“Stink ik?”
Die gedachte gaat minstens 10 keer per dag door mijn hoofd.
Mijn menopauzale tietenzweet maakt me paranoïde. Ik weet het, dat klinkt vies, toch? Dat is het ook.
Als je het plezier van de menopauze of de perimenopauze nog niet hebt meegemaakt, nou… Ik wil niet graag de brenger van slecht nieuws zijn, maar het stinkt. Letterlijk stinkt.
Ik ben 49 en zit al meer dan een jaar in de menopauze. Helaas lijkt het niet op te houden, hoewel ik blijf hopen en mijn lichaam in de gaten houd voor tekenen dat we bijna klaar zijn met deze bijzaak. Ik heb het warm en niet op een goede manier. Ik heb opvliegers, nachtelijk zweten en zweten overdag. Als we een manier konden vinden om de hitte van mijn lichaam te kanaliseren, konden we een ton besparen op de energierekeningen. Ik heb het nu niet alleen over mijn huis. Ik ben er vrij zeker van dat mijn gekke lichaamstemperaturen alle huizen in mijn straat deze winter kunnen verwarmen.
Maar het borstenzweet is het ergste. Borstmeisjes weten waar ik het over heb … die verraderlijke zweetplekken die verschijnen aan de bovenkant van je ribbenkast, meestal in de zomer als iedereen het warm heeft. Als D-cup heb ik mijn hele leven al last van borstzweet. Het is wat het is. Mijn boobalicious zussen daarbuiten weten dat het gewoon bij het leven hoort waar een welgevulde meid aan moet wennen.
Maar in de menopauze is het boobzweet anders. Het stinkt echt heel erg en ik word er gek van. Ik heb een plekje tussen mijn borsten waar het zweet zich verzamelt en het stinkt. Echt heel erg. Ik ben super paranoïde dat andere mensen me ruiken en denken dat ik een viespeuk ben die niet in bad gaat.
Dit was niet iets waar ik me zorgen over hoefde te maken toen ik jonger was. Ik douchte. Ik deed deodorant op. Ik ging het huis uit. Ik deed dingen. Ik maakte me geen zorgen over hoe ik rook of dat ik stonk. Ik maakte zeker geen periodieke vegen over mijn blouse en snuffelde aan mijn vingers om te zien of die borsten zweet geur aanwezig was. Niemand betrapte me erop dat ik de halslijn van mijn T-shirt over mijn neus trok om eens goed te ruiken, maar die zelfcontroles maken nu deel uit van mijn dagelijkse werkelijkheid.
Ik snuif constant en maak me zorgen over de B.O. die meestal elke dag tegen de middag opduikt, ongeacht of ik me overmatig heb ingespannen of niet. Ik draag geparfumeerde bodyspray bij me. Ik heb reserve in elke handtas, in mijn auto en in mijn bureaulade. Soms neem ik meer dan één douche per dag. Soms neem ik er meer dan twee.
Ik word nerveus als ik te dicht bij mensen kom. Als ik in de rij sta bij de kruidenier, ben ik bang dat anderen me kunnen ruiken. Ik stel me voor dat de persoon in de rij achter me zijn neus dichthaalt en over me fluistert. Ik zie Facebook-statusupdates voor me als “OMG deze rij is zooo lang en het oude vrouwtje voor me is een Stinky McStinkerton.”
Mensen zijn mijn dwangmatige gesnuffel op gaan merken. Ik ben al een paar keer betrapt. Ik heb vreemde blikken van vreemden gekregen terwijl ik stiekem aan mijn shirt snuffelde. Ik heb geen idee wat mensen denken als ze me in de supermarkt mijn lichaam in tweeën zien buigen zodat ik mijn neus tussen mijn borsten kan steken. Ik kan me niet voorstellen wat ik zou denken als ik iemand anders dat zag doen. Eigenlijk, kan ik het me voorstellen. Ik zou denken dat ze gek waren.
Hopelijk zal mijn opvliegerigheid afzwakken. Mijn dokter zegt me dat mijn inwendige thermometer weer normaal wordt als mijn hormonen stabiliseren… wat dat ook moge betekenen. Er waren een heleboel dingen die ik van de menopauze verwachtte, maar me voortdurend zorgen maken over die oude dameszweetlucht hoorde daar niet bij.
Ik blijf snuiven. Het ziet er misschien raar uit, maar ik wil het liever weten, snap je? Als iemand me met mijn neus in mijn shirt ziet en tot de conclusie komt dat ik een rare gewoonte heb om aan mezelf te ruiken, dan kan ik daarmee leven.
Ik verkies mensen die denken dat ik vreemd ben boven mensen die denken dat ik slecht ruik.