Kwakiutl (Kwakwaka’wakw)

“Wij zijn de Kwakiutl. Wij leven hier al sinds mensenheugenis, aan de noordoostelijke kusten van Vancouver Island. Onze voorouders jaagden en visten op deze landen en wateren, en ontwikkelden een rijke cultuur waarmee zij de diversiteit van het leven om hen heen vierden. Wij blijven sterk door alles te eren wat onze voorouders ons hebben geleerd.”~Kwakiutl Indian Band Greeting-Homepage~

Geschiedenis

Wij worden de Kwakiutl genoemd sinds 1849, toen de blanken in onze gebieden kwamen logeren. Het was een term die toen werd toegepast op alle Kwakwaka’wakw – dat wil zeggen, alle mensen die de taal Kwakwala spreken. Tegenwoordig verwijst de naam Kwakiutl alleen naar de mensen uit ons dorp in Fort Rupert. Andere groepen hebben hun eigen namen en dorpen.

Archeologisch bewijs toont aan dat ons volk Vancouver Eiland, het aangrenzende vasteland en de eilanden daartussen al zo’n negenduizend jaar bewoont. Voordat de Canadese regering de traditionele grenzen inkromp om kleine reservaten in te sluiten, bezat elke stamgroep zijn eigen grondgebied. Tijdens de winter bewoonde elke stam een meer permanente plaats, waar de mensen zich bezighielden met intensieve ceremoniële activiteiten terwijl ze genoten van de overvloedige aanvoer van voedsel uit de zee en van het land dat ze eerder in het jaar hadden verzameld.

Met de introductie van Europese technologie en voedsel werd veel van de traditionele cyclus van levensonderhoud veranderd. Een verscheidenheid aan zalm en schaaldieren wordt nog steeds verzameld en geconserveerd door ze in te vriezen, in te blikken of te roken, en de voorjaarsoogst van eulachon (kaarsvis) in Knight en Kingcome Inlets wordt nog steeds geoogst en tot olie verwerkt. Volgens Mungo Martin leefden de Kwakiutl in Kalugwis vóór 1849, toen de Hudson’s Bay compagnie een fort bouwde in Fort Rupert. Toen zij naar Fort Rupert verhuisden werd de plaats van het dorp soms bewoond door de Lawit’sis. Vóór het midden van de 19e eeuw was er in het huidige gebied van Fort Rupert weinig permanente bewoning, maar lag er wel een enorme oever van mosselschelpen, twee mijl lang, een halve mijl breed en vijftig voet hoog. De schelpen waren de laatste overblijfselen van enorme feesten die hier generaties lang werden gehouden en ze gingen een rol spelen in de plaatselijke geschiedenis tijdens de Tweede Wereldoorlog toen ze werden gebruikt om het nabijgelegen vliegveld van Port Hardy met de grond gelijk te maken. Andere zichtbare aspecten van het culturele weefsel van Fort Rupert zijn een historisch kerkhof, de oude schoorsteen die de plaats markeert van een voormalig fort van de Hudson’s Bay Company en een indrukwekkend Groot Huis.

Tribalpedia’s Vragen voor Begrip en Discussie

1. Wie gaf het volk de naam Kwakiutl? Waarom?

2. De Kwakiutl kunnen hun voorouders tot negenduizend jaar terug herleiden. Leg uit hoe.

3. Hoe overleefden de mensen tijdens de wintermaanden?

4. Hoe werd de zalm bewaard?

Klik HIER voor het complete lesplan met antwoordtoets

Kwakiutl Today

Government

De Kwakiutl Band opereert onder een set van aangepaste verkiezingsreglementen. Waar het reglement zwijgt over een bepaald onderwerp of kwestie, worden de relevante Indian Act regels gebruikt. Momenteel werkt de Band aan de ontwikkeling van een meer gedetailleerd en uitgebreid reglement dat de integriteit en transparantie van de verkiezingen voor de Kwakiutl Band Council moet waarborgen.

Er zijn scholen en alfabetiseringsprogramma’s die de moedertaal onderwijzen aan kinderen en volwassenen.

Economie

Vele Kwakiutl waren tot het begin van de jaren negentig werkzaam in de commerciële visindustrie. De plaatselijke Kwakiutl-gemeenschappen worden door de zalm-aquacultuurindustrie uitgedaagd om hun plaatselijke voedselbron, vis, te bemachtigen. De industrie creëert viskwekerijen. Uit studies is gebleken dat er een verband bestaat tussen deze viskwekerijen en een toenemende populatie zeeluis, die de wilde zalmbestanden, die aan de Indianen toebehoren, decimeert. Het gevolg is een hoge werkloosheid onder de Kwakiutl, die nu afhankelijk zijn van overheidssteun. Bovendien zullen de veranderingen in de plaatselijke aquatische ecologie gevolgen hebben voor de bewoners die in reservaten wonen, omdat hun dieet hoofdzakelijk bestaat uit plaatselijke vis, zeehonden, zeewier en zeepokken.

De betekenis van Totems

De Kwakiutl-clans bouwden totempalen, die familiale legenden, gebeurtenissen of symbolen vertoonden. Gemaakt van hout en gesneden met figuren van dieren of mensen, werden totempalen familie-identificatiesymbolen. Een totem kan het symbool zijn van een stam, clan, familie of individu. Er zijn verschillende dieren die elke persoon door het leven begeleiden en als gidsen fungeren. Verschillende dierlijke gidsen komen in en uit ons leven, afhankelijk van de richting die we opgaan en de taken die we op onze reis moeten volbrengen. Inheemse geloofsovertuigingen leggen verder uit dat een totemdier er een is die levenslang bij je is, zowel in de fysieke als in de spirituele wereld. Hoewel mensen zich tijdens hun leven met verschillende dierlijke gidsen kunnen identificeren, is het dit ene totemdier dat als de belangrijkste beschermgeest fungeert. Met dit ene dier wordt een verbinding gedeeld, hetzij door interesse in het dier, eigenschappen, dromen, of andere interactie. Deze dierlijke gids biedt kracht en wijsheid aan het individu wanneer zij ermee “communiceren”, hun respect en vertrouwen overbrengend. Dit betekent niet noodzakelijkerwijs dat je dit dier daadwerkelijk aait of er tijd mee doorbrengt, maar meer dat je openstaat om zijn lessen te leren. Voor sommigen is weten wat hun totemdier is bijna een aangeboren proces. Het is alsof ze het altijd hebben geweten, op onverklaarbare wijze tot het dier worden aangetrokken of een speciaal gevoel hebben voor de energie van het dier. Anderen vragen zich af hoe ze kunnen weten wat hun totemdier is.

Een Kwakiutl Mythe: De Raaf en de Maan

Op een dag hoorde Raaf over een vreemde doos die toebehoorde aan een oude visser en zijn dochter. De doos was gevuld met een heel helder licht, de maan. Raaf wilde die maan hebben, en hij zwoer dat hij hem zou krijgen. Hij veranderde zichzelf in een blad van de bessenstruik die bij het huis van de visser groeide. Toen de dochter van de visser voorbij kwam, viel Raaf in haar lichaam. Na verloop van tijd baarde de dochter een baby met donker haar en een lange haakneus. Zodra hij kon kruipen, klopte het kind op de vreemde doos en riep: “Maan, stralende maan.” Tenslotte zei de visser: “We kunnen hem net zo goed de lichtbol geven om mee te spelen.” Zijn dochter opende de vreemde doos; daarin waren vele dozen, de een in de ander genesteld. Toen zij de laatste doos opende, was de kamer gevuld met licht. De moeder gaf de lichtbol aan haar zoon, die blij glimlachte. De volgende nacht riep het kind: “Sterren, sterren.” “Hij wil de nachtelijke sterren zien door het rookgat, maar het is bedekt door het dakbeschot,” zei het meisje tegen haar vader. “Open het rookgat,” zei haar vader. En toen ze het rookgat geopend had, veranderde het kind weer in de raaf die hij eigenlijk was en vloog weg met de maan in zijn snavel. Hij gooide de maan in de nachtelijke hemel, waar hij nu nog steeds staat.

Voor meer informatie kunt u contact opnemen met de Kwakiutl Band Council