De insulaire cortex is een cytoarchitectonisch complexe en rijk geschakeerde structuur die functioneert als een corticaal knooppunt dat betrokken is bij interoceptie, multimodale sensorische verwerking, autonome controle, perceptueel zelfbewustzijn, en emotionele begeleiding van sociaal gedrag. De menselijke insula is onderverdeeld in een posterieure en een anterieure kwab en omvat posterieure, midden, en anterieure onderverdelingen gebaseerd op verschillende cytoarchitectonics (granulaire, dysgranulaire, en agranulaire), connectiviteit, en functies. De posterieure (granulaire) insula ontvangt input van pijn, temperatuur, viscerale, vestibulaire en andere zintuiglijke paden; deze multimodale zintuiglijke representatie wordt verder uitgewerkt in de midinsulaire (dysgranulaire) cortex en vervolgens doorgegeven aan de anterieure (agranulaire) insula, die deze informatie verder verwerkt en interageert met gebieden die betrokken zijn bij cognitieve en emotionele controle. De insula vormt dus een interface tussen lichamelijke gewaarwording en emotie en kan een sleutelrol spelen in perceptueel bewustzijn, sociaal gedrag en besluitvorming. fMRI en corticale microstimulatie studies bij patiënten die geëvalueerd worden voor epilepsiechirurgie hebben verder inzicht verschaft in de functionele complexiteit van de insula bij de mens. Acute letsels, aanvallen, of degeneratieve aandoeningen die de insula aantasten resulteren in een breed scala van sensorische, autonome, motorische, cognitieve en gedragsmatige manifestaties. Er zijn verschillende reviews over de anatomische en functionele organisatie van de insula1-6 en de klinische manifestatie van focale laesies, toevallen, of degeneratieve processen waarbij dit complexe gebied betrokken is7-10