Door Scott Akins en Clayton Mosher

Oregon werd de eerste staat in de Verenigde Staten die het bezit van alle drugs decriminaliseert op 3 november 2020. 3, 2020.

Maatregel 110, een volksinitiatief dat werd gefinancierd door de Drug Policy Alliance, een non-profit belangengroep die deels wordt gesteund door Mark Zuckerberg van Facebook, werd aangenomen met meer dan 58% van de stemmen. Het bezit van heroïne, cocaïne, methamfetamine en andere drugs voor persoonlijk gebruik is niet langer een strafbaar feit in Oregon.

Die drugs zijn nog steeds tegen de wet, net als het verkopen ervan. Maar bezit is nu een civiele – geen strafrechtelijke – overtreding die kan leiden tot een boete of door de rechter opgelegde therapie, niet tot gevangenisstraf. Marihuana, dat Oregon in 2014 legaliseerde, blijft volledig legaal.

De stap van Oregon is radicaal voor de Verenigde Staten, maar verschillende Europese landen hebben drugs tot op zekere hoogte gedecriminaliseerd. Er zijn drie belangrijke argumenten voor deze grote hervorming van het drugsbeleid.

1. Het drugverbod heeft gefaald

In 1971 verklaarde president Richard Nixon drugs tot “publieke vijand nummer één” en startte een “oorlog tegen drugs” die tot op vandaag voortduurt.

De ogenschijnlijke reden om druggebruikers hard te straffen is om druggebruik te ontmoedigen. Maar uit tientallen jaren onderzoek – waaronder ons eigen onderzoek naar marihuana en drugs in het algemeen – is gebleken dat het afschrikkende effect van strenge strafrechtelijke sancties gering is, als het al bestaat. Dit geldt vooral voor jongeren, die de meerderheid van de drugsgebruikers uitmaken.

Dit is deels te wijten aan de aard van verslaving, maar ook aan het feit dat er gewoon grenzen zijn aan de mate waarin straffen criminaliteit kunnen afschrikken. Als gevolg hiervan heeft de VS zowel het hoogste percentage opsluitingen ter wereld als een van de hoogste percentages illegaal drugsgebruik. Ruwweg 1 op de 5 gedetineerden in de Verenigde Staten zit vast voor een drugsdelict.

Criminologen vinden dat andere gevolgen van problematisch drugsgebruik – zoals schade aan de gezondheid, verminderde kwaliteit van leven en gespannen persoonlijke relaties – effectievere afschrikmiddelen zijn dan strafrechtelijke sancties.

Doordat criminaliseren drugsgebruik niet echt voorkomt, leidt decriminaliseren niet echt tot meer drugsgebruik. Portugal, dat in 2001 het persoonlijk bezit van alle drugs decriminaliseerde als reactie op het hoge illegale drugsgebruik, heeft veel lagere drugsgebruikscijfers dan het Europese gemiddelde. Het cocaïnegebruik onder jongvolwassenen tussen 15 en 34 jaar is in Portugal bijvoorbeeld 0,3%, vergeleken met 2,1% in de hele EU. Ook het amfetamine- en MDMA-gebruik ligt in Portugal lager.

2. Decriminalisering levert geld op

Het arresteren, vervolgen en opsluiten van mensen voor drugsgerelateerde misdrijven is duur.

De Harvard econoom Jeffrey Miron schat dat alle overheidsuitgaven voor het drugverbod in 2016 nationaal 47,8 miljard dollar bedroegen. Oregon gaf in dat jaar ongeveer 375 miljoen dollar uit aan het drugverbod.

Oregon zal nu een deel van het geld dat voorheen werd gebruikt voor drugshandhaving gebruiken om ongeveer een dozijn nieuwe drugspreventie- en behandelingscentra in de staat te betalen, wat een aanzienlijk kosteneffectievere strategie blijkt te zijn. Een deel van de belastinginkomsten uit de verkoop van recreatieve marihuana, die in 2019 meer dan 100 miljoen dollar bedroeg, zal ook naar verslavings- en hersteldiensten gaan.

Oregon gaf tussen 2017 en 2019 ongeveer 470 miljoen dollar uit aan de behandeling van drugsmisbruik.

Niet iedereen die drugs gebruikt, heeft behandeling nodig. Decriminalisering maakt hulp toegankelijk voor degenen die het wel nodig hebben – en houdt zowel deze gebruikers als recreatieve gebruikers uit de gevangenis.

3. De drugsoorlog is gericht tegen gekleurde mensen

Een ander doel van decriminalisering is het verzachten van de aanzienlijke raciale en etnische ongelijkheden die gepaard gaan met drugshandhaving.

In de VS is het gebruik van illegale drugs ruwweg vergelijkbaar per ras. Maar gekleurde mensen lopen aanzienlijk meer kans om gefouilleerd, gearresteerd en gevangen gezet te worden voor een drugsgerelateerde overtreding. Drugsdelicten kunnen leiden tot lange gevangenisstraffen.

Discretie in drugshandhaving en veroordeling betekent dat het drugverbod een van de belangrijkste oorzaken is van de opsluiting van gekleurde mensen in de Verenigde Staten – een onrechtvaardigheid die veel Amerikanen aan beide zijden van het gangpad steeds meer erkennen.

Vrij van de taak om het drugsgebruik te controleren, kunnen de diensten hun middelen meer richten op misdaadpreventie en het oplossen van gewelddadige misdaden zoals moord en beroving, waarvan het onderzoek veel tijd in beslag neemt. Dat zou kunnen helpen om het vertrouwen tussen de rechtshandhaving en de gekleurde gemeenschappen in Oregon te herstellen.

Risico’s van decriminalisering

Een gemeenschappelijk punt van zorg onder de Oregonians die tegen decriminalisering stemden was dat het verlagen van de strafmaat kinderen in gevaar zou brengen.

“Ik denk dat het een heel slechte boodschap naar hen stuurt, en hun perceptie van de risico’s beïnvloedt,” vertelde James O’Rourke, een verdedigingsadvocaat die hielp bij het organiseren van de oppositie tegen maatregel 110, in oktober aan de nieuwssite OPB.

Maar in Amerikaanse staten die marihuana hebben gelegaliseerd, is het gebruik door adolescenten niet significant gestegen. Het marihuanagebruik onder tieners – maar niet onder Amerikanen van middelbare leeftijd – is in sommige staten met legale marihuana zelfs gedaald. Dit kan komen doordat legale, gereguleerde marihuana voor minderjarigen moeilijker te krijgen is dan drugs op de zwarte markt.

Onderzoek toont ook aan dat voor sommige mensen, vooral jongeren, een verbod op een bepaald gedrag aantrekkelijker maakt. Drugs definiëren als een gezondheidsprobleem in plaats van een misdaad zou drugs dus minder aantrekkelijk kunnen maken voor jonge Oregonianen.

Een andere zorg over decriminalisering is dat het mensen zal aantrekken die op zoek zijn naar drugsgebruik.

Zogenaamd “drugstoerisme” is niet echt een probleem geweest voor Portugal, maar het gebeurde in Zwitserland nadat ambtenaren in de jaren tachtig en negentig begonnen met het officieel “negeren” van heroïne in het Platzspitz Park in Zürich. Mensen kwamen uit het hele land om in het openbaar heroïne te spuiten en lieten afgedankte naalden achter op de grond.

De lokale overheid sloot het Platzspitz Park. Maar in plaats van de mensen die het park bezochten op te jagen of te arresteren, begon ze methadon en heroïne op recept aan te bieden om mensen met een opioïdengebruiksstoornis te helpen. Het aantal openbare injecties, het aantal HIV-gevallen en het aantal overdoses – die in Zürich allemaal een probleem waren geworden – daalden drastisch.

In bepaalde delen van Oregon is het openbaar drugsgebruik al hoger, namelijk in Portland en Eugene. Maar omdat openbaar drugsgebruik in Oregon nog steeds illegaal is, verwachten we niet dat er een open drugsscene zoals in Platzspitz Park zal ontstaan. Deze plaatsen zouden moeten profiteren van de uitbreiding van methadonprogramma’s en andere medicatieondersteunde behandelingen, die worden ondersteund door de American Medical Association.

Als de naburige staat Washington drugs decriminaliseert, wat het overweegt, zou de kans op drugstoerisme nog verder afnemen.

Kant – en schaduwzijde

Elke grote beleidswijziging brengt risico’s met zich mee. De vraag is of het nieuwe beleid een nettovoordeel oplevert.

In Portugal is volledige decriminalisering menselijker en effectiever gebleken dan criminalisering. Omdat drugsgebruikers zich geen zorgen hoeven te maken dat ze strafrechtelijk vervolgd zullen worden, zullen degenen die hulp nodig hebben die eerder zoeken – en krijgen.

Portugal’s sterftecijfer door overdosis ligt vijf keer lager dan het EU-gemiddelde – dat op zijn beurt veel lager ligt dan dat van de Verenigde Staten. Ook het aantal HIV-infecties onder injecterende drugsgebruikers is sinds 2001 enorm gedaald.

Dit beleid laat zien dat problematisch drugsgebruik een uitdaging voor de volksgezondheid is die moet worden aangepakt, niet een oorlog die kan worden gewonnen.

Dit artikel is geschreven door Scott Akins, hoogleraar aan de afdeling Sociologie van de Oregon State University, en Clayton Mosher, hoogleraar aan de afdeling Sociologie van de Washington State University, voor The Conversation. Het is hier met toestemming opnieuw gepubliceerd.