O Kapitein, mijn Kapitein! Onze bewogen reis is ten einde;
Het schip heeft de stormen doorstaan, de prijs die wij zochten is gewonnen;
Nabij is de haven, reeds hoor ik de klokken, heel de wereld jubelt,
De vaste kiel volgen zij met hun ogen, het kloek zeilschip zo stoutmoedig.

Maar, o hart, hart, hart!

Oh, rode
druppels morsen
op het dek waar mijn Kapitein
ligt
gevallen, koud en dood. apitein! Mijn kapitein! Sta op en hoor de klokken;
arise-voor u golft de vaandel-voor u klinkt de bugel;
voor u zijn de slingers en festoenen-voor u mensenmassa’s op de oever;
voor u roepen zij, de rusteloze massa wendt zich angstig tot u.

Hoor, kapitein! Lieve vader!
Ik leg mijn arm onder uw hoofd;
Het moet een droom zijn dat u koud en dood op het dek bent gevallen.

Mijn Kapitein antwoordt niet, zijn lippen zijn bleek en levenloos;
Mijn vader is zich niet bewust van mijn arm, hij heeft geen polsslag meer en wil ook niet.
Het schip is veilig en wel voor anker gegaan, de reis is eindelijk ten einde;
Van de gevaarlijke reis keert het zegevierende schip terug naar zijn doel.

Troost, o kusten, en luid, o klokken!

Maar ik, met begrafenistap loop ik over het dek waar mijn Kapitein
geveld ligt, koud en dood.