Als het oog over het algemeen overvloedig tranen produceert, hebben de tranen die worden geproduceerd weinig hechtende eigenschappen. Water of zoute oogdruppels zijn daarom meestal niet effectief. Er is eerder een traan van “betere kwaliteit” nodig met een hoger “bevochtigingsvermogen” (d.w.z. een grotere hoeveelheid glycoproteïnen) en dus worden vaak kunsttranen (bv. viscotears) gebruikt. Ook wordt Muro 128 5% zalf aanbevolen (natriumchloride hypertonische oogzalf, 5%), die ’s nachts een grote verlichting biedt, langer blijft dan de meeste gewone tranen en bescherming biedt voor diegenen met ernstige gevallen.

Nocturnale Lagophthalmos (waarbij iemands oogleden niet voldoende sluiten om het oog volledig te bedekken tijdens de slaap) kan een verergerende factor zijn, in welk geval het gebruik van chirurgische tape om het oog ’s nachts gesloten te houden kan helpen.

Terwijl individuele episoden binnen enkele uren of dagen kunnen verdwijnen, zullen nieuwe episoden (zoals de naam al suggereert) met tussenpozen terugkeren.

Wanneer de episoden frequent voorkomen, of wanneer er sprake is van een onderliggende aandoening, kunnen een medische, of drie soorten chirurgische curatieve procedures worden geprobeerd: het gebruik van therapeutische contactlenzen, gecontroleerde punctie van de oppervlaktelaag van het oog (Anterior Stromal Puncture) en laser fototherapeutische keratectomie (PTK). Al deze methoden trachten in wezen het oppervlakte-epitheel in staat te stellen zich te herstellen met een normale binding aan het onderliggende basaalmembraan; de gekozen methode hangt af van de plaats & omvang van de erosie.

Chirurgisch

Een punctale plug kan door een optometrist of oogarts in de traanbuis worden ingebracht, waardoor de verwijdering van natuurlijke tranen uit het aangetaste oog wordt verminderd.

Het gebruik van contactlenzen kan helpen voorkomen dat de erosie tijdens het knipperen de oppervlaktelaag opheft en maakt gebruik van dunne lenzen die gasdoorlatend zijn om de verminderde oxygenatie tot een minimum te beperken. Ze moeten echter 8 tot 26 weken worden gebruikt en een dergelijk aanhoudend gebruik brengt frequente follow-upbezoeken met zich mee en kan het risico van infecties verhogen.

Aternatief kan de hoornvlieslaag onder plaatselijke verdoving voorzichtig worden verwijderd met een fijne naald, worden dichtgeschroeid (hitte of laser) of worden geprobeerd te ‘puntlassen’ (opnieuw met lasers). Deze procedures werken niet gegarandeerd en kunnen in een minderheid het probleem verergeren.

Anterieure stromale punctie met een 20-25 gauge naald is een effectieve en eenvoudige behandeling.

Een optie voor een minimaal invasieve en op lange termijn effectieve therapie is laser fototherapeutische keratectomie. Laser PTK is de chirurgische laserbehandeling van het hoornvlies om selectief cellen op de oppervlaktelaag van het hoornvlies te ableren. Aangenomen wordt dat de natuurlijke hergroei van cellen in de daaropvolgende dagen beter in staat is zich aan het basismembraan te hechten om te voorkomen dat de aandoening terugkomt. Laser PTK is het meest effectief gebleken na epitheliaal debridement voor de gedeeltelijke ablatie van de Bowman’s lamel, die voorafgaand aan PTK in de chirurgische procedure wordt uitgevoerd. Dit is bedoeld om het hoornvliesgebied glad te maken dat vervolgens met de laser PTK zal worden behandeld. In sommige gevallen kan small-spot PTK, waarbij alleen bepaalde delen van het hoornvlies worden behandeld, ook een aanvaardbaar alternatief zijn.

MedicalEdit

Mensen met recidiverende cornea-erosies vertonen vaak verhoogde niveaus van matrix metalloproteinase (MMP) enzymen.Deze enzymen lossen het keldermembraan en de fibrillen van de hemidesmosomen op, wat kan leiden tot het loslaten van de epitheellaag. Behandeling met orale tetracycline-antibiotica (zoals doxycycline of oxytetracycline) in combinatie met een uitwendig corticosteroïd (zoals prednisolon) vermindert de MMP-activiteit en kan in gevallen waarin niet op conventionele therapieën wordt gereageerd, nieuwe episoden snel verhelpen en voorkomen. Sommigen hebben dit nu voorgesteld als de eerstelijnstherapie nadat glijmiddelen hebben gefaald.

Er is een gebrek aan bewijs van goede kwaliteit om de keuze van behandeling te sturen. In een recent bijgewerkt Cochrane-onderzoek werd geconcludeerd dat “de studies die in dit onderzoek zijn opgenomen van onvoldoende omvang en kwaliteit zijn om harde bewijzen te leveren voor de ontwikkeling van richtlijnen voor de behandeling.”