Mijn jongere zus, stiefmoeder en ik zouden naar Dallas vliegen om mijn broer en schoonzus te bezoeken en een babyborrel bij te wonen voor het eerste kleinkind in mijn familie. We zouden allemaal een hotelkamer delen, dus bespraken we wie het bed zou delen in een kamer met twee queensize matrassen.

Koud ’s nachts, zelfs in een Texaans klimaat, slaapt mijn stiefmoeder in vele lagen, inclusief een muts. Maar dat hindert de medeslapers niet. Ze gaf toe dat ze snurkte, maar een goede snurk kon je vanuit beide bedden horen.

Mijn zusje slaapt als een roos, dus zij was de grote winnaar in de groep – degene met wie iedereen wel naar bed zou willen. Maar, hoewel alleen ik het me herinner, toen we klein waren sliepen we soms samen en werd ze wakker bedekt met braaksel, wat ik weerzinwekkend vond. Ze beweerde dat ze niet meer braakte in haar slaap en ik ben geneigd haar te geloven.

Ik bleek de slechtste slaappartner te zijn. Soms, als ik in slaap val, tril ik, wat voor mensen afstotelijk kan zijn. Mijn beste vriendin vertelde me tijdens een kampeertrip door het hele land dat ik knus ben. Ik ben een lichte slaper en als ik wakker word, zet ik een koptelefoon op of een kleine hoofdlamp en lees ik om te proberen weer in slaap te vallen. Dat is niet geweldig als de persoon naast je ook een lichte slaper is. Maar wat ik nooit heb overleefd is een verhaal van meer dan tien jaar geleden.

Mijn vriend, Matt en ik hadden verkering. Het was nog vroeg in onze relatie. En als je begint met daten, probeer je alle winderigheid in toom te houden. Ik was toen vegetariër en werkte de hele dag ijverig aan die taak. Op een nacht maakte ik mezelf wakker met een bombastische luchtstroom. Matt lag naast me. “Weet je waarom je net wakker werd?” vroeg hij me.

Treurig genoeg wist ik dat wel. Ik had een scheet gelaten en mezelf wakker gemaakt.

“Hou je dat de hele dag in?” wilde hij weten.

Dat deed ik, met veel moeite. “Stop daarmee,” beval hij, mij de vrijheid verschaffend om ongestraft scheten te laten. Die teugels heeft hij nooit kunnen aanhalen, maar hij heeft geen reukvermogen dus het werkt voor ons. En ik weet niet of we het zo lang hadden volgehouden als ik mijn dagen zo ongemakkelijk had moeten doorbrengen dat ik ’s nachts uitbarstte.

Mijn kleine zusje heeft volledig functionele reukklieren. “Geef je nog steeds winderigheid in je slaap?” vroeg ze, beoordelend of ze het bed met mij of met haar moeder wilde delen.

“Ik bedoel, ik kan niet met zekerheid zeggen dat het niet meer gebeurt.” antwoordde ik, alle verantwoordelijkheid wegwuivend.

Op het laatst werd besloten dat ik alleen zou slapen.

(Onze plankverhalen zijn de verhalen die ik mijn klassen vertel terwijl ze een plank van 90 seconden vasthouden.

Wil je meer lezen?

Het kippenloopje om te ontgassen.

Scheten laten in de fitnessles.

Een ander plankverhaal: Thee in de namiddag.

Nog een plankenverhaal: The Critter at my Door.

Wil je meer zien van Personal Euphoria?

Subscribe to the Keep Moving Blog

Like the Personal Euphoria Facebook page

Vind ons op Twitter

Volg mij op Instagram

Subscribe to my YouTube Channel