Een Shoulda Woulda Coulda herinnering van epische proporties, Dickie Felton van Getintothis denkt terug aan de eerste tournee van The Sundays en de beste kop thee die hij 25 jaar later nooit heeft gemaakt.

Ik had bijna een mok thee gezet voor The Sundays-zangeres Harriet Wheeler. Bijna.

Precies 25 jaar geleden was ik zestien, onhandig en verlegen en hing rond op de Universiteit van Manchester in de onstuimige verwachting van The Sundays’ eerste grote tournee.

Dit waren dramatische dagen voor de tiener Felton die snel een magische wereld ontdekte, ver weg van voetbal en zakkende examens.

Voor een paar glorieuze maanden in 1990 vulden The Sundays de gigantische leegte in de Britse onafhankelijke muziek die was achtergelaten door The Smiths. Met de loftrompet over John Peel trok het viertal uit Reading de aandacht van de media zodra ze live optraden.

Emotieve dromerige akoestische liedjes met Harriet Wheeler’s kenmerkende en prachtige zang stuwden The Sundays naar binnen- en buitenland.

Deze week, precies een kwart eeuw geleden, begonnen The Sundays aan hun eerste hoofdtournee. En – ik ben zo trots om het nu te zeggen – ik was erbij. 9 februari 1990 – een datum die voor altijd in mijn geheugen gegrift staat.

Dit was mijn eerste keer dat ik me voor een optreden in een ‘vreemde’ stad waagde. Mijn maat Colin Stewart, een paar jaar ouder dan ik, was een kei op het gebied van optredens. Hij stond erop dat we gingen en regelde kaartjes, treinen en het begin van een levenslange muzikale obsessie.

De spanning was al maanden opgelopen. In 1989 plaatste John Peel de debuutsingle Can’t Be Sure van The Sundays bovenaan zijn Festive 50. Tegelijkertijd gaf het tijdschrift The Catalogue een gratis flexi weg van The Sundays’ aanstaande albumtrack I Won.

De debuut-langspeler, Reading, Writing and Arithmetic, werd omarmd van Telford tot Texas tot Tokio. Er werden wereldwijd een half miljoen exemplaren van verkocht.

Mijn vriend Colin sloop op een avond naar mijn huis en liet een fossiel achter op mijn deur als eerbetoon aan de hoes van het album.

Albumtrack Here’s Where The Story Ends werd in Amerika eindeloos gedraaid op MTV (en werd in 1998 ook gecoverd door Tin Tin Out, waarmee het de Britse top tien haalde).

Maar The Sundays waren nog niet klaar voor het succes. Wheeler stond plotseling op de cover van Vox in haar zwarte T-shirt en zwarte docs. In het blad beschreef ze hun shows in Japan als “als Beatlemania”.

Die dag, 25 jaar geleden, kwamen Colin en ik vroeg aan op de Universiteit van Manchester. Samen met een paar andere fans waren we vroeg genoeg om door een kier in de deur te gluren en de soundcheck van de band te zien.

Toen klonk er een stem van boven: “Willen twee van jullie backstage gaan en de band ontmoeten? Maar je moet wel in staat zijn om een fatsoenlijk brouwsel voor ze te maken…”

Het was helaas niet aan ons om de kans van ons leven te krijgen en we keken vol ontzag toe hoe twee andere fans er vandoor gingen om voor 15 minuten crewlid van The Sundays te zijn.

Bij het optreden zelf zaten we op de allerhoogste rij. Het voorprogramma zo perfect als maar zijn kan: Galaxie 500.

Toen The Sundays opkwamen, zag ik Tony H Wilson in de schaduw. Ik zag mijn toekomst al helemaal voor me. Dit was het. Ik, muziek, bands, zweterige concertzalen, toen DM nog verwees naar je schoeisel en niet naar social media of zo.

Harriet Wheeler en de geniale gitarist Dave Gavurin waren binnen handbereik en de muziek die ze die avond speelden was betoverend. Alle ongeveer 500 aanwezigen realiseerden zich dat ze getuige waren van iets verbazingwekkends.

Een tweede album Blind werd uitgebracht in 1992 en was wederom een enorme hit. Maar een daaropvolgende uitverkochte Amerikaanse tournee werd afgebroken vanwege heimwee. Het zou nog een half decennium duren voordat hun volgende album verscheen: Static and Silence met de glorieuze single Summertime, een hit in de Britse en Amerikaanse indie charts.

The Sundays namen ook een uiterst fabuleuze cover op van Wild Horses van de Rolling Stones, maar Wheeler en Gavurin hadden andere, belangrijkere projecten om aan te werken: een gezin.

En voor zover de muziekwereld weet, is het ouderschap en niet platina platen sindsdien de passie van het stel.

Vorig jaar zorgde Adam Pitluk, redacteur van het in-flight magazine van American Airlines, voor een zeer onverwacht interview waarin Wheeler en Gavurin onthulden, dat ze na een afwezigheid van twee decennia weer muziek aan het schrijven waren.

Zouden The Sundays in 2015 weer kunnen verschijnen? En zou ik een mok thee voor ze mogen zetten die al 25 jaar over tijd is?