Obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis (OCPD) wordt gekenmerkt door een buitensporige obsessie voor regels, lijstjes, schema’s en orde; een behoefte aan perfectionisme die interfereert met efficiëntie en het vermogen om taken te voltooien; een toewijding aan productiviteit die interpersoonlijke relaties en vrije tijd belemmert; rigiditeit en ijver in zaken van moraal en ethiek; een onvermogen om verantwoordelijkheden of werk aan anderen te delegeren; beperkt functioneren in interpersoonlijke relaties; beperkte uiting van emotie en affect; en een behoefte aan controle over iemands omgeving en zichzelf.

Sommige symptomen van OCPD zijn hardnekkig en stabiel, terwijl andere instabiel zijn. De obsessie met perfectionisme, de onwil om taken aan anderen te delegeren, en rigiditeit en koppigheid zijn stabiele symptomen. De symptomen die daarentegen het meest veranderden in de loop van de tijd waren de gierige uitgavenstijl en de buitensporige toewijding aan productiviteit. Deze discrepantie in de stabiliteit van de symptomen kan leiden tot gemengde resultaten wat betreft het beloop van de stoornis, waarbij sommige studies een remissie van 58% laten zien na een periode van 12 maanden, terwijl andere suggereren dat de symptomen stabiel zijn en kunnen verergeren met de leeftijd.

Aandacht voor orde en perfectie

Mensen met OCPD hebben de neiging geobsedeerd te zijn door het controleren van hun omgeving; om aan deze behoefte aan controle te voldoen, raken zij gepreoccupeerd met triviale details, lijstjes, procedures, regels en schema’s. Door de obsessies verliezen zij het hoofddoel van een taak uit het oog. Iemand met OCPD kan bijvoorbeeld een schema opstellen voor het opruimen van het huis, dan besluiten dat hij eerst de meer tijdrovende taken moet afmaken, dan kan hij besluiten de taken in alfabetische volgorde te sorteren. Vervolgens kunnen ze besluiten om te plannen hoe ze elke taak tot in het kleinste detail zullen uitvoeren, enzovoort, totdat ze zoveel tijd hebben besteed aan het perfectioneren van het schema dat ze niet genoeg tijd hebben om het huis schoon te maken.

Door deze preoccupatie met details en regels is de persoon niet in staat om taken en verantwoordelijkheden aan andere mensen te delegeren, tenzij ze zich onderwerpen aan hun exacte manier om een taak uit te voeren, omdat ze geloven dat er maar één juiste manier is om iets te doen. Ze houden koppig vol dat een taak op hun manier moet worden uitgevoerd, en alleen op hun manier, en kunnen mensen micromanagen wanneer ze een groepstaak toegewezen krijgen. Zij zijn gefrustreerd wanneer andere mensen alternatieve methoden voorstellen. Een persoon met deze stoornis kan hulp weigeren, zelfs wanneer zij die wanhopig nodig hebben, omdat zij geloven dat alleen zij iets correct kunnen doen.

Mensen met OCPD zijn geobsedeerd door het handhaven van perfectie. Het perfectionisme en de extreem hoge normen die zij stellen zijn in hun nadeel en kunnen leiden tot vertragingen en mislukkingen bij het voltooien van doelstellingen en taken. Elke fout wordt gezien als een grote catastrofe die hun reputatie voor het leven zal bezoedelen. Iemand schrijft bijvoorbeeld een opstel voor een universiteit en denkt dan dat het niet perfect genoeg is, dus blijft hij het herschrijven tot hij de deadline mist. Het kan zijn dat ze het opstel nooit afmaken vanwege de hoge eisen die ze zichzelf opleggen. Ze zijn zich er niet van bewust dat andere mensen gefrustreerd en geïrriteerd kunnen raken door de herhaalde vertragingen en rompslomp die dit gedrag veroorzaakt. Werkrelaties kunnen dan een bron van spanningen worden.

Toewijding aan productiviteit is een waargenomen symptoom van OCPD

Toewijding aan productiviteit

Individuen met OCPD wijden zich aan werk en productiviteit ten koste van interpersoonlijke relaties en recreatie. Economische noodzaak, zoals armoede, kan dit gedrag niet verklaren. Zij kunnen geloven dat zij niet voldoende tijd hebben om te ontspannen omdat zij voorrang moeten geven aan hun werk boven alles. Zij kunnen daarom weigeren tijd door te brengen met vrienden en familie. Ze kunnen het moeilijk vinden om op vakantie te gaan, en zelfs als ze een vakantie boeken, kunnen ze die blijven uitstellen tot het nooit gebeurt. Zij kunnen zich ongemakkelijk voelen wanneer zij wel op vakantie gaan en zullen iets meenemen zodat zij kunnen werken. Zij kiezen hobby’s die georganiseerd en gestructureerd zijn, en zij benaderen deze als een serieuze taak die werk vereist om te perfectioneren. De toewijding aan productiviteit bij OCPD is echter anders dan werkverslaving. OCPD is gecontroleerd en ego-syntonisch, terwijl werkverslaving ongecontroleerd en ego-dystonisch is, en de getroffene kan tekenen van ontwenning vertonen.

Rigiditeit

Individuen met OCPD zijn overbezorgd, scrupuleus, en star en onbuigzaam op het gebied van moraliteit, ethiek, en andere gebieden van het leven. Zij kunnen zichzelf en anderen dwingen rigide morele principes en strikte normen voor prestaties te volgen. Zij zijn zelfkritisch en hard over hun fouten. Deze symptomen zijn niet te verklaren of te wijten aan iemands cultuur of godsdienst. Hun kijk op de wereld is gepolariseerd en dichotoom; er is geen grijs gebied tussen wat goed en wat fout is. Wanneer deze dichotome kijk op de wereld niet op een situatie kan worden toegepast, veroorzaakt dit interne conflicten omdat de perfectionistische neigingen van de persoon worden uitgedaagd.

Mensen met deze stoornis zijn zo geobsedeerd om alles op de “juiste en correcte” manier te doen, dat zij het moeilijk hebben om de ideeën, overtuigingen en waarden van andere mensen te begrijpen en te waarderen, en zij aarzelen om hun opvattingen te veranderen, vooral op het gebied van moraal en politiek.

Beperkte emoties en interpersoonlijk functioneren

Individuen met deze stoornis kunnen weinig genegenheid en warmte tonen; hun relaties en spraak hebben de neiging een formele en professionele benadering te hebben, en er wordt niet veel genegenheid geuit, zelfs niet tegenover geliefden, zoals het begroeten of omhelzen van een significante ander op een vliegveld of treinstation.

Ze zijn uiterst voorzichtig in hun interpersoonlijke interacties. Ze hebben weinig spontaniteit in de omgang met anderen, en zorgen ervoor dat hun spraak voldoet aan strenge en strenge normen door deze overdreven kritisch te bekijken. Zij filteren hun spraak op gênante of onvolmaakte articulatie, en zij leggen de lat voor wat zij als zodanig beschouwen laag. Zij leggen de lat nog lager wanneer zij communiceren met hun superieuren of met een persoon van hoge status. Communicatie wordt een tijdrovende en uitputtende bezigheid, en zij beginnen het helemaal te vermijden. Anderen zien hen daardoor als koud en afstandelijk.

Hun behoefte aan affectbeperking is een verdedigingsmechanisme dat wordt gebruikt om hun emoties onder controle te houden. Ze wissen emoties uit hun herinneringen en ordenen ze als een bibliotheek van feiten en gegevens; de herinneringen zijn verbeeld en gerationaliseerd, geen ervaringen die ze kunnen voelen. Dit helpt hen onverwachte emoties en gevoelens te vermijden en stelt hen in staat de controle te behouden. Ze zien zelfonderzoek als tijdverspilling en hebben een neerbuigende houding ten opzichte van emotionele mensen.

Interpersoonlijke controleEdit

Individuen met OCPD bevinden zich aan een van de uitersten van het consciëntieusheidscontinuüm. Hoewel consciëntieusheid in het algemeen een wenselijke eigenschap is, leidt de extreme presentatie ervan bij mensen met OCPD tot interpersoonlijke problemen. OCPD individuen presenteren zich als over-gecontroleerd en dit strekt zich uit tot de relaties die zij hebben met andere mensen. Individuen met OCPD zijn referentieel aan autoriteit en regels. OCPD individuen kunnen daarom diegenen straffen die hun strikte normen overtreden. Het onvermogen om verschillen in geloof of gedrag van anderen te accepteren leidt vaak tot hoge conflicten en controlerende relaties met collega’s, echtgenoten en kinderen.

Millon’s subtypesEdit

In zijn boek, Personality Disorders in Modern Life, beschrijft Theodore Millon 5 typen obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis, die hij afkort tot dwangmatige persoonlijkheidsstoornis.

De gewetensvolle compulsieveEdit

Millon beschreef degenen met gewetensvolle compulsieve trekken als vertonend een afhankelijke vorm van dwangmatige persoonlijkheidsstoornis. Degenen met gewetensvolle dwangmatigheid zien zichzelf als behulpzaam, meewerkend en compromisbereid. Zij bagatelliseren hun prestaties en capaciteiten en baseren hun vertrouwen op de meningen en verwachtingen van anderen; dit compenseert voor hun gevoelens van onzekerheid en instabiliteit. Zij gaan ervan uit dat toewijding aan het werk en het streven naar perfectie ertoe zullen leiden dat zij liefde en geruststelling zullen ontvangen. Zij geloven dat het maken van een fout of het niet bereiken van perfectie zal leiden tot verlating en kritiek. Deze mentaliteit veroorzaakt voortdurende gevoelens van angst en een onvermogen om hun werk te waarderen.:

De puriteinse dwangmatige

De puriteinse dwangmatige is een mengeling van paranoïde en dwangmatige kenmerken. Zij hebben sterke innerlijke impulsen die luidruchtig worden tegengegaan door het gebruik van religie. Zij zijn voortdurend in gevecht met hun impulsen en seksuele driften, die zij als irrationeel beschouwen. Zij proberen de driften te zuiveren en te pacificeren door een koude en afstandelijke levensstijl aan te nemen. Zij creëren een vijand die zij gebruiken om hun vijandigheid te ventileren, zoals “ongelovigen” of “luie mensen”. Zij zijn neerbuigend, onverdraagzaam en ijverig in hun houding ten opzichte van anderen. Hun overtuigingen zijn gepolariseerd in “goed” en “kwaad”.:231

De bureaucratische dwangneuroot

De bureaucratische dwangneuroot vertoont naast de dwangmatigheid ook tekenen van narcistische trekken. Zij zijn voorvechters van traditie, waarden, en bureaucratie. Zij koesteren organisaties die hiërarchieën volgen en voelen zich getroost door definitieve rollen tussen ondergeschikten en meerderen, en de bekende verwachtingen en verantwoordelijkheden. Zij ontlenen hun identiteit aan hun werk en projecteren een beeld van ijver, betrouwbaarheid en toewijding aan hun instelling. Zij bekijken werk en productiviteit op een gepolariseerde manier; gedaan of niet gedaan. Zij kunnen hun macht en status gebruiken om hun ondergeschikten angst en gehoorzaamheid in te boezemen als deze hun regels en procedures niet strikt opvolgen, en ontlenen plezier aan het gevoel van controle en macht dat zij daardoor verwerven.:232-233

De Parsimonious CompulsiveEdit

De parsimonious compulsive is oppotterig en bezitterig van aard; zij gedragen zich op een manier die overeenkomt met schizoïde trekken. Ze zijn egoïstisch, gierig en wantrouwen de bedoelingen van anderen, omdat ze geloven dat anderen hun bezittingen kunnen afnemen. Deze houding kan worden veroorzaakt door ouders die hun kind wensen of verlangens ontzegden, maar in de eerste levensbehoeften voorzagen, waardoor het kind een extreem beschermende houding ten opzichte van zijn bezittingen ontwikkelt, vaak zelfvoorzienend is en afstandelijk staat tegenover anderen. Ze gebruiken dit afschermende gedrag om te voorkomen dat hun driften, verlangens en onvolkomenheden worden ontdekt.:233

De Verbijsterde Dwangneuroot

Deze vorm van dwangmatige persoonlijkheid is een mengeling van negativistisch en dwangmatig gedrag. Wanneer zij voor dilemma’s komen te staan, stellen zij het uit en proberen zij de beslissing op alle mogelijke manieren uit te stellen. Zij zijn in een voortdurende strijd tussen hun verlangens en hun wil, en kunnen zich bezighouden met zelfvernietigend gedrag en zelfmarteling om het interne conflict op te lossen. Hun identiteit is onstabiel en zij zijn besluiteloos.:235