New Brutalism, een aspect van de Internationale Stijl van architectuur die werd gecreëerd door Le Corbusier en zijn vooraanstaande collega-architecten Ludwig Mies van der Rohe en Frank Lloyd Wright en die een functionele benadering van het architectonisch ontwerp eiste. De naam werd in 1954 voor het eerst gebruikt door de Engelse architecten Peter en Alison Smithson voor de stijl van na 1930 van de grote Franse architect Le Corbusier.

Le Corbusiers expressionistische interpretatie van de Internationale Stijl omvatte het gebruik van monumentale sculpturale vormen en van ruw, onafgewerkt gegoten beton, een benadering die, in tegenstelling tot Mies van der Rohes gebruik van glas en staal, voor de Engelse architecten een Nieuw Brutalisme betekende. Het Brutalisme, als hervormingsbeweging, pleitte voor de terugkeer naar functionalistische principes – in diensten, materialen en structuur. De Smithsons, Sir Denys Lasdun en andere architecten van het Nieuwe Brutalisme vermeden opzettelijk polijsting en elegantie in hun gebouwen, waarin constructieve elementen als stalen balken en prefab betonplaten aan het oog worden onttrokken en een strenge, strakke rechtlijnigheid uitstralen.