In Colombia is het een normaal verschijnsel dat je wordt gecorrigeerd over hoe je de naam van dit geweldige land het beste spelt. Maar deze praktijk gaat verder dan alleen maar grammatica-nazi’s die mensen op het verkeerde been zetten. Het is een beweging, een meme en een T-shirt geworden. Maar ondanks de goede bedoelingen van degenen die achter deze zaak staan, blijven veel moedertaalsprekers van het Engels “Columbia” verwarren met de gangbare spelling “Colombia”. Het blijkt dat de redenen hiervoor noch een gebrek aan opleiding, noch een teken van gebrek aan respect zijn. Integendeel, Engelssprekenden kunnen in feite terecht ‘Columbia’ als alternatieve spelling gebruiken.

Om te beginnen wordt niemand geleerd om ‘Colombia’ met een ‘u’ te spellen. Het land wordt zelden besproken op scholen in Engelssprekende landen. In de meeste atlassen, de zeldzame plaats waar een scholier kennismaakt met Colombia, staat de juiste spelling wanneer het land wordt aangeduid. Bovendien komen mensen die “Colombia” verkeerd spellen uit alle lagen van de bevolking; het zijn artsen, politici, arbeiders en zakenmensen. Het idee dat mensen “Colombia” verkeerd spellen uit onwetendheid of een gebrek aan opleiding, klopt dus niet helemaal. Het is ook onwaarschijnlijk dat het een wereldwijde samenzwering is om Colombianen kwaad te maken, aangezien dezelfde fout blijft bestaan in het VK, de VS, Australië, Nieuw-Zeeland, Canada, India en elke andere regio waar veel Engels wordt gesproken. Er moet dus een andere reden zijn die inherent is aan de Engelse taal om deze fout onafhankelijk op zoveel verschillende plaatsen te laten opduiken.

Dit Colombiaanse kind zag zojuist een gringo ‘Colombia’ verkeerd spellen.

In feite spellen de meeste mensen ‘Colombia’ verkeerd omdat ‘Columbia’ is hoe het klinkt als het hardop wordt uitgesproken. De ‘-lom-‘ in ‘Colombia’ wordt uitgesproken als ‘lum’ in ‘timmerhout’. Op dezelfde manier klinkt de tweede ‘o’ in woorden als ‘colon’ en ‘Colorado’ meer als ‘colun’ en ‘Colurado’. Ook bij deze woorden ligt de klemtoon op de eerste lettergreep en niet op de tweede. Bij ‘Colombia’ echter ligt de klemtoon bij Engelstaligen universeel op de tweede lettergreep en dit veroorzaakt enige verwarring bij mensen die het woord niet vaak opgeschreven zien. Wat er dan gebeurt, is dat de hersenen “gissen” wat de spelling zou kunnen zijn op basis van de woorden die ze al in hun lexicon hebben. Voor velen zou dit gelijk kunnen staan aan het homoniem “Columbia”, dat vaker voorkomt in namen als “Columbia University”, “British Columbia” en “Columbia Pictures”. Bovendien is de etymologie van de naam “Colombia” afkomstig van de ontdekkingsreiziger die het continent in eerste instantie heeft gesticht. In het Engels – gulp – zit er een ‘u’ in ‘Christopher Columbus’.

Dus de reden waarom veel buitenlanders ‘Columbia’ verwarren met ‘Colombia’ is niet uit gebrek aan respect; het zijn gewoon de hersenen die genoegen nemen met een woord dat ze nog maar zelden zijn tegengekomen. Maar hier is waar het verhaal interessant wordt. Wat als hier meer aan de hand is dan alleen maar meerdere fonologische fouten die wereldwijd worden gemaakt? Wat als dit bewijs is dat de spelling van het woord in feite aan het veranderen is in de Engelse taal?

Tergend diplomatiek overleg met Santos vond plaats in het Witte Huis toen Obama per abuis ‘alle Colombianen fijne feestdagen’ wenste.

Om zeker te zijn, alle taalgemeenschappen hebben het voorrecht om een land precies zo te noemen als ze zelf willen. Daarom zeggen we ‘Duitsland’ en niet ‘Deutschland’. Daarom is ‘Italië’ geen ‘Italia’ en is ‘Japan’ geen ‘Nihon’. Dit werkt ook voor steden, want namen als ‘Bogotá’ en ‘Medellín’ behouden niet de accenten in de Engelse taal. Andere talen maken ook gebruik van dit voorrecht: veel talen veranderen de spelling van landen om tegemoet te komen aan hun eigen klanken in het alfabet. Zo spellen de Duitsers “Colombia” als “Kolumbien” en de Spanjaarden zeggen “Nueva Zelanda” voor “Nieuw-Zeeland”. Als een taalgemeenschap dus zou besluiten de spelling te wijzigen van “Colombia” in “Columbia”, zou zij volkomen in haar recht staan om dat te doen. Maar hoe dan?

Engelssprekenden hebben, anders dan Fransen, weinig centrale autoriteiten waartoe ze zich kunnen wenden voor advies over de spelling. Men kan bijvoorbeeld het CIA World Factbook of het Oxford English Dictionary raadplegen voor de juiste spelling van een land, maar deze worden zelden beschouwd als onfeilbare autoriteiten waartoe men zich wendt voor advies. Zo is het sinds 1991 formeel correct om “Oekraïne” te zeggen in plaats van “de Oekraïne”, hoewel velen dit laatste niet als een fout beschouwen. De Oekraïners hebben echter stoïcijns gereageerd op deze veelgemaakte Engelse blunder en de beweging #itsUkrainenottheUkraine moet nog aan kracht winnen.

Protesten woedden in Colombia over het aanhoudende gebruik van het woord ‘Columbia’ door buitenlanders.

Bij gebrek aan een gecentraliseerde autoriteit of “spellingpolitie” kan het dus zo zijn dat de spelling van “Colombia” precies zo zal blijken te zijn als de meerderheid van de Engelssprekenden zegt dat het is. De Oostenrijkse filosoof Ludwig Wittgensteins beroemde uitspraak “betekenis is gebruik” komt in gedachten als hij het heeft over hoe een taalgemeenschap de regels van haar taal kan bepalen door haar op een specifieke manier te gebruiken, en dat er buiten de gemeenschap van sprekers geen correcte taal bestaat. Het is heel goed mogelijk dat over tien jaar, net als bij veel woorden in de Engelse taal die meer dan één geaccepteerde spelling hebben, ‘Columbia’ een volstrekt acceptabele alternatieve spelling is voor ‘Colombia’.

Daarom kun je, wanneer iemand je de spelling van ‘Colombia’ corrigeert, gerust zijn: dat is niet omdat je onwetend bent; je bent gewoon een deelnemer aan een zich ontwikkelende taal en je hebt ervoor gekozen om je aan te sluiten bij de meerderheid van de Engelssprekenden die het spellen zoals het klinkt. Als moedertaalspreker van het Engels heb je het volste recht om het te spellen zoals de mensen in je omgeving dat doen.

Of je hebt natuurlijk net dit artikel gelezen. In dat geval heb je geen excuus om het met je gringo reet als ‘Columbia’ te blijven spellen.