De 40-urige werkweek is een mythe, een legende uit het verleden. Op veel moderne werkplekken is de kans groter dat je een eenhoorn in de vergaderzaal ziet dan een werknemer die om 9 uur inklokt en om 5 uur uitklokt.

Dit betekent niet dat het talent van vandaag minder dan 40 uur werkt, in veel gevallen is het tegendeel waar. Veel kenniswerkers beginnen te werken op het moment dat ze uit bed rollen. Ze checken e-mails bij zonsopgang, of bellen al vroeg met verspreide teamleden en klanten overzee. Tegen de tijd dat ze het kantoor binnenrollen, hebben ze al 3 of 4 uur gewerkt.

Voor het grootste deel is deze vrijheid een goede zaak. Maar de afwezigheid van grenzen tussen werk en privé kan op lange termijn nadelige gevolgen hebben voor de productiviteit en prestaties van werknemers.

Waarom 40 uur?

Achtig jaar geleden was het normaal dat mensen gemiddeld meer dan 70 uur per week werkten. Op een gegeven moment moesten werknemers (inclusief kinderen!) 14 uur per dag werken.

Dat veranderde allemaal in 1926 toen Henry Ford de 40-urige werkweek standaardiseerde. Zijn onafhankelijk onderzoek toonde aan dat meer werken slechts een kleine stijging van de productiviteit opleverde, die van korte duur was. En al snel nam de productiviteit af.

Uiteindelijk werd in 1938 de 40-urige werkweek wet via de Fair Labor Standards Act. Maar ga nu niet door de gangen lopen zwaaien met je exemplaar van de FLSA, want deze wet geldt alleen voor werknemers op uurbasis.

Burn Bright, Burn Out

In november schreef Fast Company-journaliste Rachel Gillett een artikel met de titel “Why Rectifying Our Culture of Overwork Is Easier Said Than Done”. Gillett veroordeelt de huidige werkcultuur die overwerk beloont.

Overwerk veroorzaakt niet alleen stress en een gebrek aan balans, maar ook slaappatronen lijden eronder. Minder vrije tijd tussen werk en slaap verstikt innovatief en creatief denken. Geloof je me niet? Lees dan gewoon mijn laatste blogpost.

Gillett legt uit dat mensen om verschillende redenen meer werken dan ze zouden moeten doen:

– Ze voelen druk om door te gaan omdat collega’s nog achter hun bureau zitten.

– Er worden stressvolle deadlines gesteld, ongeacht de beperkingen op creativiteit.

– Sommige werkculturen scheppen de verwachting van overwerken.

Wanneer je altijd in vuur en vlam staat, raak je uiteindelijk opgebrand. Het is de verantwoordelijkheid van het management om het goede voorbeeld te geven en uit te leggen dat er ook andere belangrijke dingen in het leven zijn, zoals gezondheid en gezin.

De Grote Blackout(s) van 2014

Tijdens de laatste week van augustus en november stelde onze CEO twee verplichte black-outs in. Alle 15Five-teamleden werd gevraagd geen e-mail te checken, niet naar kantoor te gaan en zich niet bezig te houden met 15Five-gerelateerde activiteiten.

In plaats daarvan werden we aangemoedigd om te ontspannen, te reizen, te lezen, tijd door te brengen met familie, of onze tijd te besteden op een manier die ons een verfrist en vernieuwd gevoel geeft.

Toen we begin september terugkeerden van de eerste black-out (sommigen van ons verfristen en vernieuwen zich op Burning Man), begonnen we een systeem te gebruiken dat de 90 Day Game wordt genoemd. Gedurende de volgende 12 weken stelde het team doelen en rapporteerde wekelijks over prestaties en uitdagingen. We moedigden elkaar aan en hielden elkaar verantwoordelijk, en ja, velen van ons werkten meer dan 40 uur in die tijd.

Maar die grote inspanning leverde geweldige resultaten op. Sommige teamleden verklaarden dat het het beste werk was dat ze ooit in hun carrière hadden gedaan. En we namen weer de tijd om in de Thanksgiving-week tijd door te brengen met familie en vrienden.

Je zou denken dat ik in de laatste momenten van mijn laatste dag voor vakantie door de gang rende en “so long suckers” riep. In plaats daarvan vond ik het moeilijk om me los te maken van het werk waar ik van hou.

Ik checkte mijn e-mail op de eerste dag van de black-out en zag een PR-kans met een snel naderende deadline. Ik dacht: “Nou, ik doe gewoon deze ene taak…” Toen kwam dinsdagochtend en mijn laatste blog post ging live. Ik dacht, “nou, ik moet dit waarschijnlijk promoten op sociale media.” Pas op woensdag kon ik mezelf helemaal losmaken van mijn werk.

Daarom is downtime zo belangrijk. Werknemers raken verstrikt in de routine van het werk en het wordt allesoverheersend en moeilijk om er afstand van te nemen. Gelukkig had ik een hele week en keerde gezond, geconcentreerd en betrokken terug naar het werk.

Alternatieve roosters

Ik heb het geluk te werken voor een bedrijf waar mijn welzijn voorop staat, en ik word gesteund om een evenwichtige levensstijl te leiden. Voor degenen die minder geluk hebben, volgen hier enkele suggesties om je baas ervan te overtuigen een alternatieve planning te overwegen:

1) Geef het advies van andere ondernemers. De op één na rijkste man ter wereld, Carlos Slim, stelt voor om maar 3 dagen per week te werken. Natuurlijk zegt Slim dat dan de pensioengerechtigde leeftijd op 75 jaar zou komen te liggen. Ben je ons aan het bespotten Carlos?

2) Doe een beroep op hun emoties. Laat je kind een teder briefje schrijven met de suggestie dat je te veel werkt. Hé, het werkte voor deze Google-werknemer:

3) Bied het advies van een medisch deskundige aan. Dr. John Ashton heeft de Britse regering opgeroepen om “over te stappen op een vierdaagse werkweek om de hoge niveaus van werkgerelateerde stress te helpen bestrijden, mensen meer tijd met hun gezin te laten doorbrengen of aan lichaamsbeweging te laten doen, en de werkloosheid te verminderen”.

Het komt er hier op neer dat werknemers moeten zoeken naar een balans in hun werk-leven. “No pain, no gain” of “work hard, play hard” zijn geen eretekens. Vraag jezelf eens af waarom je zo veel werkt. Ben je gedreven door een puur verlangen, is het een mandaat van de organisatie, of heb je iets te bewijzen aan jezelf en anderen om je heen?

We werken allemaal aan de verwezenlijking van bedrijfsdoelstellingen, wat noodzakelijkerwijs betekent dat sommige weken meer dan 40 uur werken vereisen. Maar het opofferen van tijd met het gezin of het nastreven van persoonlijke doelen leidt tot een ontkoppeling van wat echt belangrijk is – goed leven, het realiseren van de bedrijfsmissie en toegang krijgen tot de vreugde die inherent is aan het geven van je grootste gaven aan de wereld.

Image Credit: Roland Tanglao

Google Letters: Imgur