DenemarkenEdit
Sint-Jansavond (Sankthansaften) wordt in Denemarken op dezelfde manier gevierd als de Walpurgisnacht in Zweden. Bij het vallen van de avond worden overal in het land grote vreugdevuren aangestoken, meestal begeleid door het gezamenlijk zingen van Midsommervisen door Holger Drachmann. Bovenop elk vreugdevuur wordt vaak een beeltenis van een heks geplaatst (een verwijzing naar de tijd van de heksenprocessen, toen echte vrouwen op de brandstapel werden gezet). De oorsprong van dit gebruik is een Deens volksgeloof dat Sint-Jansavond ook de avond is van een heksenbijeenkomst op de Brocken, de hoogste top in het Harzgebergte in Midden-Duitsland.
Van oudsher werden de vreugdevuren aangestoken om heksen af te weren, maar vandaag de dag – als de beeltenis van de heks vlam vat – wordt gezegd dat ze “wegvliegt naar Brocken”, wat kan worden geïnterpreteerd als het helpen van de heks op haar weg. Op Sint-Jansavond en Sint-Jansdag organiseren kerken Sint-Jansdiensten en vinden er ook familiereünies plaats, die aanleiding geven tot drinken en eten.
EngelandEdit
Het feest van Sint-Jan de Doper, is een van de kwartieren in Engeland. Van de stad Midsomer Norton, in Somerset, Engeland, wordt soms gezegd dat ze vernoemd is naar het feest van St. John the Baptist, dat ook de parochiekerk is. Wynkyn de Worde (d. 1534) uit het oude Engeland kookte voor deze gelegenheid een speciale soep op de wijze van zijn voorouders.
In Yorkshire was het de gewoonte dat iedere familie die in het afgelopen jaar in de parochie was komen wonen, op St. John’s Eve een tafel buiten hun huis plaatste en daarop brood, kaas en bier neerlegde en dit aanbood aan iedereen die voorbij kwam. Iedereen uit de parochie kon dan helpen en als het geluk van de familie het toeliet, werd hij binnen uitgenodigd voor een extra avondmaal en een feestelijke avond. Op deze manier maakten de nieuwkomers in de parochie veel kennissen en vrienden, en werden ze geholpen om zichzelf te zien als iemand die een duidelijke plaats had in de plaatselijke gemeenschap.
EstlandEdit
Estlanders vieren “Jaaniõhtu” op de vooravond van de zomerzonnewende (23 juni) met vreugdevuren. Op de eilanden Saaremaa en Hiiumaa kunnen oude vissersboten worden verbrand in de grote brandstapels die in brand worden gestoken. Op Jaaniõhtu komen Esten in het hele land samen met hun familie of op grotere evenementen om deze belangrijke dag met zang en dans te vieren, zoals de Esten dat al eeuwenlang doen. De festiviteiten rond Jaaniõhtu gaan meestal de hele nacht door, zijn de grootste en belangrijkste van het jaar, en de tradities zijn bijna identiek aan die van Finland en vergelijkbaar met die van de buurlanden Letland en Zweden.
FrankrijkEdit
In Frankrijk is het “Fête de la Saint-Jean” (feest van Sint-Jan), dat traditioneel wordt gevierd met vreugdevuren (le feu de la Saint-Jean) die doen denken aan de heidense rituelen van midzomer, een katholiek feest ter ere van Sint-Jan de Doper. Het vindt plaats op 24 juni, op midzomerdag (dag van Sint-Jan). Tegenwoordig wordt het zelden gevierd. In sommige Franse steden wordt door de inwoners een groot vreugdevuur gebouwd, dat op Sint-Jan wordt aangestoken. In de Vogezen en in het zuiden van Meurthe-et-Moselle wordt dit grote vreugdevuur “chavande” genoemd.
DuitslandEdit
Naast vele midzomernachtfeesten wordt sinds 1968 in de Mainzer Johannisnacht de persoon Johannes Gutenberg in zijn geboortestad herdacht.
CanadaEdit
In Quebec, Canada, werd de viering van Sint-Jansdag door de eerste Franse kolonisten naar Nieuw-Frankrijk gebracht. s Nachts werden grote vuren aangestoken. Volgens de relaties van de Jezuïeten vonden de eerste vieringen van in Nieuw-Frankrijk plaats rond 1638 aan de oevers van de Saint Lawrence rivier op de avond van 23 juni 1636 met een vreugdevuur en vijf kanonschoten. In 1908 wees paus Pius X Johannes de Doper aan als patroonheilige van de Frans-Canadese bevolking.
HongarijeEdit
Op 21 juni vieren de Hongaren “de nacht van de heilige Ivan” (Szentiván-éj) (Iván is niet afgeleid van de Slavische vorm van Johannes, in het Hongaars vertaald als Jovános, Ivános, Iván). De hele maand juni werd vroeger, tot in de 19e eeuw, de Maand van Sint Ivan genoemd. Het stichten van vuren is een folkloristische traditie deze nacht. Meisjes sprongen erover, terwijl jongens het spectaculaire aanschouwden. De belangrijkste van de gebruiken in de zomer is het ontsteken van het vuur van de midzomernacht (szentiváni tűzgyújtás) op de dag van Sint Jan (24 juni), wanneer de zon de hoogste koers volgt, de nachten het kortst zijn en de dagen het langst. De gewoonte om Johannes de Doper te vereren ontstond in de katholieke kerk in de 5e eeuw, en in die tijd plaatste men zijn naam en dag op 24 juni. In de Middeleeuwen was het in de eerste plaats een kerkelijk feest, maar vanaf de 16e eeuw wordt het in de bronnen vermeld als een volksgebruik. De belangrijkste episode van het gebruik is het aansteken van het vuur.
ItaliëEdit
Het feest van Sint Jan de Doper wordt in Florence al sinds de middeleeuwen gevierd, en zeker in de Renaissance, met feesten die soms drie dagen duren, van 21 tot 24 juni. Dergelijke feesten worden tegenwoordig in Cesena gehouden van 21 tot 24 juni, ook met een speciale straatmarkt. Sint Jan de Doper is de beschermheilige van Genua, Florence en Turijn, waar tijdens de viering op de rivier een vuurwerk wordt afgestoken. Ook in Turijn is de cultus van Sint Jan al sinds de middeleeuwen ingeburgerd, wanneer de stad twee dagen lang het werk neerlegt en mensen uit de omliggende gebieden bijeenkomen om rond het vreugdevuur op het centrale plein te dansen. In Genua en aan de kust van Ligurië is het traditie om op Sint-Jansavond op de stranden vreugdevuren aan te steken ter herinnering aan de vuren die werden aangestoken om de aankomst van de relikwieën van Sint-Jan in Genua in 1098 te vieren. Sinds 1391 voert op 24 juni een grote processie door Genua de relikwieën naar de haven, waar de aartsbisschop de stad, de zee en degenen die eraan werken zegent.
IerlandEdit
Wordt ook wel een “Tine Cnámh” genoemd, letterlijk botvuur. Vaak aangestoken door de oudste aanwezige, gooit de jongste er een bot in als onderdeel van de viering. Als onderdeel van sommige gebruiken namen de feestvierders na afloop van het dansen en de festiviteiten een gloeiende sintel van het vuur mee naar huis. Deze werd in een veld gegooid om geluk te brengen in het komende jaar.
In zijn gedicht “The Sisters,” gepubliceerd in 1861, beschrijft de Limerick dichter Aubrey Thomas de Vere “Bonfire Night” of “St. John’s Day Eve” in een wereld na de Grote Hongersnood die nog steeds in puin lag:
At last,
After our home attain’d, we turn’d, and lo!
With festal fires the hills were lit! Uw vooravond was weer aangebroken, en om uwentwil
Zoals gisteren uw kroon gedragen,
Ter midden van hun verwoeste rijk ongemakkelijk
zegevierde het Ierse volk. Somber lag de tussenliggende ruimte. Van daaruit brandden helderder de vuren erachter. Zie,’ zei ik, ‘het leven van de mens zoals de zonen van Ierland het zagen; een vallei met veel valkuilen, schaduw en bruyère, maar overgoten door engelachtige lucht, omringd door het eeuwige licht. The Sisters, Inisfail, and Other Poems Aubrey de Vere (1861): pp. 37-37.
Ierse St. John’s Day Eve tradities waren onder andere: Een paar dagen van tevoren vroegen kinderen en jongeren om donaties voor de vreugdevuren – het werd beschouwd als pech om ze te weigeren. Het doel van de vreugdevuren was om Gods zegen over de zomeroogst te verkrijgen. Boeren sprongen hoog om verzekerd te zijn van hoge oogsten. De aanwezigen sprongen over de vreugdevuren. As van het vreugdevuur werd op de gewassen gestrooid voor geluk. Het meest lastige lokale onkruid werd in het vreugdevuur verbrand om het te helpen verdelgen. De mensen sloegen elkaar lichtjes met hocusfian om toekomstige ziektes af te wenden. Mannen liepen door hun velden met brandende fakkels en gooiden die fakkels dan op het vreugdevuur om de oogst te zegenen. St. John’s Day, 24 juni, markeerde het begin van het zomerzwemmen in Ierland.
De mensen die zich bij de vreugdevuren verzamelden, brachten eten en drinken mee, waarbij aardappels rond het vuur werden geroosterd. Vee werd door de as van de vreugdevuren gedreven. In deze tijd van het jaar werden het Sint-Janskruid en de vingerhoedskruid verzameld. Van het kruid werd geloofd dat het hekserij zou afweren en beide werden medicinaal gebruikt.
In de kustgebieden van Ierland werden de boten en netten van de vissers op Sint-Jansavond door priesters gezegend. In Portballintrae, County Antrim, werd op deze dag traditioneel een gezamenlijk zalmmaaltijd opgediend. Ook werd het zoete melkgerecht goody geserveerd, dat soms bij het vreugdevuur in een grote pot werd bereid om aan jongere mensen te worden geserveerd.
JerseyEdit
In Jersey worden de meeste van de vroegere midzomergebruiken tegenwoordig grotendeels genegeerd. Het gebruik dat bekend staat als Les cônes d’la Saint Jean werd pas in de jaren 1970 in acht genomen – er werd op hoorns of schelpen geblazen. Het luiden van de bachîn (een grote koperen preservatiepan) op midzomer om boze geesten af te schrikken bleef op sommige boerderijen tot in de jaren veertig van de vorige eeuw een gewoonte en is in de 21e eeuw als volksvoorstelling nieuw leven ingeblazen.
LetlandEdit
LitouwenEdit
PolenEdit
In Polen staat het feest bekend als “noc świętojańska” (christelijk) of “Noc Kupały” en “sobótka” (heidens). Traditionele folkloristische rituelen omvatten groepen jonge mannen en vrouwen die elkaar rituele liederen toezingen. De jonge vrouwen dragen kronen gemaakt van wilde bloemen, die later in een nabijgelegen vijver of meer worden gegooid. De jongens/jonge mannen zwemmen er dan uit om een van de kronen op te eisen. Ook vreugdevuren (en springen) maken deel uit van het gebeuren.
PortugalEdit
In veel steden en dorpen worden straatfeesten georganiseerd, voornamelijk tussen de avond van 23 juni en de eigenlijke Sint-Jansdag op 24 juni. De Johannesnacht in Porto (Festa de São João do Porto) wordt door verschillende gidsen beschouwd als een van de beste feesten ter wereld. De eigenlijke midzomernacht, Sint-Jansdag, wordt meer traditioneel gevierd in Porto en Braga.
ZwedenEdit
Deze feestdag wordt in Zweden meestal ‘midzomernacht’ of Midsommar genoemd. De feestdag, die oorspronkelijk een voorchristelijke traditie was, is in de loop van de geschiedenis beïnvloed door christelijke tradities en de viering van Sint Jan, maar niet in die mate dat de naam veranderde, zoals in het naburige Noorwegen en Denemarken. Een centraal symbool is tegenwoordig de “midzomerpaal”, een meiboom die op dezelfde dag als midzomernacht wordt opgericht. De paal is een hoge houten paal bedekt met bladeren en bloemen. De deelnemers dansen rond de paal en zingen liederen. Een gebruik op Sint-Jansavond houdt in dat mensen heilige bronnen bezoeken als “een herinnering aan hoe Johannes de Doper Christus doopte in de rivier de Jordaan”. Dit is een vrij nieuwe traditie die door jongeren wordt gemaakt. Andere tradities zijn het eten van ingemaakte haring met verse aardappelen, vaak de eerste van de seizoensoogst, geserveerd met zure room en bieslook, en vaak vergezeld van drinksnaps. Het is de grootste feestdag van het jaar in Zweden naast Kerstmis, en omdat Zweden deel uitmaakt van de wodka-belt, is het gebruikelijk om de hele dag en nacht dronken te worden en te feesten.
Een Zweedse midzomertraditie is dat meisjes zeven bloemen van zeven verschillende velden moeten plukken. De bloemen moeten dan tijdens de midzomernacht onder het kussen worden gelegd. Deze nacht zou magisch zijn en het meisje zou dan tijdens de slaap moeten dromen van haar toekomstige echtgenoot.
Een andere traditie die veel voorkomt in Zweden is het maken van midzomerkransen van bloemen.
BraziliëEdit
Puerto RicoEdit
Op het eiland Puerto Rico, dat door Christoffel Columbus San Juan Bautista, naar de heilige, was genoemd, wordt een nachtelijk feest gehouden, genaamd “La Noche de San Juan”. Na zonsondergang begeeft men zich naar een strand of een ander toegankelijk wateroppervlak (b.v. een rivier, een meer of zelfs een badkuip) en om middernacht valt men drie, zeven of twaalf keer achterover in het water. Dit wordt gedaan om het lichaam te reinigen van ongeluk en geluk te geven voor het volgende jaar.
NoorwegenEdit
In Noorwegen, net als elders in de Scandinavische landen, wordt deze gebeurtenis gevierd met een gezamenlijk vreugdevuur. Het evenement staat ook bekend als Jonsok, wat “wake van Sint Jan” betekent.
ShetlandeilandenEdit
De Johnsmas Foy-festiviteiten op de Shetlandeilanden, waar de mensen nog steeds trots zijn op hun Scandinavische wortels, vinden ook plaats in de week die aan 23/24 juni voorafgaat. Deze kunnen ook hun oorsprong hebben in de Scandinavische Sint-Jansavondfeesten.
SpanjeEdit
Het traditionele midzomerfeest in Spanje is het feest ter ere van San Juan en vindt plaats op de avond van 23 juni. Deze midzomertraditie is vooral sterk in de noordwestelijke gebieden van Spanje, met name in Galicië, waar overal in de regio San Xoán-feesten plaatsvinden; er worden vreugdevuren aangestoken en meestal vindt er een reeks vuurwerkshows plaats. Aan de Middellandse-Zeekust, vooral in Catalonië en Valencia, worden bij deze gelegenheid ook speciale gerechten, zoals Coca de Sant Joan, geserveerd. Er is ook een groot festival in Ciutadella, Menorca, samen met vele andere verschillende steden en dorpen in heel Spanje die hun eigen unieke tradities hebben die met het festival verbonden zijn. In Alicante zijn de vreugdevuren van Sint Jan het belangrijkste feest, dat plaatsvindt van 20 tot 24 juni. Ook in Baskenland worden vreugdevuren gebruikt om San Juan Eguna (het feest van Sint Jan de Doper) te vieren, dat de Baskische zomerzonnewende markeert. In sommige steden wordt de viering aangevuld met meer festiviteiten en dansen.
In Castilië en León wordt de aandacht gevestigd op het vuurloopfestival van San Pedro Manrique (Soria), waarbij mannen op blote voeten over de levende kolen van een geprepareerd vreugdevuur lopen.
Verenigde StatenEdit
Historisch wordt deze datum vereerd in de praktijk van Louisiana Voodoo. De beroemde Voodoo-priesteres Marie Laveau zou ceremonies hebben gehouden op de Bayou St. John, in New Orleans, ter ere van St. John’s Eve. Veel inwoners van New Orleans houden de traditie nog steeds in ere.