Maori versus pakeha
De oorlog bestond in hoofdzaak uit een reeks over het algemeen succesvolle belegeringen van Maori pas (versterkte dorpen) door Britse troepen en milities. De Britten werden verslagen tijdens een aanval (juni 1860) op Puketakauere pa toen de Maori een verrassingsaanval uitvoerden, maar de Maori werden verslagen bij Orongomai in oktober en Mahoetahi in november. De oorlog eindigde in een wapenstilstand na de overgave van de Te Arei pa eind maart 1861. De Maori bleven in het bezit van het Europese land Tataraimaka.
De gevechten werden hervat in de Tweede Taranaki Oorlog in april 1863 nadat Gouverneur Grey een aanvalsweg aanlegde naar het Waikato gebied en de Taranaki Maori uit het Tataraimaka blok verdreef. Terwijl in Taranaki opnieuw gevechten woedden, begon in juli 1863 de Waikato oorlog, en het gebied rond de Waikato rivier, het centrum van de King Movement stammen, werd het voornaamste doelwit van de Europeanen. Opnieuw werd de oorlog beslist door belegeringen van Maori pas, maar de Maori begonnen ook guerrillatactieken toe te passen. De Britse troepen werden bijgestaan door kanonneerboten en boswachterseenheden die uit koloniale vrijwilligers bestonden. De Europeanen behaalden opmerkelijke overwinningen bij Meremere in oktober 1863 en bij Rangiriri in november. Met de val van de Orakau pa begin april 1864 kwam er een einde aan de Waikato oorlog.
De laatste oorlog – bij de Europeanen bekend als “het vuur in de varen” en bij de Maori als te riri pakeha, “de woede van de blanke” – werd uitgevochten van 1864 tot 1872. De vijandelijkheden breidden zich uit over vrijwel het gehele Noordereiland. De belangrijkste Maori-strijders in het midden van de jaren ’60 waren de fanatieke Hauhau-krijgers. De Britse regering wilde in 1864 de vrede sluiten, maar de koloniale regering, die meer land wilde verwerven, zette de oorlog voort en nam een steeds groter deel van de gevechten op zich. In juli 1865 leidde Grey de inname van Weroroa pa in het zuiden van Taranaki. Europese en ondersteunende Maori troepen (steeds talrijker na 1864) controleerden elke nieuwe poging van de King Movement stammen. Van 1868 tot 1872 werden de Hauhau aangevuld met leden van een nieuwe krijgerscultus, Ringatu, gesticht en geleid door een guerrillaleider, Te Kooti.