Overzicht

De macadamianootboom is een snelgroeiende, middelgrote groenblijvende boom met zware, donkergroene bladeren die uit Australië afkomstig is. Zijn bladeren – die stomp zijn getipt, langwerpig, en over het algemeen een voet of meer lang – ontwikkelen zich in kransen van twee, drie, of vier, maar zijn zelden solitair. De Macadamia-bloemen zijn klein en witachtig, ze groeien aan lange aren, terwijl de noten het hele jaar door kunnen rijpen, hoewel ze vooral in de herfst en de lente rijpen. De noot heeft een leerachtig omhulsel met een diameter van 1 inch, dat ofwel een bolvormige noot ofwel twee halve noten bevat. Ze hebben ook een gladde harde schil die een witte pit omsluit.

Terwijl macadamianoten oorspronkelijk uit Australië komen en daar worden geteeld, vindt de commerciële productie voornamelijk in Hawaii plaats. Sommige landen in Latijns-Amerika, Afrika en Azië verbouwen ook macadamianoten, terwijl er bomen te vinden zijn in Californië en Florida voor het vasteland van de Verenigde Staten.

De macadamianoten van de hoogste kwaliteit zijn niet alleen vrij van gebreken of insecten- en schimmelschade, maar bevatten ook ten minste 72 procent olie. De pitten met minder dan 72 procent olie zijn meestal onrijp en harder en zullen bij het roosteren te bruin worden.

Productie

In Hawaii worden commerciële macadamianootboomgaarden beplant met geënte zaailingen. Over het algemeen zijn de bomen het kwetsbaarst tijdens de eerste vier jaar na de aanplanting, waarna de rijen aan elkaar kunnen groeien voor een ononderbroken bladerdak dat de bomen minder vatbaar maakt voor schade. Daarna zullen de bomen waarschijnlijk in het vijfde jaar na aanplant een kleine oogst dragen en zullen zij in 12 tot 15 jaar hun volle productie bereiken. Een goede boom kan 40 jaar lang macadamianoten produceren.

Zij geven de voorkeur aan diepe, goed gedraineerde grond met een pH van 5,0 tot 6,5, en hebben 60 tot 120 inches neerslag per jaar nodig. Ze kunnen worden geteeld van zeeniveau tot een hoogte van 2.500 voet. Macadamia’s leveren minder noten op dan andere notenbomen, wat betekent dat het een tijd kan duren om een positieve cashflow op gang te brengen en te behouden. Hierdoor en door de oogstkosten vergen macadamia-boomgaarden over het algemeen een grote kapitaalinvestering.

De bomen geven de voorkeur aan een subtropisch klimaat, hoewel een te hoge luchtvochtigheid het risico van bloesemziekte kan vergroten. De temperaturen mogen niet onder -1 graden Celsius dalen of regelmatig boven 35 graden Celsius stijgen, omdat lage temperaturen het risico van schade vergroten, terwijl hoge temperaturen de vegetatieve groei verminderen, het vroegtijdig vallen van noten bevorderen, de notengroei en de olieaccumulatie verminderen en bladverbranding kunnen veroorzaken.

Omdat macadamia’s slechts beperkt bestand zijn tegen hitte, vorst, wind, droogte, brand en slechte afwatering, kan het moeilijk zijn een bouwblok van werkbare omvang voor de macadamia’s te vinden. Bovendien zullen blokken met steile hellingen (meer dan 15%) of gebroken terreinen duurder zijn in productie en beheer, terwijl blokken in drogere gebieden (minder dan 1200 millimeter jaarlijkse neerslag) irrigatie behoeven. Harde wind is ook een belangrijk punt van zorg voor macadamianotenbomen, omdat deze tot ernstig boomverlies kan leiden. Smal geprofileerde cultivars zoals Kau en Pahala zijn echter beter bestand tegen de wind dan andere.

Macadamianotenbomen hebben veel beheer nodig om winstgevend te zijn en een goede kwaliteit noten te garanderen. Omdat ze vatbaar zijn voor veel plagen en ziekten, moeten ze regelmatig worden gecontroleerd en moeten er bestrijdingsmaatregelen worden genomen. Door de toenemende controle moeten boomgaarden ook de milieurisico’s tot een minimum beperken, wat betekent dat zaken als geluidsoverlast door het uitdunnen, het tegengaan van verwaaiende sproeinevel en bodemerosie door veel regen, schaduw en mechanisch oogsten moeten worden aangepakt.

De opbrengst van macadamia’s varieert met de locatie, het seizoen, het ras en het beheerniveau. Een goed beheerde boomgaard met boomafstanden van 8 bij 4 meter (of 312 bomen per hectare) zal naar verwachting een piek van 3,5 tot 4 ton noten in de dop per ha (12 tot 13 kilo per boom) opleveren bij volwassenheid, hoewel slecht beheerde boomgaarden of boomgaarden op slechte locaties deze cijfers mogelijk niet halen.

Het planten van twee cultivars van macadamia’s, zoals de cultivars 344 en 660, helpt de opbrengst te verbeteren door kruisbestuiving. Ook het combineren van macadamianoten met gewassen die sneller vrucht dragen is een manier om vroeg rendement te genereren. In het Kona-district op het hoofdeiland van Hawaï wordt bijvoorbeeld soms koffie verbouwd tussen macadamianotenbomen.

De bemestingsbehoefte kan worden vastgesteld door halfjaarlijkse analyse van het bladweefsel, als dat mogelijk is. Als de boomgaard er normaal uitziet, is één monster per boom vóór de nieuwe bladgroei (februari of maart) of vóór de bemesting (september of oktober) voldoende. De takken voor de bladweefselanalyse moeten aan de top een knop hebben die net opengaat en begint te groeien. Het mogen geen takken zijn met valse bloeiknoppen, die lange, harde rode schubben hebben en pas na maanden opengaan.

Vijftien bladeren van vier tot vijf bomen zijn nodig voor elk monster voor analyse. De monsters moeten in plastic zakken worden gedaan en worden voorzien van een etiket met de naam, de datum van monsterneming en het monsternummer.

Slechtere grond in Hawaii levert ongeveer 5.200 pond per acre op, terwijl betere grond minstens 7.000 pond per acre kan opleveren. In Australië leveren goede boomgaarden zo’n 4.000 tot 5.000 pond per hectare op.

Ziekten die macadamia’s aantasten zijn onder meer macadamia-wortelrot (Kretzschmaria clavis) en vrachtwagenkankerverwekkendheid (Phytophthora cinnamomi). Sterfte of langzame achteruitgang kan optreden bij stam- of wortelrot, bodemverdichting of slechte drainage, slechte wortelstructuur door het planten van bomen met gebonden wortels, giftige chemicaliën als gevolg van de toepassing van herbiciden of onjuiste meststoffen, of voedingsproblemen.

Macadamia snelle achteruitgang (MQD) kan ook optreden. Hoewel de stressfactoren voor MQD onbekend zijn, wordt vermoed dat stressfactoren zoals een met water verzadigde bodem, lage pH, voedingsproblemen, aanvallen van ambrosiakevers en schimmel-/stengelrot een rol spelen. Xylaria- en Nectria-schimmels worden vaak in verband gebracht met MQD.

Bloemenziekte kan worden veroorzaakt door Phytophtora capsici of Botrytis cinerea, met Cladosporium meestal als secundair probleem dat de trosuiteinden aantast. Terwijl de meeste vroegtijdige nootval normaal is, kan omgevingsstress overmatige vroegtijdige nootval veroorzaken.

Naast het leveren van de noten voor de oogst, kunnen macadamia’s ook helpen bij het genereren van honingproductie voor nabijgelegen bijenkorven. Schapen kunnen ook worden gebruikt als natuurlijke grasmaaiers om de kosten van onkruidverdelgers en onkruid wieden te verminderen, het risico van chemische toxiciteit in de bodem te verminderen en extra inkomsten te genereren met wolproducten.

Verwerking/Verwerking

Macadamianoten worden handmatig geoogst na de val, die in Hawaï acht tot negen maanden per jaar plaatsvindt (juli tot maart). Op relatief vlak land gebruiken grootschalige producenten mechanische veeg- en opraapmachines om de hoge kosten van landbouwarbeid te compenseren. Het CTAHR heeft een op een tractor gemonteerde veegmachine ontwikkeld die ook voor kleinere boomgaarden kan worden gebruikt. Om verliezen door schimmel, ontkieming en schade door dieren te voorkomen, moeten macadamianoten bij regenachtig weer ten minste om de vier weken worden geoogst, maar bij droog weer is dit minder vaak nodig.

Noten die niet zijn gepeld, moeten niet langer dan een dag worden bewaard. Het is beter de noten onmiddellijk te doppen en ze de volgende dag aan de lucht te laten drogen of naar de verwerker te brengen. Wanneer de noten zijn geplukt en niet kunnen worden gepeld of aan de verwerker kunnen worden geleverd, moeten de gepelde noten worden gedroogd door ze uit te spreiden op een rooster dat uit de regen en in direct zonlicht staat.

Hoewel de dop het grootste deel van het gewicht van de macadamianoot uitmaakt, lag het gemiddelde terugwinningspercentage van de pit in Hawaï in de periode 1989-1990 rond 23,5%.

In 1988-1999 werd 49 miljoen pond bruto, natte noten in de dop aan de verwerkende industrie geleverd en werd 3,5 miljoen pond (7,1 procent van het brutogewicht) verwijderd. Dit was vooral te wijten aan schimmel en rot, onrijpe noten, stinkwantsen, kiemende noten, koizaadworm (Cryptophlebia illepida), en de macadamia-gatboorder (Hypothenemus obscurus)

De door de verwerkers betaalde prijzen variëren afhankelijk van de krachten op de wereldmarkt van vraag en aanbod, alsmede van de wisselkoers van Australië. Van 1990 tot 2003 varieerden de prijzen voor noten in de dop met 33 procent gezonde terugvinding, maximaal 3,5 procent onzuivere pit en 10 procent vocht van $1,60 tot $3,20 per kilo.

Productiekosten

Voordat macadamia’s vruchten beginnen te dragen, kost het ongeveer $3.000 tot $3.500 per hectare per jaar om een boomgaard van 312 bomen per hectare te exploiteren, waardoor elke boom ongeveer $10 tot $12 kost. Dit is inclusief bemesting, irrigatie, mulching, bestrijding van plagen/ziekten/onkruid, boomtraining, machinegebruik, en arbeidskosten. De kosten voor mechanisch oogsten, ontpitten, drogen en opslaan bedragen over het algemeen zo’n $1.000 tot $1.500 per hectare, bij een opbrengst van 3.500 kilo noten in de dop per hectare. Bijgevolg bedragen de jaarlijkse productiekosten voor een volgroeide boomgaard ongeveer $4000-5000.

Er mag pas in het zesde jaar, wanneer de bomen volgroeid zijn en de kosten in het algemeen tot het achtste jaar de inkomsten overtreffen, op inkomsten van betekenis worden gerekend. De gecumuleerde kosten overtreffen de gecumuleerde inkomsten in het algemeen tot ten minste het elfde jaar. Bij een prijs van $2,50 per kilo noten in de dop, een opbrengst van 3.500 kilo noten in de dop per hectare en productiekosten van $4.500 per hectare, zou het inkomen van volgroeide bomen ongeveer $4.000 tot $4.500 per hectare moeten bedragen, vóór aftrek van vaste of algemene kosten. Dit maakt het inkomen van een volwassen boomgaard van 20 hectare ruwweg $ 80.000 tot $ 90.000 vóór aftrek van vaste of overheadkosten, hoewel deze cijfers kunnen variëren en belastingen van invloed zijn op het break-even-point.

De productiekosten van Macadamianoten uit New South Wales in 2004 zijn te vinden op http://www.dpi.nsw.gov.au/__data/assets/pdf_file/0010/140212/macadamia-costs-and-returns-for-northern-nsw.pdf

Marketing

Er zijn geen regels of beperkingen op de markt voor macadamianoten, dus de prijzen worden bepaald door de marktwerking van vraag en aanbod. De grootste afzetmarkten voor uit Zuid-Afrika geëxporteerde macadamianoten zijn de Verenigde Staten, Europa en Azië.

De macadamianoten worden momenteel gebruikt in de banketbakkerij, de bakkerij, de ijsbereiding en in de snackfoodindustrie. Vanwege het rijke, zachte huidgevoel en de hoge oxidatiestabiliteit is de olie ook geschikt voor zware crèmes en huidverzorgingsformules. Uit onderzoek is gebleken dat consumptie van macadamianoten het risico op hart- en vaatziekten aanzienlijk kan verlagen.

De pit, het belangrijkste product van de macadamianootboom, wordt met olie of droog geroosterd nadat de bolster is verwijderd. Olie die uit de gepelde noten wordt gewonnen, wordt gewoonlijk gebruikt in zeep, zonnebrandmiddelen en shampoos, terwijl de resterende perskoek kan worden gebruikt in diervoeder. Een ons in olie geroosterde macadamianoten, wat neerkomt op ongeveer 10 tot 12 hele pitten, bevat 204 calorieën, 21,73 gram vet, 2,06 gram eiwit en 3,66 gram koolhydraten, samen met 13 milligram calcium, 33 milligram magnesium, 57 milligram fosfor, 94 milligram kalium en 2 milligram natrium.

Weliswaar zijn de pit en de olie de belangrijkste producten van macadamianoten, maar zowel de schillen als de vliesjes hebben ook toepassingen. Macadamiaschillen kunnen worden gebruikt als mulch, als brandstof bij de verwerking van macadamianoten, als plantmedium voor anthuriumculturen (bloeiende planten die inheems zijn in tropisch Amerika), voor de productie van plastic, of als zandvervanger bij zandstralen. Macadamia-schillen kunnen worden gebruikt als mulch of compost voor kunstmest.