Veel van mijn cliënten voelen zich vastzitten omdat ze het niet kunnen afsluiten. Ze kunnen niet verder. Ze kunnen niet aanwezig zijn in nieuwe relaties. Ze piekeren en wensen dat ze terug kunnen gaan in de tijd en andere keuzes kunnen maken. Ze houden met twee handen vast aan wat was en zijn daardoor niet in staat om verder te gaan met hun leven.

Ik vraag ze wat ze nodig hebben om afsluiting te krijgen en het is altijd iets van hun ex. Een verontschuldiging. Een verklaring. Eigendom. Dingen waar ze geen controle over hebben.

Dus ze wachten en willen. En meestal, nooit krijgen. Dus dingen worden nooit afgesloten en ze staan zichzelf niet toe om verder te gaan. Hierdoor blijven ze vastzitten. Boos. Wraakzuchtig. Maar nog belangrijker, niet aanwezig, wat betekent dat ze liefdevol met hun verleden en niet geven hun nieuwe relatie een eerlijke kans.

Hier is de waarheid. Afsluiting heeft niemand anders nodig dan jijzelf.

Na mijn scheiding had ik niet het gevoel dat ik het had afgesloten. Ik had een verklaring nodig. Ik had antwoorden nodig. Ik wilde dat zij het begreep. Ik wilde excuses. Ik wilde dat zij zich verontschuldigde. Ik wilde dat ze me niet haatte. Allemaal dingen die nooit kwamen. En daardoor, voelde ik me vastzitten. Ik voelde me alsof ik niet verder kon. Het verteerde me. Ik dacht er constant aan.

ijna tien jaar later, had ik eindelijk een persoonlijke ontmoeting met haar. Iets wat ik altijd al wilde. Ik dacht: “Nu kan ik het eindelijk afsluiten.” Niet helemaal.

We spraken niet over het verleden. Helemaal niet. Alle dingen die ik kwijt wilde om het “af te sluiten” bleven binnen. Het gesprek ging gewoon niet die kant op. Ik had het gevoel dat ze twee handen aan het stuur van het gesprek had en gewoon besloot om voorin te rijden. Ik wilde het niet erger maken.

Dus werd het een ongedwongen babbeltje, zoals wanneer je een oude vriend ontmoet van wie je bent afgedreven en vraagt hoe het met zijn ouders gaat. Veel geklets. Vergeetbare dingen. Het enige wat ik me herinner is dat ik haar vertelde dat ik mijn haar weg moest doen – ik had op dat moment een mannenknot. Daarna kwam ik terug van het toilet, grilde een Koreaanse barbecue, dronk een glaasje sake en gaf haar een platonische, oprechte ‘ik zie je nooit meer, dus een prettig leven’-knuffel.

Een week later wilde ik weer een ontmoeting. Ze trok een harde lijn. We wisselden wat e-mails uit en ik hoorde dat ze nog steeds veel gevoelens had over wat er was gebeurd. Ik denk ook niet dat het voor haar afgesloten was. Ik weet het niet. Maar ik respecteerde haar grens.

We hebben elkaar sindsdien niet meer gesproken. En dat zal waarschijnlijk ook nooit gebeuren.

Dus hoe vind ik afsluiting?

Dit is ongeveer het punt waarop mensen een sessie bij me boeken en me precies diezelfde vraag stellen.

Hier is het antwoord en iets waar ik mezelf ook aan moet herinneren.

Afsluiting is een innerlijke-zelf reis. Daar is de ander niet voor nodig. Het vereist dat je zelf vrede vindt. En de manier waarop je dat doet is aan jou. Het is niet afhankelijk van iemand anders die je iets geeft. En zoals elke reis, is het geen rechte lijn. Het is wild en rommelig. Op en neer en zijwaarts en niet een one-size-fits-all.

Eerst moet je het herformuleren. Je bent niet iets aan het “afsluiten”. Want de waarheid is dat dingen misschien nooit worden afgesloten. Het woord gesloten voelt erg cut and dry, zwart-wit. Maar niets over relaties, met inbegrip van verlopen degenen, zijn zo binair. Ze zijn veelgelaagd en ingewikkeld. Er zijn een heleboel grijze en gevoelens die misschien niet logisch zijn. Je denkt misschien dat je genezen bent en verder bent gegaan en uit het niets komen de gevoelens weer naar boven. Zo zijn wij mensen nu eenmaal. Het betekent niet dat je terug zult gaan naar je ex, maar gevoelens en herinneringen zijn nooit echt “gesloten”. Ze komen en gaan als het getij. Maar uiteindelijk ontstaan er minder nieuwe gevoelens en herinneringen.

Dus in plaats van wanhopig te proberen alles in een doosje te stoppen en af te sluiten , vertel jezelf dat je moet helen.

Willen helen is iets heel anders dan willen afsluiten. Heling brengt het terug naar jezelf. Afsluiten zoekt iets bij een ander. Heling neemt de druk weg en maakt geduld met het zelf mogelijk.

Okee, hoe kun je dan helen?

1. Gezonde grenzen.

Als je korstjes blijft afpellen, zal de wond nooit genezen. Geen check-ins en koffiedates met de hoop op een tweede ronde. Geen FaceTime, geen sms’jes, geen drive-bys, en niet meer volgen op sociale media. Gezonde grenzen betekent de stekker eruit trekken. Volledig.

Okay, nu ik dat gezegd heb. Ik wil ook zeggen dat elke situatie anders is. Als jullie allebei al een lange tijd op drift zijn en het uit elkaar gaan alleen op papier officieel is gemaakt, kunnen jullie misschien af en toe met elkaar optrekken. Misschien kunnen jullie elkaar inchecken en volgen op social. Misschien zak je niet weg in gisteren en wat er is gebeurd. Misschien is er vrede. Nou, als dat het geval is, dan hebben jullie al een vorm van afsluiting. Dus je moet beslissen hoe gezonde grenzen eruit zien.

Of wat als jullie samen een kind opvoeden? Dan zijn er misschien geen koffiedates, maar je moet wel met elkaar omgaan. Daar kun je niet omheen. Zeker, maar grenzen zijn nog steeds noodzakelijk. Je moet beslissen, wat is gezond voor jou? Niet wat jij wilt. Of wat hij wil. Wat is het meest gezond voor jullie allemaal, inclusief je kind?

Gezonde grenzen zijn ook mentale en emotionele grenzen. Niet alleen fysiek. Denk niet meer aan hem en wat er is gebeurd. Stop met het afspelen van filmtrailers die steeds meer emoties losmaken. Stop met stilstaan bij dingen en wat had kunnen zijn. Dit is de moeilijkste grens om te trekken. Omdat we constant in ons hoofd zitten. Het is niet alleen een beslissing. Verdrinken in onze gedachten is een virus met een dagelijkse uitbraak.

2. Get a life.

Je hebt er misschien al een. Maar de kans is groot dat dat leven draaide om je relatie. Het is tijd om al je energie weer in jezelf te steken. “Hoe ziet dat er eigenlijk uit?” vraag je je misschien af, want velen van ons hebben dat al heel lang niet meer gedaan. Of ooit.

Wel, het is tijd om jezelf af te vragen hoe dat eruit ziet. Maar wat nog belangrijker is, welke actiestappen ga je zetten achter het opbouwen van een beter leven? Anders blijf je er alleen maar over nadenken. Kom uit je hoofd en ga een leven opbouwen. Doe alles wat je altijd al wilde doen, maar waar je geen tijd voor had. Of bang voor was. Schrijf een boek. Leer schilderen. Ga weer dansen. Een bedrijf starten. Ga ergens alleen heen. Faal ergens in.

Houd in gedachten dat hoe meer je aan je leven werkt, des te meer je in je volgende relatie zult inbrengen. Als je dat niet doet, zal je onvermogen om een zinvol leven voor jezelf te creëren het verpesten.

3. Heb grotere liefde terug.

Dit betekent niet dat je ronde twee initieert. Dit betekent niet om opnieuw te beginnen. Met groter, bedoel ik liefde voorbij alles wat er is gebeurd. Liefde voorbij wat hij je heeft aangedaan. Verder dan je ego, je pijn en je woede. Waarom? Het zal je helpen los te laten, te genezen, en verder te gaan. Als je hem kunt zien als een persoon, die worstelt en zijn eigen reis doormaakt zoals iedereen, dat hij gewoon een mens is, en net als ieder mens dingen doet die niet logisch zijn, en dat hij een verhaal heeft net als jij, zal het makkelijker voor je zijn om te accepteren. Om niet langer te beschuldigen. Vast te houden. Haten. Of te willen.

4. Herhalen.

Omdat helen niet een eenmalig iets is. Het kost tijd. De herhaling van al het bovenstaande plus tijd is wat ervoor zal zorgen dat je je hart geneest en verder gaat met je leven.

Breng geduld met jezelf. Weet dat het een proces is. En misschien, op een dag, als je je wedergeboortereis achter de rug hebt en een geweldig leven hebt opgebouwd, een leven waar je trots op bent omdat je er keihard voor gewerkt hebt en onderweg een ander mens bent geworden, zul je terugkijken en zien hoe de breuk de katalysator van dit alles was.

-Boos