Ik ben redelijk culinair onbevreesd. Ik mag om medische redenen geen alcohol en alles met te veel chili of koolzuur is slecht voor mij, maar als het qua textuur vreemd is, vreemd ruikt, of de woorden “gefermenteerd”, “verrot”, “bloed”, “organen”, of “bizarre regionale delicatesse die toeristen met een trucje opeten” in zich heeft, dan sta ik daar met een schaal. Maar ik heb nooit van vreemde kaas gehouden. Een smakelijke cheddar is een ding, maar de serieuze, prijswinnende wielen gedrenkt in onvoorstelbare stoffen en achtergelaten om te etteren tot ze een bewustzijn ontwikkelen? Nooit. Dat betekent natuurlijk dat als ik een kaasopleiding wilde volgen, ik de stinkendste kazen ter wereld moest proberen.

Geen piepkleine brie voor mij; ik ging voor serieus hardcore, en omdat ik in Engeland woon, kon ik spul kopen dat in de VS eigenlijk illegaal is: Ik had hulp nodig bij het zoeken naar slagen in mijn gezicht op basis van kaas; de korst van veel echt stinkende kazen is gewassen met alcohol, wat betekent dat ik de buitenste harde stukken niet kan aanraken. Dus heb ik twee pinch-hitters: mijn man, en mijn vriendin Alice. (Het spijt me zo, Alice.) We bewaarden de zuivelproducten in luchtdichte cakeblikken en lagen Saran Wrap, bedekten de tafel met koekjes, water en chocolade om de misselijkheid te verdrijven, en doken erin.

Als bewijs van hoe slecht die dingen stonken: tijdens de eerste drie smaaktests was er een zeer slecht opgevoede hond in de kamer, het soort dat regelmatig de poep van andere honden eet en vieze compost als zijn persoonlijke provisiekast beschouwt – en hij kwam er niet eens in de buurt. Dit was een serieuze walgelijke stinkende kaas. Maar het was een interessante reis. Dit is wat er gebeurde…

Rainbow’s Gold

Wat het is: Rainbow’s Gold lijkt te zijn geproduceerd door een grappenmaker die zijn boerenmaten aan het lachen wil maken. Het wordt gemaakt van ongepasteuriseerde koemelk in het graafschap Somerset in Engeland, en wordt een aantal weken lang elke dag gewassen met golden ale, totdat het zo ongelooflijk sterk ruikt dat je haar ervan gaat krullen als je per ongeluk een halve kilometer benedenwinds staat.

Geur: “Zweet van sportuitrusting. Je weet wel, de geur die je krijgt van sportmatten die al een tijdje niet gebruikt zijn?” “De onderkant van een Casio polshorloge in de zomer.” “Stinkende voeten. Echt, echt stinkende voeten.”

Smaak: “Eh. Het smaakt alsof iemand mijn cheddarkaas in de compost heeft begraven en het daarna weer heeft opgegraven. Ik denk dat ik ziek ga worden.” “Een zeer, zeer pittige cheddar.” “Zoet, maar de korst is verschrikkelijk. Ik kan het van hier ruiken. Moet je dat eten?!”

Verdict: Een echt verschrikkelijke, kleverige geur van een zeer rijpe kaas. De kaas zelf was wel lekker, maar ik heb me nog nooit zo herinnerd aan tieneruitwerpselen door een voedingsmiddel. Het is Proust’s geur-herinnering gekruist met een Nine Inch Nails album.

Morbier

Wat het is: Morbier, een koemelkkaas uit de Franse bergen, is te herkennen aan de aslaag die door het midden loopt. Vroeger werd de kaas gemaakt met twee verschillende lagen, van ochtendmelk en avondmelk, maar tegenwoordig voegen de fabrikanten alleen de aslaag toe om het geheel koel te houden.

Geur: “Grassnippers, die afgaan in de zomer.” “De binnenkant van een afvalbak voor etensresten. Het is dat rottende groente ding. Zoetigheid op de rand van bederf.” “Baby poep. Serieus, het is net als baby poep. ”

Smaak: “Romige nasmaak, maar scherp als sh*t.” “Het lijkt een beetje op appelazijn.” “Zoet, maar … vreemd. Nog steeds dat baby poep ding.”

Verdict: Deze smaakte eigenlijk prima, wat me verbaasde. Ondanks de ernstige psychologische blokkade van het proeven van iets dat naar compost of een babyluier ruikt, was het behoorlijk chill.

Stinkende Bisschop

Wat het is: Dit is beroemd, de Big Daddy, de stinkkaas van de serieuze kenner. De onze was nog niet rijp genoeg om echt overheersend te zijn (het is moeilijk om een kaas te laten rijpen als je in een huis woont waar het ongeveer vijf graden is), maar hij was nog steeds paardenflauwtjes sterk. Hij wordt in Gloucestershire in perencider gewassen, en hij kwam voor in de film Wallace & Gromit, waar hij wordt gebruikt om een personage uit de dood te doen opstaan. Dat lijkt nu een heel rationeel voorstel.

Smell: “Als aarde. De schil ruikt naar iets dat bedorven is. “Oudbakken sigarenrook? Ik denk dat ik er al veel stankvoller heb gehad. “Het ruikt naar iets zoets dat bedorven is, naar rottend vlees.”

Smaak: “Het middenstuk smaakt naar rook.” “Nootachtige zoete roomkaas. Ja, deze was zeker niet rijp genoeg, de laatste keer dat ik Stinkende Bisschop had moest ik mijn tong eraf schrapen met een mes.” “Zuur. Serieus, ik word misselijk.”

Verdict: We kregen niet de ware gruwelijke kracht van de Stinkende Bisschop te zien, wat me dankbaar maakt, want godverdomme. Godverdomme. De slapende kracht van dat ding zou door het leger gebruikt moeten worden. STINKENDE BISSCHOP BRAND IN HET GAT.

Cados

Wat het is: Dit is een beetje een gourmetkaas. Het is Camembert, de beroemde zachte kaas die je ziet op pretentieuze studentenfeestjes, gedrenkt in Calvados likeur en vervolgens bedekt met broodkruimels. De Calvados behandeling, niet verrassend, is wat het dodelijk maakt.

Smell: “Het ruikt naar hondenstront.” “Kuilvoer. Absoluut kuilvoer.”

Smaak: “Ik bedoel, het smaakt geweldig als je van Calvados en echt, echt sterke kaas houdt.”

Verdict: Ik kon deze niet proeven omdat hij letterlijk zo doordrenkt was met alcohol dat je hem als een spons kon uitknijpen, maar door zijn ernstig verontrustende hondenpoepgeur ben ik daar niet al te beroerd over.

Epoisse

Wat het is: Epoisse is een Franse kaas van koemelk, en hij is zo scherp dat hij eigenlijk verboden is in het Franse openbaar vervoer. Letterlijk, als je dit ding in Frankrijk koopt, neem je een taxi of loop je naar huis. Het is zo legendarisch scherp. Het wordt voortdurend ingesmeerd met brandewijn, dus het is zowel stinkend als bedorven. Leuk weetje: het is volledig illegaal in de VS. Gratis de kaas!

Stank: “Oh, god, het doet je sinussen lichtjes schroeien. Het ruikt naar de smurrie die zich ophoopt onder je teennagels.” “Ik wou zeggen rotte eieren, maar ja, dat ook.”

Smaak: “Wow. Het, eh, smaakt niet zo naar de kont van de duivel als ik had verwacht?” “Het is een heel normale, zoete brie met een enorm bittere nasmaak.” “Welke nasmaak? Oh. OH. Ja. Zwavel ahoy.”

Verdict: Dit was er weer een die nog niet helemaal gerijpt was, maar de geur was eigenlijk geen grote afknapper. Als je van zoete dingen houdt die zich omdraaien en je na anderhalve minuut in je amandelen stompen, is het een leuke rit.

Images: barshawine/Instagram; Getty, Somerset Cheese Company, N.Kuzma/Flickr, Michael Korkusca/Flickr, Chez Loulou/Flickr, Rubber Slippers In Italy/Flickr