Op 27 mei 1995, vroeg in de middag, bereidde acteur Christopher Reeve, vooral bekend als de ster van vier Superman-films, zich voor op het cross-country gedeelte van zijn ruiterevenement in Culpepper, Virginia.

Reeve had paard leren rijden voor zijn rol in de verfilming van Anna Karenina in 1985 en, zoals bij al zijn buitenschoolse activiteiten – vliegen, skiën, duiken en zeilen – stortte hij zich op de inspanning, ver voorbij het punt dat de weekendhobbyist scheidt van de wedstrijdgeoriënteerde atleet.

Terwijl hij de sprongen bekeek en zijn strategie uitstippelde, vreesde Reeve enigszins hoe zijn paard, Eastern Express, zou reageren op delen van het parcours. Hij wist dat voorzichtigheid problematisch kon zijn bij het rijden van een groot, snel bewegend dier, maar hij voelde een sterke band met Eastern Express en geloofde dat zijn voorbereiding hem in een goede positie zou brengen om het evenement mogelijk te winnen voordat hij naar Ierland vliegt voor zijn volgende film.

Reeve landde met zijn hoofd eerst nadat hij van zijn paard was gegooid

Net na 15:00 uur verliet Reeve het starthek, gezeten op zijn volbloed. De eerste twee sprongen kwamen en gingen zonder problemen, maar toen ze dichter bij de derde sprong over een zigzag-vormige omheining kwamen, ging Eastern Express plotseling en op onverklaarbare wijze op de rem staan.

Reeve bleef voorwaarts gaan, het momentum tilde hem duidelijk van het paard. Met zijn handen in het hoofdstel en de teugels, was hij niet in staat om zijn val te breken, en de volle lading van zijn 215-pond frame crashte headfirst in de bovenste rail.

Still bij bewustzijn, hoewel hij had later geen herinnering aan het incident, Reeve sputterde: “Ik kan niet ademen.” Hij kon zich ook niet bewegen – de klap had zijn eerste nekwervel gebroken en de tweede beschadigd, zijn hoofd nauwelijks op zijn plaats gehouden door zijn nekspieren.

Hulpverleners handelden snel door Reeve’s hoofd te stabiliseren en lucht in zijn lichaam te persen voordat hersenbeschadiging kon intreden. Vervolgens werd hij per vliegtuig overgebracht naar het ziekenhuis van de Universiteit van Virginia, waar artsen met succes een operatie uitvoerden om zijn schedel weer aan de wervelkolom vast te maken.

Het leven van Reeve was gered, maar de strijd was nog maar net begonnen, want de acteur stond een lot te wachten waarin hij waarschijnlijk nooit meer iets onder zijn nek zou kunnen voelen, zonder hulp van een beademingsapparaat zou kunnen ademen of enige fysieke activiteit zelfstandig zou kunnen ondernemen.

Hij overwoog zelfmoord voordat hij zich aan de revalidatie wijdde

De 43-jarige Reeve kreeg in de dagen na zijn ongeluk een longontsteking, een infectie van de urinewegen en maagzweren. Nadat hij naar het Kessler Rehabilitation Center in New Jersey was overgebracht, kreeg hij een bijwerking van een medicijn waardoor hij in shock raakte en zijn hart even stopte.

De fysieke en emotionele angst was zo overweldigend dat Reeve zelfmoord overwoog. In zijn memoires uit 1998, Still Me, onthulde hij dat zijn vrouw Dana degene was die hem van de metaforische richel terugpraatte. “Ik zal je steunen, wat je ook wilt doen, want dit is jouw leven en jouw beslissing,” zei ze tegen hem. “Maar ik wil dat je weet dat ik bij je zal zijn voor de lange termijn, wat er ook gebeurt. Jij bent nog steeds jij. En ik hou van je.”

Hij kreeg weer zin in het leven en Reeve wijdde zich aan het leren van alles over zijn verwondingen en benaderde de lichamelijke revalidatie met dezelfde ijver die ooit zijn enthousiasme voor buitenactiviteiten had aangewakkerd. In maart 1996 maakte hij zijn opwachting bij de Academy Awards, en een paar maanden later zeilde hij weer in een regatta ten bate van gehandicapten.

Dat jaar richtte hij ook de Christopher Reeve Foundation op, een organisatie die in 1999 samen met de American Paralysis Association uitgroeide tot de toonaangevende organisatie voor onderzoek en vooruitgang op een terrein dat ooit “het kerkhof van de neurobiologie” werd genoemd. Vanuit zijn huis in Bedford, New York, met zijn vrouw en een team van assistenten aan zijn zijde, streefde hij ernaar om de verwachtingen voor wat een quadriplegische zou kunnen bereiken opnieuw te stellen, met de belofte om voor zijn 50e verjaardag weer te kunnen lopen.

Reeve vond ook een manier om zijn oude creatieve impulsen te koesteren. Hij maakte zijn regiedebuut met het drama In the Gloaming uit 1997, waarvoor hij vijf Emmy-nominaties in de wacht sleepte, en het jaar daarop keerde hij terug op het witte doek in een update van Alfred Hitchcocks Rear Window, waarvoor hij een Screen Actor’s Guild Award won.

Reeve kreeg weer wat beweging en onderging een operatie om zijn ademhaling te verbeteren

Reeve heeft zijn doel om weer op de been te komen nooit gehaald, maar hij boekte wel een bijna wonderbaarlijke vooruitgang. In 2000 kreeg hij weer wat gevoel in zijn lichaam, waardoor hij contact kon voelen met Dana en hun jonge zoon, Will. Hij merkte ook al snel dat hij zijn benen kon bewegen terwijl hij op zijn rug lag, en ontdekte een groter bewegingsbereik terwijl hij in een zwembad lag.

In het voorjaar van 2003 onderging Reeve een experimentele operatie waarbij een elektrisch stimulerend apparaat in zijn middenrif werd geïmplanteerd, waardoor hij in staat was zijn beademingsapparaat urenlang aan de kant te leggen.

Doorgaand met zijn artistieke inspanningen publiceerde Reeve nog een boek met bespiegelingen, Nothing Is Impossible uit 2002, en in 2004 regisseerde hij A&E’s The Brooke Ellison Story, over een verlamd meisje dat aan de universiteit van Harvard afstudeerde. Ondertussen bleef hij onvermoeibaar streven naar medische doorbraken op het gebied van ruggengraatwonden en verlamming, door wereldwijd op zoek te gaan naar innovatieve artsen en de goedkeuring van stamcelonderzoek in de Verenigde Staten.

Hoewel zijn schijnbaar onbedwingbare gedrevenheid niet genoeg was om de altijd aanwezige medische gevaren te overwinnen. Nadat een drukwond in de herfst van 2004 geïnfecteerd raakte, kreeg Reeve een hartstilstand en raakte hij in coma. Aan zijn tien jaar durende strijd kwam op 10 oktober 2004, op 52-jarige leeftijd, een einde.

Ooit een acteur die zichzelf typecast vond door de carrièrebepalende rol van Superman, was Reeve uiteindelijk in staat om “aan de cape te ontsnappen”. Zijn laatste optreden als activist en inspirator voor gehandicapten bleek bovenmenselijker dan alles wat voor het witte doek kon worden verzonnen.