Weird Facts

Toen William Herschel op 13 maart 1781 Uranus voor het eerst met een telescoop waarnam, opende de ontdekking het zonnestelsel, 1781, opende de ontdekking het zonnestelsel. Er waren planeten die verder gingen dan wat de ouden kenden! Er was een planeet die een mensenleven (84 jaar) nodig heeft om eenmaal rond de zon te gaan! Maar 200 jaar lang was Uranus niet meer dan een lichtpuntje in het oculair van een telescoop en konden we weinig details zien.

Uranus draait en kantelt vreemd

Er is in het verleden mogelijk iets groots op Uranus neergestort, omdat de planeet op zijn kant draait. Zijn magnetische noord en zuid zijn ook heel anders dan zijn polaire noord en zuid. Alles bij elkaar veroorzaakt dit een aantal bizarre seizoensgebonden effecten. Stelt u zich eens een wereld voor waarin bijvoorbeeld de zuidpool op de zon gericht is, terwijl de noordpool in duisternis gehuld is. Dat was de situatie die de Voyager 2 in 1986 aantrof.

Afbeelding: Wolken op de zuidpool van Uranus gezien in valse kleur (rechts) vergeleken met wat je met je ogen kunt zien. Foto door Voyager 2.

Uranus liet op een onverwacht moment stormen gebeuren

Toen Uranus in 2007 de zon het dichtst naderde, verwachtten astronomen dat er meer stormen zouden zijn die het normaal kalme oppervlak zouden ontsieren. Tot grote vreugde van de astronomen duurde de stormachtige activiteit in feite minstens tot 2014. “Waarom we nu deze ongelooflijke stormen zien is voor niemand een raadsel,” zei mede-onderzoeker Heidi Hammel van de Association of Universities for Research in Astronomy, in een verklaring. Astronomen zeiden destijds dat er meer studies van de atmosferen van buitenaardse planeten nodig zouden zijn om beter te begrijpen wat er aan de hand was.

ANALYSE: Extreme stormen komen tot uitbarsting op Uranus, verbijsterende astronomen

Afbeelding: Zeldzame stormen op Uranus vastgelegd door de Keck II-telescoop op 6 aug. 2014.

Uranus heeft ringen

De ringen van Uranus werden in 1977 ontdekt door scherpziende astronomen, die de planeet voor een ster (SAO 158687) zagen langs trekken. Ze zagen dat het licht van de ster aan en uit flikkerde, wat erop wees dat iets (de ringen) het licht tegenhield terwijl de planeet passeerde. Er zijn nu meer dan een dozijn ringen rond de planeet bekend, afkomstig van een combinatie van grondwaarnemingen, de fly-by van Voyager 2 en de Hubble-ruimtetelescoop. De omstandigheden achter hun vorming zijn echter slecht begrepen.

Afbeelding: De grote ringen van Uranus worden getoond samen met een afbeelding van de planeet in valse kleuren. Deze is gemaakt met de Hubble-ruimtetelescoop in 1998.

Uranus is niet de verste planeet, maar wel de koudste

Zoals veel schoolkinderen weten, is Uranus een planeet buiten het zonnestelsel. Neptunus is de volgende bekende planeet die buiten zijn bereik ligt, en mogelijk is er nog een grote planeet die nog verder weg ligt (bijgenaamd “Planeet Negen” door de astronomen die het bestaan ervan hebben voorgesteld). Verrassend voor planeetwetenschappers is dat Neptunus niet de koudste planeet in ons zonnestelsel blijkt te zijn; dat is Uranus. Dat komt omdat Uranus geen interne warmtebron heeft die de warmte van de zon kan aanvullen.

Afbeelding: Artist’s impression van het zonnestelsel (niet op schaal). Uranus is de planeet die het op één na verst van de zon staat.

Een van de manen van Uranus ziet eruit als een abstract schilderij

NASA gebruikte ooit de Shakespeare-achtige uitdrukking “onstuimig”.om de geologische geschiedenis van Miranda te beschrijven. Logisch, aangezien alle kenmerken van het Uranus-systeem naar Shakespeareaanse personages zijn vernoemd. De Amerikaanse planetaire astronoom Gerard Kuiper vond de maan in 1948, maar de Voyager bracht in 1986 een aantal geologische zaken aan het licht die we nog steeds niet hebben kunnen verklaren. In 2008 schreef de NASA dat de maan in de loop van zijn geschiedenis waarschijnlijk vijf keer gebroken is geweest. Het resultaat is een mengelmoes van vers regolith en oudere, gecraterde oppervlakken.

Afbeelding: Een close-up van Uranus’ maan Miranda, genomen door Voyager 2 op 24 januari 1986.