Lewis Hine werd opgeleid tot onderwijzer in Chicago en New York. Een fotoproject op Ellis Island met studenten van de Ethical Culture School in New York deed hem de waarde van documentaire fotografie voor het onderwijs inzien. Spoedig daarna werd hij sociologisch fotograaf en richtte in 1912 een studio op in de staat New York. ijna tien jaar lang was Hine de fotograaf van het National Child Labor Committee, dat bijdragen leverde aan tentoonstellingen en de publicatie van de organisatie, The Survey. Hij verklaarde dat hij “dingen wilde laten zien die gecorrigeerd moesten worden” en was een van de eerste fotografen die de foto als documentair instrument gebruikte. Rond 1920 veranderde Hine zijn studiopubliciteit echter van “Social Photography by Lewis W. Hine” in “Lewis Wickes Hine, Interpretive Photography,” om een meer artistieke benadering van zijn fotograferen te benadrukken. Nadat hij in 1918 kort bij het Amerikaanse Rode Kruis was gaan werken, bleef hij tot in de jaren 1930 freelance voor hen werken. In 1936 werd Hine aangesteld als hoofdfotograaf voor het National Research Project van de Works Projects Administration, maar zijn werk voor hen werd nooit voltooid. Zijn laatste jaren werden gekenmerkt door professionele strubbelingen als gevolg van afnemende overheids- en bedrijfssteun, en hij stierf in 1940 op zesenzestigjarige leeftijd.