The Handmaid’s Tale is terug voor het tweede seizoen, en belooft meer gruis, meer pijn en meer traumatische scènes als June Osbourne haar ontsnapping uit Gilead plant – het vreemde en angstaanjagende landschap waarin Amerika is veranderd. Gilead, door Margaret Atwood gecreëerd in de oorspronkelijke roman, is een agressieve dictatuur die wordt geleid door een religieuze tak van het christendom die gewelddadige technieken gebruikt om hun ‘burgers’ op orde te houden.

Terwijl we in het eerste seizoen fragmenten zagen van hoe Gilead is ontstaan, gebaseerd op de stukjes informatie die Atwood in het boek onthulde, neemt het tweede seizoen afstand van de oorspronkelijke geschriften en krijgen we nu een diepere kijk op wat Gilead is en hoe het tot stand is gekomen.

Hoewel de oorsprong van Gilead niet helemaal duidelijk is, weten we wel druppels en druppels over hoe de staat tot stand is gekomen, en krijgen we te zien hoe het tot stand is gekomen door de ogen van June.

De oorsprong van Gilead ligt in een extremistische groepering (vaak aangeduid als ‘De Zonen van Jacob’) die zag dat Amerika moest worden ‘gered’ van zonde en corruptie. Door middel van gecoördineerde aanslagen vermoordden zij de Amerikaanse president, leden van het Congres en rechters van het Hooggerechtshof, en gaven zij Islamitische terroristen de schuld, voordat zij de staat van beleg instelden en het land overnamen.

Kort daarna gebeurde er een handvol ernstige shit dingen: De grondwet werd uitgewist, bankrekeningen werden bevroren, vrouwen werden ontslagen en mensen die hiertegen protesteerden werden gemarteld en vermoord. De groep zocht vervolgens mensen uit die zij als een bedreiging zagen, waaronder activisten, artsen, genderminderheden, genderverraders (AKA leden van de LGBTQI+ gemeenschap), en stuurde hen naar ‘de kolonies’ of executeerde hen ter plekke.

In het boek worden de ‘Zonen van Jakob’ beschreven als een “topgeheime denktank”, die lijkt te beginnen als elke andere georganiseerde religie – kleinschalig met sterke overtuigingen. Terwijl we nu weten dat de groep de terroristische aanslag heeft geënsceneerd en de regering omver heeft geworpen, zijn we in het tweede seizoen van de serie getuige van een deel van de propaganda die de ‘Zonen van Jacob’ aan het publiek verspreiden.

Terwijl June zich in de kantoren van de Boston Globe verschuilt, vindt ze in de archieven berichten over de groep. De rapporten onthullen hun interne gemilitariseerde machtsstructuur, evenals hun plannen om alle burgerrechten te schrappen om een totalitair regime op te bouwen. Maar in verdere berichtgeving (waarschijnlijk toen de groep meer macht kreeg) wordt beschreven dat deze “ouderwetse groep nieuwe hoop wekt.”

In een flashback van Nick zien we hoe de chauffeur wordt gerekruteerd voor het regime, waarbij hij de VS de schuld geeft van de vruchtbaarheidscrisis en de ‘Zonen van Jacob’ beschouwt als een “groep die dingen recht wil zetten, dit land wil opruimen.”

Met zo’n religieuze focus – die we terugzien in de diverse griezelige ceremonies rond seks en geboorte in Gilead – lijken de volgelingen van de ‘Zonen van Jacob’ echt te geloven dat ze ‘Gods werk’ doen, terwijl ze zelf tot de conclusie komen dat het in deze bizarre samenleving oké is dat niet iedereen kan gedijen. De groep geeft vaak toe dat “beter nooit beter voor iedereen betekent, maar altijd slechter voor sommigen.”

De Republiek Gilead is de nieuwe staat die geografisch gezien in de Verenigde Staten is gevestigd, waar een zeer godsdienstige, zeer wrede autoritaire macht het land heeft overgenomen en de macht heeft over iedereen die zich daar toevallig bevindt.

In de huidige tijd, zowel in het boek als in de serie, wordt Gilead bestuurd door een hiërarchie van commandanten, bewakers (of ‘ogen’ zoals ze vaak worden genoemd) en de welgestelde elite. Deze groepen controleren het leven en welzijn van iedereen in Gilead, maar de serie en het boek richten zich puur op de omgang met martha’s, dienstmeisjes, koloniemedewerkers en prostituees.

Binnen die machtsstructuur moet ook worden opgemerkt dat Gilead (en de ‘Zonen van Jakob’) een patriarchale samenleving hebben opgebouwd waarin mannen in bijna alle gevallen veel hoger worden gewaardeerd dan vrouwen. Hoewel vrouwen duidelijk nodig zijn voor de voortplanting van de toekomstige inwoners van Gilead, worden zij uitgesloten, tot zwijgen gebracht en zwaar gestraft voor hun zonden – op elk niveau. Dit wordt bewezen wanneer we zien hoe de vrouw van een commandant naar de koloniën wordt gestuurd als straf voor het hebben van een affaire.

De dagelijkse gang van zaken lijkt te draaien om de voortdurende kwestie van vruchtbaarheid in Gilead, waarbij alle partijen zich moeten richten op de voortplanting van kinderen. Commandanten bespreken de strategie om het aantal kinderen te verhogen, bewakers houden iedereen op zijn plaats (of rang), martha’s zorgen voor het huis en het eten (en houden de gezondheid van de handmaagden in de gaten), handmaagden zorgen voor de kinderen (door middel van hun ceremoniële maandelijkse verkrachtingen) en koloniemedewerkers houden zich bezig met de rottende, mensonterende delen van Gilead die de oorzaak zouden zijn van de onvruchtbaarheidsepidemie.

Een van de belangrijkste regels in Gilead lijkt te zijn dat zowel plezier als opvoeding zonden zijn. Seks zonder voortplantingsdoel is een zonde, een boek lezen is een zonde, een ex-universiteitsprofessor zijn is een zonde. En omdat Gilead een gewelddadige dictatuur is, staat op de meeste van deze zonden de doodstraf.

De enige leden van de samenleving die een doodstraf-lus lijken te hebben zijn dienstmeisjes, omdat zij veel te waardevol zijn voor de toekomst van Gilead. In plaats van de doodstraf krijgen dienstmeisjes straffen als totale isolatie, het afsnijden van vingers, genitale verminking, het verlies van een oog, het verbranden van armen op een gasfornuis en andere bizarre, traumatiserende beproevingen.

Hoewel Gilead zich geografisch lijkt te beperken tot Noord-Amerika, lijken de ‘Zonen van Jacob’ hun levenswijze ook aan te prijzen in andere landen die kampen met onvruchtbaarheid.In het eerste seizoen wonen de dienstmeisjes een ‘feest’ bij waar de ‘Zonen van Jakob’ hun regime aan buitenlanders presenteren. Ze tonen hun dienstmeisjes (maar niet die met fysieke onvolkomenheden) en de kinderen die ze hebben voortgebracht.

Tijdens seizoen één, toen we wat context kregen over zowel commandant Waterford als Serena Joy, leerden we dat commandant Waterfred nogal een centrale rol speelt in de ‘Zonen van Jacob’-gemeenschap. Hij was één van de samenzweerders van de terroristische aanslagen, en Serena stond volledig achter zijn betrokkenheid. Ze was een cultureel activiste die voorstander was van het Gilead-regime en schreef zelfs drie boeken over de beweging, getiteld A Woman’s Place, Fertility as a national resource en Reproduction as a moral imperative.

Ondanks Serena’s steun aan de beweging en haar vooraanstaande positie in de literatuur over het regime, werd Serena volledig buitengesloten toen de ‘Zonen van Jakob’ uiteindelijk de macht overnamen in de Verenigde Staten. De nieuwe regering wilde geen vrouwen betrekken bij hun plannen, met als excuus dat de nieuwe maatschappij vrouwen niet weer ‘hun echte doel zou laten vergeten’.

Hoewel het moeilijk is sympathie te voelen voor Serena Joy (omdat ze zo vreselijk is tegen Offred), is er toch een gevoel van ‘spijt’ wanneer je ziet hoe ze wordt buitengesloten van de wereld die ze heeft helpen creëren, en de boeken die ze heeft geschreven verbrand.

In de roman wordt vermeld dat de koloniën een plek zijn waar de wereld echt aan het sterven is. Een plek waar chemische vernietiging heeft toegeslagen, en een plek die zich bijna in een apocalyptische toestand bevindt. We hebben de koloniën nooit fysiek gezien in de eerste serie van de show, maar na een foto release ter promotie van het tweede seizoen van de show, weten we precies hoe de koloniën eruit zien, en wie er op dit moment zijn.

In het tweede seizoen zien we dat zowel Emily als Janine naar de rampkolonies worden gestuurd om daar te werken, en de omstandigheden zijn er slechter dan we ons ooit hadden kunnen voorstellen. De arbeiders daar zijn ziek en geïnfecteerd, met als enige verlichting het wassen in vervuild water aan het eind van een onuitstaanbare dienst in het opgraven van giftig afval. Wat de arbeiders precies doen is niet duidelijk, want het lijkt er niet op dat de toestand van het land er drastisch op vooruit gaat.

Het lijkt erop dat de arbeiders het niet lang volhouden en sterven aan infecties en uitputting – en velen beschouwen uitzending naar de koloniën als een straf die erger is dan de dood.