Als u thuiskomt, wordt u begroet door een keffende hond die tegen de muren opbotst en een spinnende kat die lekker tegen u aankruipt in bed. Maar zijn ze ook echt blij? En is dat een versgekauwde schoen in de hoek? Wat is daar mee aan de hand? Een geval van hoektandkritiek?

Dierlijke emoties zijn een gecompliceerd onderwerp, maar het lijkt erop dat de weegschaal langzaam doorslaat naar de mening dat dieren wel degelijk emoties hebben, hoewel er nog steeds sceptici zijn. Het debat over de reikwijdte van de emoties die dieren bezitten, komt voort uit twee belangrijke complicaties: de mogelijkheid van antropomorfisme (mensen die hun eigen eigenschappen op dieren projecteren) en de inherente moeilijkheden van het bestuderen van emoties bij niet-menselijke soorten.

Gelovigen stellen echter doorgaans dat dieren in staat zijn tot een scala aan emoties, zoals geluk, verdriet, empathie, verdriet, nieuwsgierigheid, woede, angst en vrees. Dus een ondeugende hond die op het tapijt gaat zitten en alles kapot knaagt, probeert waarschijnlijk niet actief zijn afwezige persoon te straffen omdat hij zo lang weg is. Maar misschien voelt hij zich eenzaam en angstig, en weet hij niet hoe hij zich moet gedragen als hij zo lang alleen gelaten wordt.

Moties zijn misschien geëvolueerd uit sociale noodzaak, om dieren te helpen zich aan te passen aan verschillende situaties. Dieren die alleen worden grootgebracht, leren niet alle sociale finesses van het omgaan met anderen. Ze zullen vaak slecht met elkaar omgaan als ze later in hun leven gedwongen worden om te socialiseren.

Verder zeggen veel voorstanders van dierlijke emoties dat als je de delen van de hersenen die worden aangestoken als mensen emoties ervaren vergelijkt met de delen in de hersenpan van schepsels, je overeenkomstige hotspots krijgt. De amygdala is zo’n voorbeeld, en die is evolutionair gezien behoorlijk oud. Dus omdat onze hersenen op dezelfde manier zijn bedraad als die van dieren, is de theorie dat het intuïtief logisch is dat zich daarboven vergelijkbare dingen afspelen.

Maar als dieren inderdaad emoties voelen, in welke mate ervaren zij die dan, en is er een glijdende schaal in termen van welke dieren welke emoties ondergaan? Als zelfs kleine insecten zoals muggen in staat zouden zijn om te rouwen, dan zou je volgende kampeertrip een serieuze schuldgevoelensreis kunnen worden. Olifanten daarentegen, zeeleeuwen, ganzen, beren, apen en elanden blijken allemaal hard te worden getroffen door de dood van een dierbare. Vrolijker is dat dolfijnen, chimpansees, elanden en ratten behoren tot de vele zoogdieren en vogels die spelen en gelukzalig lijken wanneer ze dat doen.

Op de volgende pagina kunt u uw nieuwsgierigheid bevredigen over onderwerpen variërend van menselijke vs. dierlijke slimheid, of dat uw gekke huisdieren u daadwerkelijk een gelukkige kampeerder maken.