Geschiedenis

Het Oude Testament is de eerste indeling en de enige bron voor de geschiedenis van Israël en Juda, het vroegste materiaal dateert uit de 12e eeuw voor Christus. Het Oude Testament is vergelijkbaar met de Hebreeuwse Bijbel en verschilt voornamelijk in de volgorde van de boeken. In het Oude Testament wordt het Boek Maleachi als laatste geplaatst, terwijl in de Hebreeuwse Bijbel het Boek Kronieken als laatste komt. De Griekse vertaling van de Bijbel, bekend als Septuagint, vormt de basis van zowel de Orthodoxe kerken als het Oosters Oude Testament. De Latijnse vertaling van de Septuagint, bekend als de Vetus Latina, vormde oorspronkelijk de basis van het Oude Testament in de Westerse kerken, en werd later vervangen door de Vulgaat van Hiëronymus. Protestantse kerken volgen de Biblia Hebraica Stuttgartensia.

De eerste vermelding van het Nieuwe Testament – Ryland Library Papyrus P52, wordt gevonden gedateerd tussen 117 en 138 na Chr. De oorspronkelijke teksten zijn door verschillende auteurs in het Koine Grieks geschreven. Later werden deze boeken tot één boekdeel gemaakt en bestaan uit een canon of set van zevenentwintig boeken.

Verschillen in Inhoud

Het Oude Testament is geschreven met een woordenschat van 5.800 woorden terwijl het Nieuwe Testament is geschreven met een woordenschat van 4.800 woorden.

De inhoud en volgorde van de boeken van het Oude Testament varieert in verschillende kerken. De orthodoxe gemeenschap heeft 51 boeken en de protestantse gemeenschap 39 boeken. De boeken omvatten de Codex Vaticanus, Codex Sinaiticus, Codex Alexandrinus en Peshitta. Er zijn boeken met poëzie, dankzegging, wijsheidsspreuken en profeten.

Het Nieuwe Testament kan extra boeken bevatten zoals Tobit, Judith, Wijsheid van Salomo, Wijsheid van Jezus Seirach, Baruch om er een paar te noemen, en ook enkele toevoegingen aan andere gedeelten van de Bijbel. Het Nieuwe Testament bevat de evangeliën, de vier verhalen over het leven en de dood van Jezus, verhalen over de bediening van de apostelen, brieven, de 21 eerste brieven die door verschillende schrijvers zijn geschreven, en een apocalyptische profetie. Deze boeken richten zich op het leven van Christus, zijn leringen en ook een profetisch boek dat het einde der tijden voorspelt.

Leringen van het Oude versus het Nieuwe Testament

Het Oude Testament vormt de basis van het huidige Joods-Christelijke geloof. Het vertelt over de geschiedenis van hoe de wereld werd geschapen, de uittocht van de Israëlieten, en de Tien Geboden die door God aan Mozes werden gegeven, en bevat ook verhalen uit het echte leven. De functie van deze tekst is om mensen te onderwijzen door middel van de ervaringen van mensen door de geschiedenis heen. Verschillende boeken voorspellen ook de komst van de Messias en het einde van de wereld.

Het Nieuwe Testament daarentegen richt zich meer op het leven en de leer van Jezus en de christelijke kerk. De verhalen worden verteld door middel van evangelies en benadrukken het belang van het offer van Jezus. De functie van het Nieuwe Testament is de mensen ertoe aan te zetten het voorbeeld van Jezus beter te volgen. De andere boeken, geschreven door verschillende auteurs spreken ook over het einde van de wereld en de laatste strijd tussen goed en kwaad.