Op zijn website is de kalender van Patrick Reed bevroren in de tijd. In het schema voor de komende dagen staan Players, Valspar en de WGC Match Play. We weten allemaal hoe dat is afgelopen: afgelast na één ronde; afgelast; afgelast.

Maar tussen nu en de Masters zullen we waarschijnlijk nog veel van Reed zien. Hij speelt deze week niet, in Las Vegas. Maar waarschijnlijk speelt hij volgende week wel op het Zozo Championship in Los Angeles, waar Tiger de titelverdediger is. Reed speelt vaak op dezelfde evenementen als Tiger – en op zondag is hij, net als Woods, trouw aan een zwarte broek en een rood topje.

Reed, een Texaan tot op het bot, speelt waarschijnlijk twee weken daarna, op het Houston Open, dat dit jaar wordt gehouden op een openbare baan, Memorial Park.

Daarna volgt de Masters.

Vorig jaar nam Reed de rekening op zich voor het dinsdagavonddiner met de jongens, waarbij hij aan tafel ging met Mark O’Meara, Gary Player, Vijay Singh en andere grootheden. Dit jaar zullen de jongens in de verleiding komen om een tweede portie te bestellen: Woods ondertekent de fiche.

Nieuws

Als je daadwerkelijk begint na te denken over het leven en de tijden van Patrick Reed, komt Tiger in je op. Het was op Tiger’s toernooi afgelopen december dat Reed zijn schopje deed, in die bunker op de Bahamas. We weten allemaal wat er gebeurd is, want je kunt het duidelijk op videoband zien.

Reed zou waarschijnlijk door zijn Amerikaanse medespelers, al dan niet anoniem, aan de schandpaal zijn genageld, ware het niet dat timing een geschenk is: direct na het toernooi op de Bahama’s vloog de Amerikaanse bende naar Australië voor de Presidents Cup, met Reed in Woods’ team als captains pick. Dat wil niet zeggen dat de week in Melbourne makkelijk was voor Reed. Tenminste één speler van de tegenpartij heeft Reed een hak gezet, net als de Aussie-fans, die Reed vrolijk zagen verliezen met Webb Simpson op donderdag, opnieuw op vrijdag en een derde keer op zaterdag.

Zondag bracht een verandering van fortuin: Reed won zijn enkelspel partij, en de VS sleepte een onwaarschijnlijke overwinning uit het vuur op de Internationals. De Amerikaanse zege was als een beschermend schild voor Reed.

Er waren een paar moeilijke momenten met fans voor Reed toen het nieuwe seizoen van start ging. Een bijnaam, Tafel voor Een, circuleerde in sommige kringen. Er waren schop grappen die, zoals humor vaak doet, de ernst van de onderliggende overtreding maskeerden.

Maar toen spoelde het Covid-19 virus over de onderste 48 en Reed’s problemen in een verre tijd en plaats leken in de vergetelheid te raken. Het seizoen werd hervat in mei en golffans hadden een nieuwe hobby: Bryson DeChambeau. De toernooien zelf hadden geen fans. Geen fans betekende bijna geen live heckling. De week op Winged Foot kwam en ging grotendeels, zo niet geheel, zonder incidenten.

Reed’s golf is niet echt inspirerend geweest. Maar nu komt hij in een run – Zozo, Houston, Augusta – die je weer andere kanten kan laten zien van wie deze man is.

Nieuws

En met die zin in het achterhoofd – andere kanten van wie deze man is – dacht ik dat het nuttig voor u zou zijn om te horen van een tandarts uit Los Angeles met wie ik al een tijdje correspondeer over verschillende onderwerpen, waaronder Reed. De naam van mijn correspondent is Ron Cherney. Hij is clubkampioen geweest op El Caballero Country Club in Los Angeles, hij is 72 en zijn hobby is brieven schrijven. Een boek dat hij heeft samengesteld, My Greatest Shot, is een verzameling brieven van beroemde golfpersoonlijkheden over geweldige shots die zij hebben gezien of gespeeld.

El Cab is een van de zogenaamde Joodse clubs in L.A., clubs die zijn opgericht in een vorige eeuw toen Joden en mensen die in de entertainmentbusiness werkten vonden dat zij geen lid konden worden van sommige van de prominente clubs in Los Angeles. Er staat een citaat van Bernie Shapiro, de oprichter van de club, op de homepage van de El Cab website: “Niemand zal het privilege van de club of werk worden ontzegd vanwege zijn ras, kleur, geloof, geslacht of religieuze overtuiging.”

Ik noem dit stukje sociale geschiedenis omdat er een zekere wij-zeggen-ze buitenstaander geest heerst in El Cab en clubs als deze en zeker onder de oprichter en sommige van zijn leden. Earl Woods, overigens helemaal geen country-club man, had ook veel van die we’ll-show-them energie. Naar mijn mening was die houding de brandstof die Tigers amateur- en vroege profcarrière voortstuwde. Reed is een buitenbeentje. Ik kon geen mening geven over Dr. Cherney, een Canadees van geboorte die naar golf kwam nadat hij zijn hockeystick al na één seizoen had neergelegd. Je wilt geen tandarts die te veel hockey heeft gespeeld.

Nieuws

Hoe dan ook, Cherney, eerst per e-mail en later in een telefoongesprek, vertelde me over zijn korte en indrukwekkende interactie met Reed. Het gaat als volgt: Kort na de Ryder Cup van 2018, toen de VS in Parijs van Europa verloren en Reed minder dan genadig was bij zijn nederlaag, ging Cherney naar Reeds website en schreef hem om hem te vertellen dat hij geld inzamelde voor een goed doel voor kankeronderzoek dat hem na aan het hart lag en waarvan hij dacht dat het voor Reed van betekenis zou kunnen zijn. Dat was het. De tandarts had geen speciale band met Reed. Hij was gewoon een randdebiel die zich meldde.

“Binnen een dag of twee hoorde ik van Patrick dat hij een cheque van $10.000 zou sturen,” vertelde Cherney. “Hij stuurde me ook een gesigneerde Masters vlag, die we veilden voor het goede doel. Ik heb hem uiteindelijk gekocht, voor $1,000. Patrick en zijn vrouw Justine hadden een goede vriend die aan kanker was overleden. Hij had niet aardiger, guller of sneller kunnen zijn.”

Sindsdien heeft Cherney een email-relatie met Justine en sms’t hij af en toe met Reed. Ze spraken erover om samen te gaan eten in de week van de Genesis Open dit jaar, maar de enige avond die voor Reed werkte was vrijdagavond 14 februari, “en Patrick zei: ‘Je wilt niet met me uit eten op Valentijnsdag.'”

Cherney zei tegen me: “Hij schiet zichzelf in de voet. Hij graaft zich in en wil zich niet openstellen. Die situatie op de Bahamas, het zag er niet goed uit. Het was een cuppy leugen toen hij daar binnenkwam en minder van een nadat hij zijn standpunt innam. Maar ik heb andere kanten van deze man gezien.”

Ik weet wat hij bedoelt. Elke keer als ik iets van Reed nodig had, voor een verhaal, vond ik hem meegaand. Ik herinner me dat ik een jaar achter Reed en zijn reisgezelschap stond, terugvliegend van de British Open, en dat er op het vliegveld een probleem was waarbij een van zijn familieleden te veel parfum op had of zoiets en alles uit alle handbagage was gekomen. Het duurde een eeuwigheid. Reed was een studie in kalmte.

Ik hou van de manier waarop hij speelt en hoe inventief hij is. Ik ben ook diep verontrust door wat er in die bunker is gebeurd. Het uitgangspunt voor alle serieuze golfspelers is het onvoorwaardelijk naleven van de regels. Er is reden om aan te nemen dat Reed’s situatie daar niet eenmalig was.

Schrijvend over Reed, zei Cherney: “Zou ik willen dat sommige van de dingen die zijn gebeurd om zijn negatieve imago te creëren anders waren aangepakt? Zeker, maar we zijn allemaal mensen en we doen allemaal dingen die we anders zouden doen als we de kans kregen. Patrick Reed staat op een groot podium. Zijn daden worden uitvergroot. Een publiek figuur wordt bij elke misstap op de vingers getikt.

“In deze tijden van verdeeldheid hebben we meer begrip, vergeving en welwillendheid jegens anderen nodig. Patrick Reed is meer dan een getalenteerde golfer met problemen. Hij en Justine zijn mensen, met een heel groot hart.”

Daar twijfel ik geen moment aan. Ik vermoed dat Ron Cherney dat ook is.