Voordat SLAP de message boards bij uitstek waren om skaters te haten en Steve Berra zijn verstand te verliezen, was het een gedrukt magazine dat werd gerund door Lance Dawes. Geboren als Thrasher’s nare stiefkind groeide het uit tot zijn eigen beest en liet het een tijd lang zijn sporen na. Als je het verhaal vanaf het begin hoort, raak je echt de kern van het skateboarden. Niemand interviewt zoals Chops.

Voorbeeld:

Maar strookt het Slap Message Board met je oorspronkelijke visie van wat Slap is? Want in je allereerste voorwoord van nummer #1, schreef je dat Slap draait om de mensen een stem te geven. Je zou kunnen zeggen dat het Message Board daar de ultieme uitdrukking van is.

Ik denk niet dat ik genoeg weet over het Prikbord om daar echt antwoord op te geven. Maar met wat je zegt, dat is in feite toch social media in een notendop. Het maakt niet uit of het Slap is of niet, die stemmen komen tegenwoordig toch overal vandaan. Het Message Board is gewoon ons forum om dat op te doen.

Maar laten we eerlijk zijn: rondhangen en shit praten met je vrienden is een van de leukste dingen in skateboarden. Soms is het bijna leuker dan skaten. Ik kan de hele dag met Sal en Grosso over shit praten en net zoveel lol hebben als ik zou hebben op mijn board. Als dat is wat mensen doen op het forum, goed voor hen. En voor al die profs en industriëlen die er pissig over worden, wordt eens volwassen. Ik bedoel, godverdomme, hoe kun je pissig worden op iemand die wat shit typt? Wie kan het wat schelen? Dat vind ik belachelijk.

Dus nu we dit afronden, wat is volgens jou de nalatenschap van Slap, buiten het prikbord om? Wat heeft u volgens u uiteindelijk bereikt?

Het feit dat we het er nu over hebben. Als iemand het zich nog herinnert en dat het hem heeft gestimuleerd, is dat het enige dat telt. Ik wist eerlijk gezegd niet eens zeker of iemand er toen al naar keek.

Maar nee, ik denk niet dat er een erfenis is. Is er iemand anders dan mensen van onze leeftijd die het zich herinnert of erom geeft? Ik denk het niet. Het was wat het was en nu is het weg. Ik kan hier zitten en je een miljard verhalen vertellen over gekke mensen, maar wie kan dat wat schelen? Mij niet. Ik hoef niet gestreeld te worden. Het is gebeurd.

Dat wil niet zeggen dat ik er niet trots op ben. Veel mensen gaan door het leven, doen wat ze doen, en ze hebben niets fysieks om te laten zien. Er is geen document. Maar met het tijdschrift, op een dag als ik oud en weg ben, zullen mijn kinderen tenminste iets hebben dat een deel van mijn leven was om naar te kijken. En andere mensen ook. Het is iets van die tijd dat ze kunnen voelen en doorbladeren. Net zoals wij kunnen terugkijken op oude skatemagazines uit onze kindertijd, hoop ik dat Slap ook datzelfde doel kan dienen voor zijn tijd.