“Sweet Home Alabama” werd geschreven als antwoord op twee songs van Neil Young, “Southern Man” en “Alabama”, die handelden over thema’s als racisme en slavernij in het Amerikaanse Zuiden. “We dachten dat Neil alle eenden aan het schieten was om er één of twee te doden,” zei Ronnie Van Zant destijds. Het volgende fragment toont de Neil Young vermelding in het nummer:
Well, I heard Mister Young sing about her
Well, I heard ol’ Neil put her down
Well, I hope Neil Young will remember
A Southern man don’t need him around anyhow
In zijn autobiografie Waging Heavy Peace uit 2012, Young over zijn rol in de totstandkoming van het nummer en schreef: “Mijn eigen nummer ‘Alabama’ verdiende het shot dat Lynyrd Skynyrd me gaf met hun geweldige plaat. Ik hou niet van mijn woorden als ik er naar luister. Ze zijn beschuldigend en neerbuigend, niet helemaal doordacht, en te gemakkelijk verkeerd te interpreteren”. Ronnie Van Zant, van zijn kant, droeg een Neil Young t-shirt (met de afbeelding van Young’s Tonight’s the Night LP cover) bij verschillende gelegenheden, bijvoorbeeld bij het concert in Oakland Coliseum Stadium, Californië, op 7 februari 1977 en ook op de Street Survivors LP cover.
Van Zant’s andere reactie was ook controversieel, met verwijzingen naar de gouverneur van Alabama, George Wallace (een bekend voorstander van segregatie) en het Watergate-schandaal:
In Birmingham houden ze van de gouverneur (boo boo boo)
Nu hebben we allemaal gedaan wat we konden
Nu stoort Watergate me niet
Hindert je geweten je?
Vertel de waarheid
…
Sweet home Alabama, oh, sweet home baby
Where the skies are so blue and the governor’s true
Er is op gewezen dat de keuze van Birmingham in verband met de gouverneur (in plaats van de hoofdstad Montgomery) van betekenis is voor de controverse, omdat “In 1963, de stad de plaats was van massaal burgerrechtenactivisme, toen duizenden demonstranten onder leiding van Martin Luther King, Jr. trachtten de bedrijven in de binnenstad te desegregeren… was het toneel van enkele van de meest gewelddadige reacties op de Beweging voor Burgerrechten. Segregationistische politiechef Bull Connor liet aanvalshonden en hogedruk waterkanonnen los op vreedzame demonstranten, waaronder vrouwen en kinderen; slechts enkele weken later bombardeerden Ku Klux Klansmen een zwarte kerk, waarbij vier kleine meisjes werden gedood.” In 1975, zei Van Zant: “De teksten over de gouverneur van Alabama werden verkeerd begrepen. Het grote publiek merkte de woorden ‘Boe! Boo! Boo!’ na die specifieke regel, en de media pikten alleen de verwijzing op naar de mensen die van de gouverneur hielden.” “De zin ‘We hebben allemaal gedaan wat we konden doen’ is dubbelzinnig,” merkt Al Kooper op. “‘We probeerden Wallace daar weg te krijgen’ is hoe ik het altijd heb opgevat.” Tegen het einde van het lied voegt Van Zant “where the governor’s true” toe aan het refrein “where the skies are so blue,” een zin die ironisch wordt door het eerdere uitjouwen van de gouverneur. Journalist Al Swenson stelt dat het lied complexer is dan soms wordt aangenomen, en suggereert dat het alleen maar lijkt op een steunbetuiging aan Wallace. “Wallace en ik hebben heel weinig gemeen,” zei Van Zant zelf, “Ik hou niet van wat hij zegt over gekleurde mensen.”
Het verder compliceren van de raciale politiek van het nummer is het feit dat Merry Clayton en Clydie King, twee bekende Afro-Amerikaanse studiozangers, dienden als achtergrondzangeressen op het nummer. In een interview in 2013 sprak Clayton uitvoerig over haar beslissing om de baan aan te nemen. In haar herinnering was haar eerste reactie negatief: ” zei dat het liedje ‘Sweet Home Alabama’ was. Er was een hele tijd een stilte aan de telefoon. Ik zei: ‘Clydie, meen je dat? Ik zing niets over niemands ‘Sweet Home Alabama’. Punt uit. Niettemin werd Clayton overgehaald om de opdracht aan te nemen, om “de muziek protest te laten zijn.”
Muziekhistorici die de juxtapositie onderzoeken van het aanhalen van Richard Nixon en Watergate na Wallace en Birmingham merken op dat één lezing van de teksten een “aanval is op de liberalen die zo verontwaardigd waren over Nixon’s gedrag” terwijl anderen het regionaal interpreteren: “de band sprak voor het hele Zuiden, en zei tegen de noorderlingen: we veroordelen jullie niet als gewone burgers voor het falen van jullie leiders in Watergate; veroordeel ons niet allemaal als individuen voor de raciale problemen van de zuidelijke samenleving”.
Ed King, de mede-schrijver van het nummer, sprak zijn voormalige bandgenoten tegen in een post uit 2009 op zijn website. Hij beweerde dat het nummer oorspronkelijk bedoeld was als de ongegeneerde verdediging van Alabama, zelfs van Gov. Wallace, die bijna het hele nummer lijkt te zijn:
Ik kan begrijpen dat het “boo boo boo” verkeerd begrepen zou worden. Het is niet de VS die “boe” zegt … het is wat de Zuidelijke man de Noordelijke man hoort zeggen elke keer als de Zuidelijke man zou zeggen “In Birmingham houden we van de gov’nor”. Snap je het? “We hebben allemaal gedaan wat we konden doen!” om Wallace verkozen te krijgen. Het is geen populaire mening, maar Wallace stond voor de gemiddelde blanke man in het Zuiden. “Watergate stoort me niet” omdat dat gebeurt in de politiek… maar iemands geweten zou hem moeten storen voor wat er met Wallace gebeurde. Arthur Bremer kan wel of niet een yankee geweest zijn, maar hij vernietigde Wallace’s kans om president te worden. En bijna niemand in Amerika heeft het gemerkt. Ik hou nog steeds van de gedenkplaat in mijn kantoor waarop staat dat ik erelid ben van de Alabama State Militia… persoonlijk ondertekend door George C. Zeker, de man had zijn gebreken. Maar hij sprak voor de gewone man van het Zuiden. En, whoa, ik ga problemen krijgen door deze hele post!”