Slaat, bijt of vertoont uw peuter agressief gedrag? Als je kind zich regelmatig agressief gedraagt, vraag je je misschien af waarom, of wat je kunt doen om het te voorkomen.

Slaan, bijten, schoppen, duwen, schreeuwen tegen andere kinderen, en speelgoed jatten zijn veelvoorkomende gedragingen bij peuters. De meeste ouders zijn het er echter over eens dat dit gedrag onacceptabel is en moet worden gestopt.

Als je hebt geprobeerd je kind een time-out te geven voor slaan, bijten of zich misdragen, en je hebt nog steeds geen resultaten gezien, dan helpt dit artikel je misschien om de beweegredenen van het gedrag van je kind te begrijpen.

Ontdek waarom peuters agressie vertonen, zodat je de motivatie erachter kunt aanpakken.

Agressie is iets waar elk kind mee experimenteert, sommige in grotere mate dan andere. Als je kind autisme heeft of speciale behoeften, kan het agressie gebruiken als een methode om te communiceren of om zichzelf te kalmeren.

Soms zijn kinderen gemotiveerd door te experimenteren. Als dit het geval is bij uw kind, is het een fase die snel voorbij zal gaan.

Als uw peuter net is begonnen met experimenteren met slaan of bijten (mijn beide jongens deden dit rond hun tweede jaar), vang dan zachtjes hun kleine vuistje of haal die kleine tandjes weg. Gebruik duidelijke, eenvoudige taal, zoals: “Dat doet pijn! Ik kan niet toestaan dat je me slaat. Auw!”

Overige keren kan agressie een gewoonte worden. Ondanks pogingen van de ouders om het gedrag in de kiem te smoren, lijken ze er niet mee te kunnen stoppen.

Wij hadden dit probleem met mijn vierjarige. Het was aan-en-uit, sommige dagen erger dan andere.

Toen schreven we hem in bij een nieuwe crèche. Plotseling was hij agressiever dan we hem ooit hadden gezien. De leraren vertelden ons dat hij andere kinderen sloeg, in hun gezicht schreeuwde, andere kinderen duwde en speelgoed stal. (Gelukkig niet gebeten).

We wisten eerst niet wat we moesten doen. Natuurlijk kwam dit gedrag thuis af en toe voor, maar zo vaak hadden we onze peuter nog niet zien slaan.

Ik begon vraagtekens te zetten bij de crècheleidsters. Hoe gingen zij met de situatie om? Wat werd mijn zoon op dat moment verteld? Het was duidelijk dat hij grenzen aan het verleggen was.

Sinds hij vier was, konden we met hem praten over slaan, en zijn gedrag verbeterde. Maar zodra hij stopte met slaan op de crèche, begon hij zich thuis meer te gedragen. Hij kreeg de ene driftbui na de andere als hij thuiskwam, schreeuwde tegen zijn broer en vertoonde agressiever gedrag.

Ik wist dat er iets moest veranderen.

Ten eerste moest ik begrijpen wat mijn zoon ertoe bewoog om zich zo te gedragen.

Het was duidelijk dat we veel meer aandacht gingen besteden aan preventieve maatregelen en de manier waarop we reageerden op het slaan van onze peuter.

Het werd al snel duidelijk dat hij voor zo’n klein ventje veel frustratie had verinnerlijkt.

Maar pas toen hij thuis begon te vragen of hij “een slecht kind” was, realiseerde ik me dat veel van de problemen uit de crèche zelf kwamen.

Ik heb wat gelezen over de psychologie van peuteragressie, en ik kwam erachter dat die meestal wordt ingegeven door angst of frustratie.

Als angst de drijfveer is, wordt het de taak van de ouder om het kind gerust te stellen en te laten zien dat het veilig is.

De meeste peuters uiten hun frustratie door middel van driftbuien. Ik kwam er al snel achter dat mijn zoontje op de crèche geen driftbuien mocht hebben, dus hij had zich gewend tot slaan als alternatief.

Zodra werd dat alternatief zijn onmiddellijke reactie.

Als je eenmaal begrijpt wat de oorzaak is van het slaan en bijten van peuters, kun je de volgende stappen nemen om het gedrag te voorkomen.

Agressie wordt bijna altijd ingegeven door emoties. Naast angst en frustratie, kan het ook een uiting zijn van woede, jaloezie, of verdriet. Woede-uitbarstingen geven peuters een manier om uiting te geven aan emoties die ze hebben geïnternaliseerd en misschien zelfs onderdrukt.

Volwassenen geven, zonder dat ze dat bedoelen, vaak blijk van een gebrek aan bereidheid om de grote emoties van een kind te ervaren. We zeggen tegen kleintjes dat ze moeten ophouden met huilen, met schreeuwen en met boos worden.

Ik heb zelf mijn oudste kind geleerd om “even diep adem te halen” als hij een inzinking had. Op dat moment dacht ik dat ik hem een gezonde manier gaf om met zijn gevoelens om te gaan. Er zijn immers genoeg artikelen over het leren van je kind om zijn emoties te onderdrukken en “zichzelf onder controle te houden.”

(Toch zijn er genoeg psychologen die je de waarheid zullen vertellen: peuters zijn er in hun ontwikkeling nog niet aan toe om hun emoties onder controle te houden).

Dus, zonder dat ik het meende, leerde ik mijn zoon om zijn emoties te onderdrukken en zichzelf ervan te weerhouden om te huilen als hij overstuur was.

Ik realiseerde me dat hij niet wist hoe hij zijn emoties moest verwerken, en dat dat de reden was waarom hij maar bleef slaan. Misschien dacht hij zelfs dat het erg was om een emotionele inzinking te hebben, vooral omdat zijn crèche-leraressen hem bleven straffen voor deze uitbarstingen.

Hij kreeg thuis ook time-outs voor slaan en ander agressief gedrag. Sindsdien heb ik geleerd dat time-outs averechts kunnen werken als het erom gaat te voorkomen dat je peuter gaat slaan.

Dus begonnen we met een proces van herkennen wat hij voelde en leren hoe hij die emoties op een gezonde manier volledig kan ervaren.

5 eenvoudige stappen om je peuter te helpen emoties te verwerken & uiten op een gezonde, niet-agressieve manier:

Het was voor ons eerst en vooral zaak om ons kind te helpen de emotie(s) die hij voelde te identificeren. Vervolgens praatten we er met hem over en lieten we hem de emotie volledig ervaren in een veilige omgeving.

Dit betekende dat we elke keer dat hij een ander kind sloeg, duwde of schopte:

1.

Angressief gedrag moet onmiddellijk worden gestopt. Maar omdat onze zoon agressie vertoonde, wisten we dat het belangrijk was om het gedrag zo voorzichtig mogelijk te stoppen. We moesten kalm gedrag vertonen als we wilden dat onze zoon leerde om niet meer zo agressief te zijn.

2. Controleer of het andere kind in orde is en troost hem eerst.

Zodra het gedrag was gestopt, en ervan uitgaande dat het veilig was om dat te doen, controleerden we of het andere kind in orde was.

Daarna namen we de tijd om het kind te troosten dat het mikpunt van agressie was geweest. Dit was onze manier om medeleven te tonen en het niet-agressieve kind gerust te stellen dat het veilig is.

3. Verwijder het agressieve kind uit de situatie en breng het naar een veilige plek.

De volgende stap was dat we onze agressieve peuter voorzichtig uit de situatie haalden. Ik probeerde mijn kind op dit punt niet te berispen of uit te schelden. Vooral als hij een woedeaanval had, kon hij in dit stadium nog niet logisch nadenken. In plaats daarvan herinnerde ik mezelf eraan dat het mijn taak als ouder was om de kalmte in het midden van zijn storm te zijn.

In mijn geval verwerkte mijn zoon zijn emoties niet en had hij geen driftbuien. Ik moest hem in het begin zelfs “toestemming” geven om een driftbui te krijgen. Dat betekende dat ik hem een ultimatum moest stellen, bijvoorbeeld: “Je kunt ervoor kiezen om het speelgoed terug te geven, of je kunt het aan mij geven en dan doe ik het voor je.”

Een dergelijke uitspraak zal de meeste kinderen in tranen doen uitbarsten. Maar in het begin toonde mijn zoon op dit punt nog geen emotie. Dus zei ik: “Wat vind je daarvan?” Pas toen hij wist dat ik er klaar voor was, begon hij met zijn uitbarsting.

4. De driftbui van ons kind op zijn beloop laten.

Nadat we ons kind uit de situatie hadden gehaald, brachten we hem naar een veilige plek waar hij zijn driftbui kon houden zonder zichzelf of iemand anders pijn te doen. Hier is het de taak van de ouder om begrip, medeleven en geduld te tonen. Als het kind een woedeaanval heeft, is het niet meer in staat om te redeneren. Als de driftbui voorbij is (meestal 5-15 minuten), kan het kind weer helder denken.

Dreumesen proberen soms zichzelf of anderen pijn te doen tijdens een driftbui. Geef ze gewoon een alternatief zonder de driftbui te stoppen. Als ze je slaan, stuur ze dan zachtjes weg van je (ik merk dat mijn kinderen meestal te overweldigd zijn om me tijdens een driftbui effectief pijn te doen). Als een kind met haar hoofd op de grond slaat, kun je een kussen onder haar hoofd leggen om te voorkomen dat ze zich bezeert totdat de driftbui voorbij is.

Volwassenen eindigen een driftbui vaak met een knuffel, of zelfs met een lach. Je weet dat hun driftbui voorbij is omdat ze dan veel rustiger zijn. Omdat ze hun emoties volledig hebben kunnen verwerken, kunnen ze zelfs meer geduld en vriendelijkheid tonen als de driftbui voorbij is.

5. Praat met onze peuter over wat er zojuist is gebeurd.

We wisten dat het belangrijk was om de verwerking van emoties bij onze zoon te versterken. Omdat hij dingen nog niet volledig had verwerkt, wilden we dat hij bewust erkende wat er was gebeurd.

Vaak had hij een heel scala aan emoties ervaren – verdriet omdat hij een stuk speelgoed was kwijtgeraakt, boosheid en verontwaardiging omdat iemand zijn spel had verprutst, frustratie omdat hij de situatie niet zelf had kunnen oplossen. En al deze emoties opnieuw als een volwassene boos was over zijn reacties.

6. Geef onze peuter alternatieven voor slaan, bijten, etc.

Als een driftbui voorbij was, was onze zoon in staat om rustig te praten over wat hij had gevoeld zonder opnieuw te huilen. We brachten ook alternatieven voor agressief gedrag naar voren.

Bijv. als hij gefrustreerd raakt, kan hij dat hardop zeggen, of een volwassene zoeken om hem te helpen. (Dat laatste hebben we sterk aangemoedigd, omdat hij aanvankelijk niet in staat was zijn uitbarstingen onder controle te houden. Hij is nu echter in staat om het eerste te doen, omdat hij heeft geoefend met andere manieren om zich te uiten dan agressie. Hij heeft ook geleerd zijn behoeften en verlangens mondeling aan andere kinderen kenbaar te maken, wat meer geschikt is voor oudere peuters)

Deze ervaring heeft ons laten zien dat onze zoon een enorm hart heeft en een groot vermogen tot medeleven.

Vaak kwamen zijn uitbarstingen doordat hij een heel sterk gevoel voor goed en fout heeft. Als hij vindt dat hij, of andere kinderen, oneerlijk worden behandeld, aarzelt hij niet om te proberen het goed te maken.

Mijn oudste zoon is ook een grote softie, net als ik. Hij vat dingen persoonlijk op en zijn gevoelens worden snel gekwetst. Deze kennis hielp ons om hem in staat te stellen de momenten waarop zijn gevoelens gekwetst waren, te verwerken

We konden hem leren zijn gespreksvaardigheden te gebruiken (wat heeft hij een woordenschat!) om andere kinderen te vertellen hoe hij zich voelde door hun daden.

Hij heeft sindsdien geleerd dat als hij mensen vertelt hoe hij zich voelt, ze veel eerder geneigd zijn begrip voor hem te hebben.

Helaas weigerde onze crèche de juiste maatregelen te nemen om de agressie van peuters te verminderen.

We zagen thuis vrijwel meteen resultaat. Omdat het hebben van een driftbui een natuurlijke manier is voor peuters om hun emoties te uiten, toonde onze zoon een wereld van geduld en kalmte nadat hij een driftbui volledig had beëindigd. Hij was als een heel nieuw kind.

Zijn agressieve gedrag bleef echter aanhouden op de crèche. Hij sloeg niet meer, maar was nog wel ruw tegen de andere kinderen, stal regelmatig speelgoed en schreeuwde tegen anderen.

Ik stelde deze methode voor aan de crècheleidster, in de hoop dat dit het probleem meteen in de kiem zou smoren.

Het werd echter al snel duidelijk dat de leidster niet bereid was om onze zoon te helpen zijn emoties te verwerken. Ze wilde niet dat hij driftbuien kreeg tijdens het spelen, en ze wilde hem niet fysiek uit een situatie halen als hij agressief werd. Het bleek dat de leraren de kinderen ook opdroegen om uren achtereen stil te zitten.

Geen wonder dat mijn zoontje van vier de hele tijd zo gefrustreerd was. En geen wonder dat hij stuipen kreeg toen hij thuiskwam! Hij mocht niet wiebelen of luidruchtig zijn of driftbuien hebben tijdens de opvanguren. Dus natuurlijk uitte hij al zijn opgekropte frustratie op het moment dat hij thuiskwam.

Nodeloos te zeggen dat we niet meer naar deze dagopvang gaan. Na drie weken vertelden ze ons dat ze niet meer wilden dat mijn oudste zoon terugkwam (hoewel ze het lef hadden om te zeggen dat mijn jongste zoon mocht blijven). Maar dat maakte niet uit, want ik was al op zoek naar alternatieve kinderopvang. Het was me duidelijk dat de omgeving niet goed was voor een van mijn beide kinderen.

Onze Au Pair is echter geweldig als het gaat om het ondersteunen van onze disciplinaire behoeften.

Adriana kwam in november 2018 bij ons gezin. Om haar een redder in nood te noemen zou een enorm understatement zijn. Haar focus is instrumenteel geweest in het helpen verminderen van het slaan van onze peuter.

Zie ook: Is samenwonen met een au pair iets voor u?

Adriana is liefdevol en streng als het gaat om het helpen van onze kinderen met hun emoties. Mijn jongens probeerden de eerste weken van haar verblijf zo hard hun zin door te drijven, om te zien waar ze mee weg konden komen.

Maar al snel realiseerden ze zich dat zij strenger is dan ik (Adriana heeft me verteld dat ik een softie ben en zij “de gemene.” 😂).

Adriana weet dat we onze kinderen niet kunnen tegenhouden met driftbuien, en ze laat hun driftbuien op hun beloop. Hun driftbuien zijn van vijf keer per dag naar een of twee keer gegaan.

Wij zijn niet de enigen die van de positieve invloed van onze Au Pair hebben geprofiteerd.

Tom, een gastvader uit D.C., zegt dat hun Au Pair, Jolin, een positieve invloed op zijn ouderschap heeft gehad. “Het afgelopen jaar heeft haar koelbloedige houding verschillende angstige momenten getemperd en mama en papa geïnspireerd om het hoofd koel te houden.”

“Ik ben een betere moeder geworden dankzij dit programma,” zegt Jennifer, een gastmoeder uit Minnesota. “

Eerlijk gezegd, als ik op het punt sta mijn geduld met mijn kinderen te verliezen, helpt de aanwezigheid van Adriana me te onthouden dat ik het hoofd koel moet houden. En omdat ik minder uitgeput ben, zal ik mijn kinderen aan het eind van een lange dag minder snel afsnauwen.

Onze kinderen leren zich steeds beter uit te drukken en emotioneel te groeien.

Nu zien we bij mijn jongste een heel nieuw soort slaan. Het is die experimentele fase. Hij geeft je een klap in je gezicht, lacht je uitbundig uit terwijl hij aan het spelen is en stort dan in een vlaag van giechel. Want driejarigen.

(Ik verlaat de kamer als dit gebeurt, dat pik ik echt niet… En ik laat hem echt niet zien dat ik om zijn maniakale gegiechel moet lachen).

Toch maak ik me geen zorgen dat we deze keer weer dezelfde problemen zullen hebben. Want nu ziet mijn driejarige dat zijn oudere broer ook op een gezonde manier met zijn emoties omgaat.

We zijn zelfs een liedje begonnen dat ze allebei zeggen als ze ruzie hebben. “Ik ben boos, ik loop weg.” Ze zijn nog zo jong, maar ze begrijpen al hoe ze proactief kunnen zijn.

Onze “ouders” (inclusief Adriana) zijn goed geoefend in het omgaan met slaan en agressie van peuters. Dus, ik betwijfel of zijn gedrag verder zal escaleren dan experimenteren. Maar mocht dat toch gebeuren, dan weten we wat we moeten doen.