“We gingen uit elkaar omdat zij met iemand anders vrijde,” is wat mijn ex je zou vertellen als je hem zou vragen hoe we van (bij gebrek aan een betere term) #RelationshipGoals naar We Are Never Ever Getting Back Together zijn gegaan. En ja, op papier was dat de katalysator die me op 31-jarige leeftijd uit Marvin*’s appartement in Brooklyn en naar het huis van mijn ouders in Connecticut heeft verhuisd. In werkelijkheid was het bedriegen van mijn vriendje door met een andere jongen te vrijen slechts het topje van de ijsberg van onze problemen, die ik, in tegenstelling tot de Titanic, zag vanaf het moment dat ik aan boord van ons relatieschip stapte.

En voordat je de rest van dit haatdragend leest, want misschien heeft iemand je hart gebroken toen hij of zij je bedroog (dat kan ik me voorstellen! Het is me meer overkomen dan ik kan tellen.), wil ik dat je weet dat ik geen bedrieger ben. Dat is niet wie ik ben.

Ik kan die woorden niet eens uitspreken:

Ik ben een bedrieger.

Voordat mij dit overkwam, dacht ik dat bedriegers altijd koude, harteloze en vreselijke mensen waren, maar nu begrijp ik waarom mensen bedriegen. Vreemdgaan is niet zwart-wit. Maar het komt allemaal op één ding neer: er zijn twee mensen nodig om vreemd te gaan, en vreemdgaan is niet altijd eenzijdig.

Hoewel ik van harte geloof dat als je vreemdgaat of in de verleiding komt om vreemd te gaan, je uit je relatie moet stappen, is het soms niet altijd zo simpel. Ik heb vele malen geprobeerd om uit deze relatie te stappen, maar voelde me gevangen.

Ik schrijf dit niet om mijn slechte gedrag goed te praten, want wat gebeurd is, is gebeurd. Ik ben de eigenaar van al mijn daden en het enige wat ik kan doen is hiervan leren en groeien. Ik geloof niet meer in het gezegde “eens een bedrieger, altijd een bedrieger”, want ik zou iemand van wie ik hield of mezelf dit nooit meer kunnen aandoen.

Er waren veel momenten in mijn relatie met Marvin waarop ik me emotioneel bedrogen voelde door hem. Ik realiseer me nu dat die momenten de perfecte gelegenheid waren om er een eind aan te maken.

Zoals die keer dat hij me vertelde dat hij, voordat we met elkaar gingen daten, iets had met een meisje waar hij mee werkte. Hij maakte het uit; zij ging er niet goed mee om. Elke avond dat hij laat op kantoor was, vrat een put van angst aan mijn binnenste. Ik kon de meeste nachten niet slapen, bang dat hij me bedroog, en tot op de dag van vandaag zal ik het nooit weten.

Of hoe hij op een dag een uur na het verlaten van zijn appartement, terwijl ik op een evenement met vrienden was, het met me probeerde uit te maken in een alinea-lange sms die eindigde met een adelaars-emoji. We waren op dat moment al negen maanden samen en hadden al onze relatie mijlpalen bereikt. “Je verdient beter,” zei de sms, en hij had gelijk, dat deed ik. Maar ik was te gefocust op het ontcijferen van de adelaar emoji: Probeerde hij me te vertellen dat hij van Amerika houdt? Hij wil vrijheid? Of is het een kale adelaar en wil hij me laten weten dat hij zijn haar aan het verliezen is? In plaats daarvan verzekerde ik hem dat we solide waren en deed ik alles wat ik kon doen om hem gelukkig te laten voelen, nooit beseffend dat je een gebroken persoon niet kunt repareren.

Dan waren er nog de twee maanden tot het moment dat ik een bedrieger werd. Toen voelde ik me meer alleen in de relatie dan ik me ooit gevoeld had toen ik single was. We gingen dagen zonder te praten of te sms’en. En als we praatten, hadden we één-woord gesprekken.

Het was rond deze tijd dat ik Richard tegenkwam,* een jongen waarmee ik naar de middelbare school ging, die ik altijd leuk vond, maar hij ging altijd uit met mijn vrienden. Hij begon meer via sms met me te praten dan mijn vriend ooit met me praatte. Ik glimlachte iedere keer als zijn onopgeslagen 203 nummer op mijn telefoon verscheen. Hij vroeg me hoe mijn dag was en waar ik mee bezig was, vragen die mijn vriend al maanden geleden niet meer aan me stelde.

Dus toen Richard me op een avond vroeg of ik wat wilde gaan drinken, zei ik ja, in de veronderstelling dat het onschuldig was omdat we alleen maar vrienden waren.

Maar drie wodka’s later kuste Richard me en ik kuste hem terug, omdat hij me vroeg hoe mijn dag was.

Ik wist dat ik het meteen uit moest maken met Marvin. Maar de volgende dag trouwde zijn beste vriend, en dat wilde ik niet voor hem verpesten. Dus besloot ik het uit te maken als we een paar dagen later terugkwamen.

Maar het schuldgevoel knaagde aan me. Ik kon niet geloven wat ik had gedaan. “Ik heb gezoend met Richard,” sms’te ik mijn beste vriendin van de middelbare school. Zij kende Richard en wist hoe ongelukkig ik met Marvin was. “Je hebt met iemand anders gezoend. Je moet het Marvin vertellen,” sms’te ze de volgende ochtend terug.

Maar het vreemdste gebeurde. Plotseling veranderde Marvin van het norse vriendje met wie ik nooit praatte, in de enthousiaste beste vriend op wie ik verliefd werd. We waren weer onszelf, maakten plannen en steunden elkaar bij alles wat we ondernamen.

Wat had ik gedaan?

Terug in New York, voor het eerst sinds Marvin en ik bij elkaar introkken, kwam hij op tijd thuis voor het eten. We aten soepknoedels en keken naar Sabrina, toen hij zei wat ik hem meteen wilde vertellen:

“Ik weet dat je met iemand anders hebt gevreeën.”

Hij bleek het sms’je van mijn vriendin op mijn telefoon te hebben gezien. Dat brengt me op het hele punt van dit essay: Zorg dat je tekstvoorbeelden uit staan.

Ik maak een grapje.

Het punt is dat vreemdgaan niet goed is, maar dat er twee kanten aan vreemdgaan zitten. De kant waar de bedrieger het in een moment verknald heeft, en de andere kant waar de bedrieger zich bedrogen en gevangen voelde vanaf het moment dat hij in deze verbroken relatie terechtkwam, maar er uit angst nooit over gesproken heeft.

Het voelt oneerlijk dat mijn twee jaar in de relatie, alle liefdevolle en ondersteunende dingen die ik voor Marvin heb gedaan, zoals mijn leven in Los Angeles ontwortelen om bij hem in New York te kunnen zijn, de attente cadeaus, zelfgemaakte kostuums voor stellen, ontbijtjes in bed, lunchpakketten voor het werk en diners voor fijnproevers – mezelf volledig wijden aan iemand die mij zelden op de eerste plaats zette, niets betekent omdat ik een vreemde heb teruggekust en hij (voor zover ik weet) niet.

Maar de belangrijkste les die ik hieruit kan trekken, afgezien van het feit dat als je in de verleiding komt om vreemd te gaan, het tijd is om het uit te maken, is dat je nooit in een stukgelopen relatie moet blijven omdat je bang bent, zoals ik was. Al die keren dat het glashelder was dat het uit was tussen Marvin en mij, heb ik het laten werken omdat ik bang was. Ik was bang om alleen te zijn in mijn dertiger jaren. En dat was een van de redenen dat onze relatie zo stuk liep. Ik was niet klaar voor een relatie, vanaf het moment dat ik Marvin vroeg “Wat zijn we?” tot het moment dat ik uit ons appartement vertrok.

Ik realiseer me nu hoe achterlijk het is om in een relatie te blijven met als enige doel om niet alleen te zijn.

Dat is geen gezonde relatie. Pas als je echt troost hebt gevonden in jezelf en je hebt gebaad in je eenzaamheid, zoals ik de afgelopen tien maanden heb gedaan, ben je er echt klaar voor om een relatie te hebben. Een relatie die je niet per se nodig hebt, die je niet naar waarde schat, en waar je zonder zou kunnen leven. Een relatie waarin je wederzijds waarde en geluk toevoegt aan elkaars leven, dus het zou nog meer achterlijk zijn om deze verbinding te ontkennen enkel gebaseerd op de angst dat je weer gekwetst zult worden. Want het allerbelangrijkste is dat je je in deze relatie rustig voelt.

Het grootste deel van mijn tijd met Marvin was ik angstig, hartkloppingen, kortademig, doodsbang dat het zou eindigen. En toen het eindigde (op een manier die ik graag zou herschrijven maar niet kan herschrijven) voelde ik me voor het eerst in twee jaar rustig. Als je relatie eindigde omdat je vreemdging, neem het jezelf dan niet kwalijk; er was waarschijnlijk een reden voor. Je kunt je verleden niet veranderen, maar je kunt wel je lessen meenemen naar de toekomst en groeien van je fouten.