Atleet en rechtenstudent Pani Mamuneas heeft nog nooit een vriendin gehad en zegt dat hij vermoedt dat de enige vrouwen die hem benaderen “dwerg” van hun bucketlist willen afvinken. De 19-jarige besloot daar iets aan te doen en meldde zich aan voor een tv-datingshow.

Je hoort meisjes altijd zeggen ‘ooh wat is jouw type? Oh lang, je weet wel lang en knap’ en ik ben het tegenovergestelde van dat.

Met 1 meter 70 hebben mensen me altijd gevraagd ‘had je groter geboren willen worden?’ Maar nu kan ik me geen ander leven meer voorstellen.

Toen ik jonger was, zag ik mezelf nooit als iemand met een handicap. Ik was me er niet eens van bewust tot mijn tienerjaren, toen anderen groeispurten kregen en ik begon in te zien dat ik anders was en school heel moeilijk werd.

Mijn medeleerlingen op school in Leicester vroegen altijd: “Pani, waarom ben je zo klein? Ben je zo groot als een erwt geboren? Als ik eraan terugdenk, hadden al die dingen die me kwetsten gemakkelijk vermeden kunnen worden door me te realiseren dat mensen gewoon nieuwsgierig waren – het waren kinderen die domme vragen stelden.

Ik heb de zogeheten Achondroplasie – een vorm van dwerggroei. Blijkbaar ben ik langer dan gemiddeld voor mijn aandoening, maar nog steeds vrij klein en het heeft zeker invloed gehad op mogelijke relaties en hoe ik mezelf door de jaren heen heb gezien.

Mijn mannelijke vrienden en ik hadden het altijd over meisjes en beroemdheden, degenen met wie we zouden dromen te trouwen en hoe we ze uit zouden vragen. Maar hier ging het helemaal mis voor mij.

Op 12-jarige leeftijd vroeg ik een meisje mee uit. We gingen naar de bioscoop en leken een leuke tijd te hebben, maar de volgende dag begonnen de roddels.

Ik vertelde stiekem aan een vriend in de schoolbibliotheek dat ik haar leuk vond, maar hij schreef het met grote letters op het whiteboard zodat iedereen het kon zien – toen ik het zag wilde ik wel van de aardbodem verdwijnen.

Ik en het meisje eindigden allebei in tranen en zij voelde zich te beschaamd om weer met me te praten.

Dat was het moment waarop ik al mijn zelfvertrouwen verloor en dacht dat ik niet goed genoeg was vanwege mijn lengte.

Ik praatte niet meer met meisjes en ik maakte al helemaal niet meer bekend of ik iemand leuk vond.

Ik was bang voor wat meisjes van me zouden denken, altijd bang dat ze me zouden negeren of plagen, of me als een nobody zouden behandelen, omdat ik anders was.

Het was een heel moeilijke tijd in mijn leven.

Toen ik echter op de universiteit kwam, begon alles er beter uit te zien. Iedereen leek volwassener te zijn geworden en het pesten hield op. Het werd voor mij een tijd om te ontdekken wie ik was en wat ik met mijn toekomst wilde doen.

Treurig genoeg betekende deze nieuwe manier van denken niet dat mijn liefdesleven verbeterde en ik had andere uitdagingen te overwinnen, zoals naar nachtclubs gaan met vrienden.

Ik had niet het zelfvertrouwen om op meisjes af te stappen, een praatje met ze te maken of ze ten dans te vragen. Ik had altijd het gevoel dat als een vrouw me benaderde, dat was omdat ik anders was, zodat ze het van haar bucketlist kon afvinken.

Op dat moment, toen ik nog nooit een vriendin had gehad, besloot ik contact op te nemen met The Undateables van Channel 4 – een realityshow waarin wordt geprobeerd gehandicapten aan een partner te koppelen – en zo mijn angst om uit te gaan onder ogen te zien, in de hoop dat ik mogelijk iemand zou vinden.

Het was een drastische stap, maar ik dacht dat als ik met succes een afspraakje kon maken in een televisieshow, ik in de toekomst geen vertrouwensproblemen meer zou hebben.

Het onder ogen zien van mijn angsten werkte en ik voel me nu in staat om een vrouw te benaderen en een gesprek met haar aan te gaan omdat ik heb geleerd dat er niets is om bang voor te zijn. Als het meisje me niet leuk vindt, is dat niet erg, maar sommige ruimdenkende mensen vinden me wel leuk.

Ik deed internationaal mee aan kogelstoten en speerwerpen en hoopte vorig jaar aan de Paralympische Spelen in Rio mee te kunnen doen, maar door een blessure moest ik een pauze inlassen.

Deelname aan The Undateables hielp me om me op een ander aspect van het leven te richten en nam mijn gedachten weg van de blessure, hoewel ik nu weer aan het trainen ben met mijn zinnen gezet op de Paralympics van 2020 in Tokio en ook een graad in de rechten heb behaald.

Dit proces heeft mijn zelfvertrouwen verder gestimuleerd en ik heb me gerealiseerd dat klein zijn geen belemmering is, maar juist een voordeel. Al die tijd had ik mezelf niet als een minderwaardig mens moeten zien.

Mezelf zijn is het beste wat ik kan doen, beter dan wie dan ook.

The Undateables wordt uitgezonden op maandagavond om 21:00 GMT op Channel 4 en is ook te zien op All 4.

Geproduceerd door Beth Rose

Voor meer Disability News, volg BBC Ouch op Twitter en Facebook, en abonneer je op de wekelijkse podcast.