoop aanvoelde, maar ik vond het kleurrijke merkontwerp van de vluchtsokken erg mooi.

Ik was behoorlijk onder de indruk van de grootte van het inflight-entertainmentscherm. Het beeld was kristalhelder en het touchscreen reageerde erg goed.

Ik let zelden op tijdens de veiligheidsvideo (ondeugend, ik weet het) omdat er meestal veel interessantere uitzichten uit het raam te zien zijn. Maar niet bij de TAP. Ik was helemaal in de ban van het frisse, unieke en emotionele gebruik dat de luchtvaartmaatschappij maakt van expats die naar Portugal zijn verhuisd en Portugees hebben geleerd om de veiligheidsbriefing uit te leggen.

In totaal waren er 101 filmpjes, naar ieders maatstaven ruim voldoende. Ik vond het leuk dat er ook Braziliaanse en Portugese films waren.

De oortelefoons bleken helemaal niet ruisonderdrukkend te zijn, ondanks dat dit wel als zodanig werd geadverteerd.

Er was ook een “wijnervaring” opgenomen in het entertainmentgedeelte, wat ik best cool vond. Maar toen ik het bemanningslid dat me bediende vroeg of alle uitgestalde wijnen beschikbaar waren, leek ze niet te weten waar ik het over had. Ze legde vervolgens uit dat er alleen de selectie van twee rode en twee witte wijnen was die ze op de trolley had liggen.

De Wi-Fi was de grootste tegenvaller. Er waren prijzen variërend van gratis voor messaging tot Total Wi-Fi voor 24,99 euro, wat zou betekenen dat je de hele vlucht verbonden zou zijn – dat dacht ik tenminste.

Toen ik eenmaal verbinding had, was het meteen duidelijk dat het maar voor 200 MB aan data zou zijn. Onnodig te zeggen dat het nog geen 30 minuten duurde voordat ik zonder zat.

Food and Beverage

De focus van deze review het Porto-naar Newark segment van deze reis, maar ik had zo’n geweldige eetervaring op de korte vlucht van Gatwick naar Porto dat ik vond dat het een vermelding verdiende.

De drankjes op die eerste vlucht werden geserveerd zodra de gordeltekens afgingen.

Er werd een volledige maaltijd geserveerd met een flink voorgerecht, een heerlijk hoofdgerecht en een dessert. Het hoofdgerecht was een dikke, sappige en perfect gegaarde kalfshaas. Ik durf te beweren dat dit de beste intra-Europese business-class maaltijd was die ik ooit heb gegeten.

Terug naar het hoofdgebeuren, Porto naar Newark. Om de een of andere reden werd er voor het opstijgen geen drankje aangeboden. Ongeveer 45 minuten na het opstijgen werden de eerste drankjes geserveerd – let op het thema Coke Zero en gin-tonic. ik hou van luchtvaartmaatschappijen die gewone cola, cola light en cola zero serveren. Ik was echter geen grote fan van de Sunbites.

Over een half uur daarna werd het diner geserveerd. Er was slechts één voorgerecht: carpaccio van kabeljauw met salade uit de Algarve, met daarop wat olijfkrullen. De soep was geen crème van pompoen en rode biet mousse, zoals geadverteerd op het menu, maar het was heerlijk, niettemin. Ik denk dat dit ook de eerste keer was dat mijn soep uit een thermosfles werd geserveerd. Op dat moment werd me ook gevraagd of ik nog iets wilde drinken.

Het brood was echt slecht. Als ik het aan de eenden had gevoerd, zou het er waarschijnlijk een bewusteloos hebben geslagen.

Het hoofdgerecht was, net als op de vlucht van Gatwick naar Porto, mijn favoriete onderdeel. Hoe hartiger en troostrijker het eten, des te hoger de duimen van mij meestal zijn, en dit was zeker een van mijn favorieten. Het was geroosterd lamsvlees in een krokant deeg met pompoenpuree. Hoewel ik rood vlees zo goed als uit mijn dieet heb geschrapt, kon ik het geluid van dit gerecht niet weerstaan, en ik ben zo blij dat ik het heb gekozen.

Kort nadat het hoofdgerecht was afgeruimd, werd er een selectie chocolade aangeboden om het gehemelte schoon te maken voor het dessert.

Ik kon kiezen uit ijs, een kaasplankje of vers fruit. Natuurlijk ging ik voor de kaas, die, zo werd me verteld, een sterke lokale kaas was, perfect begeleid door een glas van Porto’s beste port.

De kaas was inderdaad sterk. Heel erg sterk. Dat weerhield me er niet van om toch elk stukje uit de korst te schrapen.

Op ongeveer 90 minuten voor de landing kreeg ik de tweede maaltijdservice aangeboden. Dit was niet beter of slechter dan de gebruikelijke halve maaltijd die op trans-Atlantische vluchten voor de landing wordt geserveerd. Het was een lekker tussendoortje, maar ik had daarna zeker nog honger. En het brood? Waarschijnlijk weer een eend met hersenschudding. De presentatie was mooi, en het eten zelf was vers en smaakte goed. Het was alleen niet genoeg om het een maaltijd te noemen.

Service

De service was zeker niet slecht, maar het was niet echt een gedenkwaardige ervaring. Het enige opvallende moment voor mij was dat het grondpersoneel in Porto mij verwachtte en al vervoer en een hotel had geregeld voor mijn onverwachte nacht in Porto. Dat voelde echt als business-class service. Ik vond het vreemd dat er geen preflight drankje werd geserveerd na het instappen op de A321LR naar New York.

De bemanning zorgde ervoor dat ik genoeg te drinken had en reageerde in minder dan 30 seconden toen ik op de belknop drukte, wat zeker prijzenswaardig is. De hele zaak miste gewoon een bepaalde persoonlijkheid – niet een keer werd ik geroepen bij mijn naam, en ook niet een van de bemanning proberen om elke vorm van verstandhouding wanneer ik probeerde grappen of small talk. Dat kan gewoon zijn omdat ik niet grappig ben, maar het was zeker niet een taal ding, als falo português.

Algemene indruk

Dit was veruit en weg de minst premium-feeling premium vlucht ervaring die ik tot nu toe heb gehad. Maar ik heb natuurlijk veel liever een langeafstandsvlucht in het comfort van een liggende, troonstoel dan in een krappe, rechtopstaande economy. Dat gezegd zijnde, je krijgt echt waar je voor betaalt. Als je echt business wilt vliegen in plaats van economy naar New York en terug, dan zou ik dit serieus overwegen als een optie. Het kan bijna £2,000 besparen op de kosten van een directe retourvlucht van Londen naar New York. Het bed is plat en het eten is goed, en dat zijn waarschijnlijk twee van de belangrijkste verschillen tussen economy en business class. Wat TAP mist is een echte business class grondervaring en een beetje extra van zijn personeel. Herstel die twee dingen en deze minder bekende route maakt misschien een betere kans.

Apply Now

Editorial Disclaimer: De meningen die hier worden geuit zijn alleen van de auteur, niet van een bank, creditcardmaatschappij, luchtvaartmaatschappij of hotelketen, en zijn niet beoordeeld, goedgekeurd of anderszins onderschreven door een van deze entiteiten.

Disclaimer: De reacties hieronder zijn niet verstrekt door of in opdracht van de adverteerder van de bank. De reacties zijn niet beoordeeld, goedgekeurd of anderszins onderschreven door de adverteerder van de bank. Het is niet de verantwoordelijkheid van de bank adverteerder om ervoor te zorgen dat alle berichten en / of vragen worden beantwoord.