Er zijn twee “regels” die kunnen worden gebruikt om de nomenclatuur van polyatomaire anionen te leren. Ten eerste, wanneer het voorvoegsel bi aan een naam wordt toegevoegd, wordt een waterstof toegevoegd aan de formule van het ion en wordt de lading met 1 verhoogd, dit laatste als gevolg van de +1 lading van het waterstofion. Een alternatief voor het bi-voorvoegsel is het gebruik van het woord waterstof in de plaats: het anion afgeleid van H+
+ CO2-
3, HCO-
3, kan ofwel bicarbonaat ofwel waterstofcarbonaat worden genoemd.

De meeste veelvoorkomende polyatomische anionen zijn oxyanionen, geconjugeerde basen van oxyzuren (zuren afgeleid van de oxiden van niet-metaalelementen). Bijvoorbeeld, het sulfaat anion, SO2-
4, is afgeleid van H
2SO
4, dat kan worden beschouwd als SO
3 + H
2O.

De tweede regel kijkt naar het aantal oxygenen in een ion. Beschouw de familie chlooroxyanionen:

oxidatietoestand	-1	+1	+3	+5	+7
anionnaam	chloride	hypochloriet	chloriet	chloraat	perchloraat
formula	Cl-	ClO-	ClO- 2	ClO- 3	ClO- 4
ClO- 2	ClO- 3		ClO- 4
structuur

Eerst, denk aan het -ate ion als zijnde de “basis” naam, in welk geval de toevoeging van een per- voorvoegsel een zuurstof toevoegt. Door het achtervoegsel -ate te veranderen in -ite vermindert het aantal oxygenen met één, en door het achtervoegsel -ite te behouden en het voorvoegsel hypo- toe te voegen vermindert het aantal oxygenen met nog eens één. In alle situaties wordt de lading niet beïnvloed. Het naamgevingspatroon volgt binnen veel verschillende oxyanionenreeksen op basis van een standaard wortel voor die bepaalde reeks. De -iet heeft één zuurstof minder dan de -ate, maar verschillende -ate anionen kunnen verschillende aantallen zuurstofatomen hebben.

Deze regels werken niet voor alle polyatomische anionen, maar wel voor de meest voorkomende. De volgende tabel geeft voorbeelden voor enkele van deze veel voorkomende aniongroepen.