In deze serie duiken we in onze vreemde fobieën, fixaties en neuroses, en vragen we onszelf af: Is dit normaal?

Ik ben opgegroeid in een huishouden waar geen confrontatie plaatsvond. We verwerkten meningsverschillen in de beslotenheid van onze aparte kamers en kwamen pas naar buiten als we weer beschaafd konden zijn. De weinige keren dat we een conflict wel frontaal aanpakten, resulteerde dat in overvloedig huilen, ongemak, en eindigde het in een waterige glimlach en uitputting, met opluchting alom. Snel door naar de volwassenheid, en ik merk dat ik niet in staat ben om boosheid, teleurstelling of onenigheid te uiten zonder onmiddellijk te stikken, overspoeld door de bijzonder schurende schaamte die gepaard gaat met kwetsbaarheid. De meeste van deze onfortuinlijke momenten slaag ik er niet in om onmiddellijk te verwoorden waarom ik boos ben. Als de impuls om te huilen voorbij is – uren later – merk ik dat ik niet meer boos ben, maar me nog steeds schaam omdat ik weer een kans om mijn gevoelens te laten gelden heb laten lopen.

Is dit normaal?

Tranen zijn een emotionele reactie op stimuli, of het nu stress, vreugde, woede, verdriet of fysieke pijn is, zoals eerder gemeld door The Swaddle. In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, zijn onze hersenen en traanbuizen niet afgestemd op specifieke emoties zoals verdriet, vertelde professor in de psychologie aan de Universiteit van Maryland, Robert R. Provine, aan Refinery29. Tranen zijn een reactie op elke intense emotie die niet kan worden bedwongen, inclusief woede, legde hij uit.

Het mag dan natuurlijk zijn om te reageren met woede tranen, maar dat maakt ze niet minder lastig en vernederend. Boos huilen is een ongemakkelijk gevoel, vastzitten tussen een vlaag van verwarrende gedachten en niet in staat zijn om ze te articuleren. Boze tranen drukken ook machteloosheid uit, volgens een studie gepubliceerd in het tijdschrift Group Dynamics and Emotional Expression. “Het individu is zo gefrustreerd door krachten die geen effectieve actie toelaten, dat er maar één reactie mogelijk lijkt – huilen en falen toegeven. Deze boze tranen hebben een lage sociale waarde omdat de zwakte die ermee wordt geassocieerd de legitimiteit van het oorspronkelijke gevoel van frustratie in twijfel trekt,” stelt de studie.

Gerelateerd op The Swaddle:

Is dit normaal?: “Ik weet niet waar ik moet kijken als ik met iemand praat

Deze negatieve perceptie van boze tranen, vooral het verband met zwakte, is ook geslachtsgebonden, stelt de studie. Gecontroleerde en krachtige uitingen van emoties, vooral woede, worden aangemoedigd en zelfs gevierd bij mannen, niet bij vrouwen. Jonge meisjes worden opgevoed om hun woede niet te uiten, laat staan dat ze leren hoe ze er op een gezonde manier mee om moeten gaan, wat leidt tot de ontwikkeling van copingmechanismen die onderdrukking inhouden. Dit heeft geresulteerd in genderpercepties die huilen bij vrouwen normaliseren, zelfs stereotyperen, terwijl het voor mannen sociaal taboe is.

Deze gendernormen die het onderdrukken van woede versterken, hebben ertoe geleid dat hele bevolkingsgroepen gefrustreerd zijn, niet in staat om hun gevoelens onder woorden te brengen of er comfortabel mee om te gaan. In Japan hebben hotels “Crying Rooms” gelanceerd, speciaal gericht op vrouwen die midden op de dag een ruimte nodig hebben om in stilte hun woede of verdriet te kunnen uiten, weg van veroordelende blikken, meldde The Conversation. Er is een hele industrie ontstaan rond emotionele ontlading in het land, gericht op huil-therapie, met als doel de bevolking emotioneel te bevrijden.

Tranen zijn een gezonde manier om met intense emoties om te gaan en stellen mensen in staat om met hun frustratie om te gaan, vertelde Northern Illinois University counseling leerstoel Suzanne Degges-White aan Refinery29. “Huilen helpt ons onze gevoelens te beheersen, en vanuit een biologisch oogpunt dwingt het ons te ademen en vereist het diep ademhalen, wat onze hartslag traag houdt,” zei Degges-White. “Het is een zelfkalmerend mechanisme dat het lichaam heeft ingebouwd. Het is productief.”

Boosheidstranen zijn dus niet alleen volkomen normaal, maar misschien zelfs de meest ‘normale’ manier om op dat moment uiting te geven aan frustratie. Wat niet normaal is, is de zwakte en kwetsbaarheid die ermee gepaard gaan. We kunnen de eerste fysiologische reactie die resulteert in het vrijkomen van tranen misschien niet controleren, maar of we zo’n reactie in de nasleep als negatief ervaren is volledig aan ons, en aan iedereen om ons heen.