De Tweede New Deal was de naam die werd gegeven aan een reeks federale programma’s die tussen 1935 en 1938 door het Congres werden goedgekeurd om de Grote Depressie tegen te gaan. Verschillende van de eerste New Deal programma’s, voorgesteld door president Franklin D. Roosevelt (1933-1945), waren eerder ongrondwettig verklaard door het Amerikaanse Hooggerechtshof. De tweede New Deal van Roosevelt omvatte hogere belastingen voor de rijken, strengere voorschriften voor particuliere nutsbedrijven en meer subsidies voor de elektrificatie van het platteland. Drie federale wetten vormden het hart van de Tweede New Deal. De National Labor Relations Act van 1935, ook bekend als de Wagner Act, stelde een reeks eerlijke arbeidsnormen vast en garandeerde het recht van werknemers om zich te organiseren en collectief te onderhandelen met het management via vakbondsafgevaardigden. De Social Security Act van 1935 creëerde een pensioenfonds, een werkloosheidsverzekering en bijstandsuitkeringen voor lokale distributie, waaronder hulp voor afhankelijke kinderen. De Fair Labor Standards Act van 1938 was het laatste belangrijke onderdeel van de Tweede New Deal. De Fair Labor Standards Act van 1938 was het laatste belangrijke onderdeel van de Tweede New Deal en schreef het maximum aantal uren voor dat werknemers mochten werken zonder betaling van overuren en het minimumloon dat zij mochten verdienen.

De programma’s van de Tweede New Deal deden het beter bij het Hooggerechtshof dan hun voorgangers. Gestimuleerd door zijn beslissende overwinning in de presidentsverkiezingen van 1936, begon Roosevelt zijn tweede termijn met het voorstellen van een “court packing” plan dat hem in staat zou hebben gesteld het Hoge Gerechtshof uit te breiden met rechters met een voor zijn programma’s gunstige gezindheid. Hoewel het Congres het plan verwierp, begreep het Hooggerechtshof de boodschap, want de negen rechters begonnen de grondwettigheid van meer federale wetgeving te bekrachtigen. Met het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog (1939-1945) verschoof de aandacht van Amerika van binnenlandse politiek naar internationale zaken, en de New Deal programma’s van de president vervaagden naar de achtergrond van een economie die zich mobiliseerde voor militaire productie.

Zie ook: Fair Labor Standards Act, Grote Depressie, National Labor Relations Act, New Deal, Franklin D. Roosevelt, Social Security Act