Folklore: Misschien heeft geen enkel ander dier de menselijke verbeelding zo geprikkeld als de beer. In oude en moderne literatuur, volksliedjes, legenden, mythologie, kinderverhalen en tekenfilms komen verwijzingen naar beren voor. Beren behoren tot de eerste dieren die kinderen leren herkennen. Berenfolklore is verwarrend omdat het gebaseerd is op karikaturen, met Teddyberen en de vriendelijke Smokey aan de ene kant en woeste tijdschrift cover tekeningen aan de andere kant. De overheersende thema’s in onze folklore zijn angst voor het onbekende en de mens tegen de natuur, en beren worden van oudsher afgeschilderd als de slechteriken om deze thema’s te ondersteunen, waardoor ze ten onrechte worden gedemoniseerd door het publiek. Een probleem voor zwarte beren is dat in de literatuur over beren vaak geen onderscheid wordt gemaakt tussen zwarte beren en grizzlyberen.

Algemene beschrijving: De zwarte beer is ongeveer 2 tot 2 meter lang van neus tot staart, en 2 tot 3 meter hoog op de schoft. Hij heeft kleine ogen, ronde oren, een lange snuit, een groot lichaam, een korte staart, en ruige haren. Hij verschilt van de grizzlybeer doordat hij kleiner is met een kleinere schouderbult, een behaarde achterwreef, een minder hol gezichtsprofiel, kleinere klauwen die nauwer gebogen zijn, en langere, gladdere en meer spits toelopende oren.

Classificatie van Ursus americanus, de Amerikaanse zwarte beer: Koninkrijk: Dier, Fylum: Chordata, Klasse: Zoogdieren, Subklasse: Theria, Infraklasse: Eutheria, Orde: Carnivora, Onderorde: Fissipedia, Familie: Ursidae, Onderfamilie: Ursinae (alle beren behalve de reuzenpanda en de brilberen), Geslacht: Ursus, Subgenus: Euarctos, Soort: americanus.

Taxonomen verdelen zwarte beren over het algemeen in 16 ondersoorten op basis van kleine verschillen in uiterlijk en DNA: Ursus americanus altifrontalis (noordwesten van de Stille Oceaan), U. a. amblyceps (zuidwesten van de VS), U. a. americanus (wijdverspreid van Alaska tot de Atlantische Oceaan), U. a. californiensis (binnenland van Californië), U. a. carlottae (Queen Charlotte-eilanden van Brits-Columbia), U. a. cinnamomum (WY, oostelijk CO, ID, westelijk MT, zuidwestelijk Alberta, zuidoostelijk Brits-Columbia), U. a. emmonsii (kust-AK van Glacier Bay tot Prince William Sound), U. a. eremicus (noordwestelijk deel van de VS), U. a. a. eremicus (noordoostelijk Mexico en het Big Bend-gebied in Texas), U. a. floridanus (FL, zuidelijk GA, zuidelijk AL), U. a. hamiltoni (Newfoundland), U. a. kermodei (deel van de kust van BC), U. a. luteolus (zuid LA, en zuid MS), U. a. machetes (noordwest Mexico), U. a. perniger (Kenai schiereiland van AK), U. a. pugnax (zuidoost Alaska), U. a. vancouveri (Vancouver Island). Taxonomen passen de onderverdelingen aan naarmate ze meer te weten komen over regionale verschillen in DNA, lichaamsvorm en gedrag.

Namen: Sommige ondersoorten zwarte beren hebben verschillende namen, zoals Kermode beer, kaneelbeer of gletsjerbeer, maar het zijn allemaal zwarte beren. Wij geven er de voorkeur aan mannetjes en vrouwtjes beren gewoon mannetjes en vrouwtjes te noemen, maar veel mensen noemen ze beren en zeugen, net als varkens. Hoewel zwijnen en zwarte beren beide alleseters zijn, zijn ze niet verwant. Een groep beren wordt soms een luiaard van beren genoemd, naar het Midden-Engelse slowthe, dat langzaam betekent. De term is onjuist omdat beren niet traag zijn, magere beren kunnen meer dan 30 mph rennen en weinig mensen gebruiken de term nog.

Bereik: De Amerikaanse zwarte beer komt alleen in Noord-Amerika voor. De populatie wordt geschat op 750.000. Ze leven in bossen zo ver zuidelijk als Florida en Noord-Mexico en zo ver noordelijk als de bossen groeien in Alaska en Canada. In het noorden van Labrador, waar geen grizzlyberen meer leven, komen zwarte beren voor op open toendra’s waar geen bomen zijn om in te vluchten. Mensen worden toleranter ten opzichte van zwarte beren naarmate we meer over hen te weten komen. Veel mensen vinden het prettig dat er beren in hun buurt leven waar ze vroeger werden gevreesd en gedood.

Kleur: meestal zwart of bruin, maar soms blond, of zelden wit zoals bij de Kermode ondersoort van de kust van British Columbia. Bruine snuit. Witte borstvlek is ongewoon in de meeste populaties. Ogen bruin (blauw bij de geboorte). Huid lichtgrijs.

Gewichten volwassen dieren: Wilde mannelijke zwarte beren in de voortplantingsleeftijd wegen gewoonlijk tussen 125 en 500 pond, afhankelijk van leeftijd, seizoen en voedsel. Zeer goed gevoede beren kunnen zwaarder zijn. De zwaarste beer zou een mannetje zijn dat in 1972 in New Brunswick werd geschoten en dat na het aankleden 902 pond woog, naar schatting meer dan 1.000 pond in leven. In het wild levende vrouwtjes wegen gewoonlijk tussen de 90 en 300 pond; het zwaarste vrouwtje dat bekend is, woog 520 pond in het noordoosten van Minnesota op 30 augustus 1993. Zwarte beren in gevangenschap kunnen deze records overtreffen.

Grootte volwassen dieren: 50 tot 80 centimeter lang, van neus tot staart, waarbij de mannetjes groter zijn dan de vrouwtjes.

Paarseizoen: Meestal van eind mei tot begin juli. In het oostelijk loofbos kan de paartijd tot in augustus duren.

Plaatsing: Vertraagd tot november.

Boorte: Januari of begin februari.

Aantal jongen: Het aantal jongen in een worp is meestal 2 in het westen van de Verenigde Staten en 3 in het oosten van de Verenigde Staten. De eerste nesten zijn vaak maar 1 of 2. In verschillende oostelijke staten zijn nesten van 6 gemeld.

Geboortegewicht: Welpen wegen bij de geboorte 1/2 tot 1 pond.

Valgewicht van welpen: Bij hun eerste val kunnen welpen, afhankelijk van het voedselaanbod, zo weinig als 15 pond wegen of meer dan 165 pond.

Vaderlijke zorg: Welpen blijven meestal 16-17 maanden bij hun moeder (zelden 29 maanden). Een tot zes dagen voordat de moeders eind mei of juni klaar zijn om te paren, dwingen ze hun jaarlingen om niet meer met hen mee te reizen.

Leeftijd bij productie van eerste welpen: 2 tot 11 jaar, afhankelijk van het voedselaanbod. Meestal 3 tot 7 jaar.

Tussenpozen tussen nesten: Meestal 2 jaar, maar het kan 3 of 4 jaar zijn als het voedsel zo schaars is dat ze hun blastocysten, embryo’s of foetussen moeten aborteren. Als een nest geboren wordt maar sterft voor het paarseizoen, zal de moeder opnieuw paren en welpen voortbrengen in opeenvolgende jaren.

Sekseverhouding: Bijna 50:50 bij de geboorte. Mannetjes worden echter vaker door mensen gedood, zodat de geslachtsverhouding onder volwassen beren vaak één mannetje per 2-5 vrouwtjes is.

Visie: Beren zien in kleur en hebben een goed gezichtsvermogen van dichtbij. Hun zicht op afstand (meer dan tweehonderd meter) is niet getest.

Horen: Overtreft het menselijke frequentiebereik en is waarschijnlijk twee keer zo gevoelig.

Het ruiken: Hun reukvermogen is extreem goed. De grenzen zijn niet getest. Het oppervlak van hun neusslijmvlies is ongeveer 100 maal groter dan bij de mens.

Intelligentie: Grote hersenen in verhouding tot de lichaamsgrootte. Een van de intelligentere zoogdieren. Navigatievermogen superieur aan dat van de mens. Uitstekend lange-termijn geheugen. Kan generaliseren tot op het niveau van eenvoudige concepten.

Geluiden: Gewoonlijk zwijgend (behalve in films waarin geluiden worden nagesynchroniseerd). Een verscheidenheid aan gegrom in vriendelijke situaties. Harde blaasgeluiden wanneer hij schrikt. Klapperende tanden wanneer ze bang zijn. Gebruikt een resonerende, menselijke “stem” om een waaier van emoties uit te drukken, van plezier tot angst. Dreigt niet door te grommen (behalve in films). In verhaaltjes wordt elk geluid dat een beer maakt een grom genoemd.

Zwemvaardigheid: Goed. Snelheid en afstand zijn niet getest. Kan minstens anderhalve kilometer in zoet water zwemmen. Een zwom meer dan 9 mijl in de Golf van Mexico. Kan naar campings op eilanden zwemmen.

Loopsnelheid: Magere beren kunnen harder dan 30 km/u. Hij kan bergop, bergaf of over vlak terrein rennen. Dikke beren in winterjassen raken oververhit en worden snel moe.

Dagelijkse activiteitsperiode: De meeste beren worden een half uur voor zonsopgang actief, doen overdag een paar dutjes en gaan een uur of twee na zonsondergang slapen. Sommige beren zijn echter ’s nachts actief om mensen of andere beren mogelijk te ontwijken.

Voorkeur voor voedsel: Noten, eikels, fruit, insecten, sappige groenten. Vlees en minder sappig groenvoer wordt gegeten als voorkeursvoedsel schaars is. Schaarste aan voorkeursvoedsel kan leiden tot mislukte voortplanting, achterblijvende groei, het niet aankomen van de optimale hoeveelheid vet, en de dood van jonge beren, vooral welpen.

Overleven beren in winterslaap? Toen winterslaap alleen werd gedefinieerd in termen van temperatuurverlaging, werden beren niet als winterslapers beschouwd. Nieuwe kennis over winterslaapprocessen heeft ertoe geleid dat biologen winterslaap bij zoogdieren zijn gaan herdefiniëren als een gespecialiseerde, seizoensgebonden verlaging van het metabolisme, die samenvalt met de omgevingsdruk van schaars voedsel en lage omgevingstemperaturen. Zwarte beren worden nu beschouwd als zeer efficiënte winterslapers; zij hebben een isolerende pels en een lagere oppervlakte/massa-verhouding dan de kleinere winterslapers. Hierdoor gaat de lichaamswarmte van beren zeer langzaam verloren, waardoor ze hun stofwisseling kunnen halveren en toch de winter doorkomen, met een temperatuur van meer dan 88 graden – minder dan 12 graden van hun normale zomertemperatuur. (Uittreksel uit “A Bear In Its Lair” door Lynn Rogers, Natural History Magazine, oktober 1981). Moeders worden wakker voor de bevalling en zorgen uitstekend voor de jongen in het hol, ze likken ze schoon en reageren op elke schreeuw om warmte en melk. Wilde moeders slikken de urine en uitwerpselen van hun welpen op. Ze likken ook druppels smeltwater op, eten sneeuw en ijspegels, plassen en poepen.

Lengte van de winterslaap: De lengte en diepte van de winterslaap is genetisch geprogrammeerd volgens de regionale normen van voedselbeschikbaarheid. In het noordelijke deel van het verspreidingsgebied van de zwarte beer, waar overvloedig en hoogwaardig voedsel alleen van mei tot augustus beschikbaar is, is de winterslaap dieper en kan deze meer dan 7 maanden duren. Sommige beren houden daar zo’n diepe winterslaap, vooral de magere beren na een zomer van ongewoon schaars voedsel, dat een mens ze enkele minuten kan verdringen voordat ze wakker worden. In zuidelijke staten, waar het hele jaar door voedsel beschikbaar is, houden sommige beren echter helemaal geen winterslaap, en degenen die dat wel doen zijn gemakkelijk wakker te krijgen.

Potentiële levensduur: Zwarte beren kunnen 21-39 1/2 jaar of langer leven als ze niet worden gedood.

Doodsoorzaken: In Minnesota sterven zwarte beren van minder dan 16-17 maanden oud doorgaans van de honger, door roofdieren, door uit bomen te vallen en door andere toevallige oorzaken. Een heel klein aantal sterft door parasieten of ziekte. Er sterven maar heel weinig volwassen zwarte beren door natuurlijke oorzaken, behalve in nationale parken. Bijna alle volwassen beren sterven door oorzaken die met de mens te maken hebben. Een paar worden gedood door voertuigen. De meeste worden doodgeschoten. De gemiddelde leeftijd waarop beren in Minnesota worden doodgeschoten is 2 jaar voor mannetjes en 3 jaar voor vrouwtjes.

Core Home Range Diameter: Typisch: Jaarlingen: 1-2 mijl. Volwassen vrouwtjes: 2-6 mijl. Volwassen mannetjes: 8-15 mijl. Uitstapjes tot 126 mijl geregistreerd.

Ideale habitat: Zwarte beren houden van grote bossen met veel verschillende soorten fruit en noten. Kleine zonnige openingen in het bos leveren veel soorten voedsel voor de beren. Laaglanden en moerassen bieden malse en sappige vegetatie. Beekjes en poelen in het bos leveren water om te drinken en om af te koelen. Moeders met jongen houden van grote bomen (meer dan 20 inch in diameter) met gegroefde schors (zoals witte dennen of hemlocks) als beddingplaatsen. Deze bomen zijn het veiligst voor kleine jongen om in te klimmen.

Het leven met beren: Veel mensen verhuizen naar het leefgebied van de zwarte beer. De toekomst van de beer hangt af van hoe goed we hem begrijpen en verdragen.

Langetermijnprobleem: In tijdschriften en films hebben zwarte beren een onrealistisch woest imago gekregen, waardoor mensen overmatig bang voor hem zijn en hem onnodig doden. Er bestaan veel misvattingen over zwarte beren.

Grootste misvatting: De grootste misvatting over zwarte beren is dat ze mensen zullen aanvallen om hun jongen te verdedigen. Het is zeer onwaarschijnlijk dat ze dit doen. Onderzoekers van zwarte beren vangen vaak schreeuwende jongen in het bijzijn van bluffende moeders zonder dat ze worden aangevallen.

Verdediging van jongen is een eigenschap van grizzlyberen. Ongeveer 70 procent van de menselijke doden door grizzlyberen is het gevolg van moeders die welpen verdedigen, maar van zwarte beren is niet bekend dat zij iemand doden om welpen te verdedigen.

Basisfeiten over beren (artikellijst)