Overzicht
In dit artikel geeft de auteur uitleg over de klinische presentatie, de pathofysiologie, de diagnostische work-up en de behandeling van hoestsyncope. Patiënten met hoestsyncope zijn overwegend gespierde mannen van middelbare leeftijd met overgewicht, die roken of gerookt hebben en te veel alcohol gebruiken. De overgrote meerderheid van deze patiënten hoest chronisch, hoest vaak en heeft aanwijzingen voor obstructieve longaandoeningen. De behandeling van hoestsyncope richt zich op de behandeling van de hoest (bv. bronchodilatatoren en antitussiva) en de onderliggende aandoeningen. Stoppen met roken wordt nauw geassocieerd met vermindering van de symptomen en moet sterk worden aangemoedigd. De lange-termijn prognose van hoestsyncope hangt grotendeels af van de prognose van de onderliggende aandoening, maar hoestsyncope zelf kan resulteren in ernstig lichamelijk letsel, waaronder dissectie van de wervelslagader.
Kernpunten
|
– Hoestsyncope-patiënten zijn overwegend gespierde, zwaarlijvige mannen van middelbare leeftijd, die roken of gerookt hebben en de neiging hebben te veel alcohol te gebruiken. |
|
|
– Verscheidene (elkaar niet noodzakelijk uitsluitende) pathofysiologische processen kunnen hoestgerelateerde syncopes veroorzaken of ertoe bijdragen, waaronder Valsalva-geïnduceerde verlaagde cardiale output, verhoogde intracraniële druk, cardiale aritmieën, stimulatie van een overgevoelige sinus carotis, door hoest veroorzaakte neurale reflexgemedieerde hypotensie-bradycardie, laryngospasme, vergroting van de uitstroomobstructie van de linkerventrikel, impactie van een hersenstamherniatie, verminderde cerebrale bloedstroom, insufficiëntie van de inwendige halsslagaderklep, en zelden epileptische aanvallen. |
|
|
– Bij de behandeling van hoestsyncope ligt de nadruk op de behandeling van de hoest (bv. bronchodilatatoren en antitussiva) en de onderliggende aandoeningen, maar de hartfunctie, de bloeddruk, het bloedvolume, reflexgemedieerde veranderingen en de extracraniële vasculaire doorgankelijkheid kunnen allemaal een aparte behandeling vereisen. |
|
|
– Stoppen met roken wordt nauw geassocieerd met vermindering van de symptomen en moet sterk worden aangemoedigd. |
|
|
– De lange-termijn prognose van hoestsyncope hangt grotendeels af van de prognose van de onderliggende aandoening, maar hoestsyncope zelf kan leiden tot ernstig lichamelijk letsel, waaronder dissectie van de wervelslagader. |
Historische noot en terminologie
Hoewel blijkbaar bekend bij de Britse arts William Heberden (1710 tot 1801) aan het eind van de 18e eeuw (Heberden 1802), beschreef de Franse neuroloog Jean-Martin Charcot (1825 tot 1893) voor het eerst duidelijk hoestsyncope in de jaren 1870 en noemde het “laryngeale vertigo” (Charcot 1876; Charcot 1879).Charcot schreef de symptomen toe aan een reflexmatige irritatie van de larynxzenuwen. Latere auteurs schreven de symptomen over het algemeen toe aan “laryngeale epilepsie” tot rond de Tweede Wereldoorlog, toen de Britse militaire arts Sir Alan Filmer Rook (1892-1960) en anderen cardiovasculaire mechanismen suggereerden (Whitty 1943; Rook 1946). Rook was in die tijd Air Vice-Marshall in de Royal Air Force en Honorary Physician to the King of England.
Dit artikel zal zich richten op hoestsyncope; hik-syncope (Funakawa en Terao 1998) en nies-syncope (Corbett et al 1976) zijn minder vaak voorkomende maar nauw verwante aandoeningen die blijkbaar via vergelijkbare pathofysiologische mechanismen werken.
Hoestsyncope is een van de zogenaamde situationele syncopen, die optreden onmiddellijk na precipiterende situaties, zoals urineren, defecatie, hoesten, of slikken (Brignole 2005). In het algemeen worden dergelijke situationele syncopen beschouwd als vormen van neuraal gemedieerde syncope met reflex-gemedieerde vasodilatatie of bradycardie (Brignole 2005; Grubb 2005), maar ook andere mechanismen kunnen een rol spelen.