Iditarod Trail Sled Dog Race, jaarlijkse hondenslee-race in maart tussen Anchorage en Nome, Alaska, V.S. De race kan meer dan 100 deelnemers en hun teams van honden aantrekken, en zowel mannelijke als vrouwelijke mushers (bestuurders) concurreren samen. Een korte race van ongeveer 25 mijl (40 km) werd in 1967 georganiseerd als onderdeel van de viering van de honderdste verjaardag van de Alaska Purchase en ontwikkelde zich in 1973 tot de huidige race. De architecten van de race waren Dorothy G. Page, voorzitter van een van de comités voor de honderdste verjaardag van Alaska, en Joe Redington, Sr., een musher en kennelhouder; zij staan bekend als de moeder en vader van de Iditarod. Liefhebbers noemen het de “laatste grote race op aarde.”

Het parcours van de race, ongeveer 1.100 mijl (1.770 km) lang, volgt gedeeltelijk de oude Iditarod Trail-hondenslede-postroute die in het begin van de 20e eeuw werd uitgezet van de kustplaatsen Seward en Knik naar de goudvelden en mijnkampen in het noordwesten van Alaska. Sledeteams bezorgden post en voorraden in steden als Nome en Iditarod en vervoerden goud. De route werd steeds minder gebruikt in de jaren 1920, toen het vliegtuig de hondenslee begon te vervangen als het belangrijkste middel om het moeilijke terrein te doorkruisen. Maar toen er tijdens de difterie-epidemie van 1925 in Alaska geen bekwame piloot beschikbaar was, trotseerde een team van hondensleeën een sneeuwstorm en bracht het serum met spoed naar het door ijs omgeven Nome. Deze heldhaftige actie, die de “Grote Race van Barmhartigheid” werd genoemd, bracht hernieuwde internationale roem voor de trail en de hondenteams, met name voor Balto, de leider van het team dat uiteindelijk Nome bereikte. Ter nagedachtenis aan de belangrijkste musher van de serumrun, Leonhard Seppala, werd de Iditarod oorspronkelijk de Iditarod Trail Seppala Memorial Race genoemd. De huidige race herdenkt zowel de serumrun als het grensverleden van Alaska, en is gebaseerd op de beroemde All Alaska Sweepstakes Race tussen Nome en Candle die in 1908 van start ging.

De Iditarod doorkruist twee bergketens (de Alaska en de Kuskokwim bergketens), loopt langs de Yukon rivier over een afstand van 150 mijl (241 km), en doorkruist bevroren waterwegen, waaronder het pakijs van Norton Sound. De lengte van het parcours en de route variëren enigszins van jaar tot jaar, en het middelste derde deel neemt afwisselende routes in oneven en even jaren. Vanaf 2008 werd de ceremoniële start in Anchorage met 11 km ingekort en werd het wedstrijdstartpunt officieel 48 km naar het noorden verplaatst, van Wasilla naar Willow, vanwege de effecten van de opwarming van de aarde op het sneeuwdek in Alaska. In 2015, vanwege het gebrek aan sneeuw ten zuiden van de Alaska Range, werd het competitieve startpunt verplaatst naar het noorden, naar Fairbanks, wat het parcours veranderde en de lengte verkortte met meer dan 100 mijl (160 km). De oorspronkelijke Iditarod Trail werd in 1978 uitgeroepen tot een nationale historische trail.

De race is bekritiseerd door dierenrechtenactivisten en anderen die zich zorgen maken over het aantal doden en gewonden bij de honden. Deze critici beweren dat ten minste 114 honden zijn gestorven tijdens de eerste drie decennia van de race. Maar geen enkel topteam heeft ooit een hond verloren, en de superieure prestaties van een hondenslee-team zijn een weerspiegeling van de superieure dagelijkse verzorging op het parcours. De Iditarod heeft de verplichte rustplaatsen, de hoeveelheid hondenvoer bij de controleposten en de bevoegdheden van de racedierenartsen en -officials om de honden te beschermen, uitgebreid.

De Iditarod is het belangrijkste evenement op het gebied van hondenslee-racen. De grootste uitdaging van de Iditarod is het samenstellen van een team van 12-16 honden en een musher die alle obstakels en onverwachte problemen die zich langs het parcours voordoen, kunnen overwinnen. In de beginjaren duurde de race 20 dagen, maar tegenwoordig finishen de meeste teams in minder dan 10 dagen. De toegenomen snelheid kan worden toegeschreven aan de verbeterde voeding voor de honden en de ren/rust-strategie die de mushers hanteren. Er zijn enkele veranderingen in de uitrusting, maar de basis van sledes en harnassen is nog hetzelfde als jaren geleden. Tot de grootste deelnemers aan deze race behoren Rick Swenson, Susan Butcher en Doug Swingley.

De Iditarod is in de loop der jaren steeds bekender geworden en heeft steeds meer media-aandacht gekregen, en veel deelnemers worden tegenwoordig door bedrijven gesponsord. Maar voor de deelnemers blijft de romantiek van de race stevig geworteld in de beklemmende schoonheid van het bevroren en onherbergzame landschap, ervaren met alleen een hondenteam als gezelschap.