Geen enkele badplaats in South Carolina is idyllischer, minder commercieel, meer herinnerend aan een mythisch zomertijdperk aan zee dan Pawleys Island, de potlooddunne, 4 mijl lange zandvlakte die ligt tussen Myrtle Beach en Charleston.

Het imago van “armoedige arrogantie” uitdragend, staat Pawleys bekend om zijn gelijknamige hangmatten, een branding die tot aan de verweerde houten huizen rolt, en de 20 kamers tellende Sea View Inn zonder airconditioning, die zichzelf aanprijst als “A Barefoot Paradise Since 1937.”

De Sea View is zo zuidelijk als gebraden kip, elke dinsdag geserveerd in familiestijl door een team van lokale zwarte serveersters, van wie vele waterverf gelijkenissen hangen op de rustieke eetzaal muren. Of zo zuidelijk als pimento kaas, waarvan de eigenaren, Brian en Sassy Henry, meer verkopen dan wie dan ook in Amerika als eigenaren van Palmetto Cheese – “The Pimento Cheese With Soul” – waarvan de verpakkingen zijn voorzien van een vervaagde foto van Vertrella Brown, een nu overleden Afro-Amerikaanse kok in de Sea View.

Brian, die 20 jaar geleden met zijn gezin van Atlanta’s Buckhead naar het eiland verhuisde, is ook burgemeester van Pawleys Island en de ongeveer 100 inwoners, waarvan 90% blank is.

Nu zijn er problemen gekomen in het paradijs.

Het begon vorige week, buiten het eiland in Georgetown County, toen een 23-jarige zwarte man genaamd Ty Sheem Ha Sheem Waters III naar verluidt een auto voor hem van achteren ramde en in de daaropvolgende woedeaanval de 45-jarige Nick Wall en zijn 21-jarige stiefdochter, Laura Anderson, doodschoot.

De schok en verontwaardiging van de gemeenschap over zo’n gewelddadige, zinloze daad lijkt terecht. Maar wat volgde leek bijna gescript uit het verdeeldheid zaaiende rassenverhaal dat wordt gepusht door president Trump en provocateurs op Fox News en sociale media.

Burgemeester Brian Henry sloot zich aan bij dat koor op Facebook, door deze schietpartij doden te koppelen aan de Black Lives Matter-beweging en Amerika op te roepen “op te staan” tegen deze “terreurorganisatie.”

Zijn taal was zo subtiel als een vlammenwerper: “2 onschuldige mensen vermoord. Niet twee misdadigers of mensen die gezocht worden op basis van meerdere arrestatiebevelen. 2 blanke mensen weerloos neergeschoten door een zwarte man. Vertel me waar de verontwaardiging is? Wanneer beginnen we met rellen en branden we bedrijven af in Georgetown? …Why do we stand by and allow BLM to lawlessly destroy great American cities…”

Niemand was niet verontwaardigd over de moorden, maar ze hebben duidelijk Henry’s sterke gevoelens over BLM aangewakkerd, die zich richt op het zoeken van verantwoording voor de politie die straffeloos Afro-Amerikanen heeft gedood, en die moord tijdens verkeersruzies zeker niet goedkeurt.

Vorige zomer ging ik naar Pawleys voor de begrafenis van een vriend en verbleef voor het eerst in de Sea View. Veel van de gasten – allemaal blank van wat ik zag – komen al generaties lang om jaar na jaar in dezelfde kamer te verblijven. Er zijn rituelen in overvloed, waaronder het driemaal per dag beantwoorden van de dinerbel, het op blote voeten de eetzaal binnenwandelen en bediend worden door een staf van zwarte serveersters met een lang dienstverband.

Als een levenslange zuiderling kan ik niet zeggen dat ik beledigd was door deze regeling op dat moment, of dat ik me er helemaal prettig bij voelde. Ik had vragen die ik verkoos te negeren omdat ik het accepteerde als iets dat al lang zo was. Maar nu ik het zie in het licht van de haatdragende, verdeeldheid zaaiende boodschap die Henry met de wereld deelde, realiseer ik me dat het behoud van het gevoel van 1937 veel weg heeft van “make America great again”, wat een andere manier is om te zeggen: Laten we behouden wat goed was aan de “blanke” wereld. Laten we dit idee van zwarte aankoop niet uit de hand laten lopen.

Anderen deelden mijn reactie. Als burgemeester werd Henry berispt door onder meer de voorzitter van de Pawleys Island Civic Club, die hem waarschuwde “uw dagen te tellen, want wij zullen niet toestaan dat haat van welke aard dan ook onze gemeenschap scheidt”. De lokale NAACP riep op tot zijn aftreden.

Op het front van de pimento cheese leidde de invloedrijke Charlotte food editor Kathleen Purvis de “cancel” aanval op Instagram met een post van zichzelf waarop ze Palmetto Cheese in de vuilnisbak gooit, met het bijschrift: “Ik kan mijn eigen kaas maken – zonder het racisme.” Misschien hebben Costco, Wegman’s, Harris-Teeter en andere grote ketens, die Palmetto verkopen op meer dan 9.000 locaties in 44 staten, hetzelfde idee?

Henry sloeg een haastige aftocht, verwijderde zijn Facebook-post en verontschuldigde zich in een donderdagse persconferentie waarin hij ook een “rebranding” van Palmetto aankondigde.

Wat je ook denkt over “cancel cultuur”, of vrije meningsuiting, het leven zit vol keuzes, inclusief welke pimento kaas je koopt. Mede door Palmetto’s fenomenale succes, zijn er nu genoeg opties beschikbaar. Wat betreft de Sea View, misschien was het “paradijs” in 1937, maar alleen voor sommigen.