Ethiopië is een federale democratische republiek. De grondwet van Ethiopië van 1995 stelt negen staten in die zijn afgebakend op basis van nederzettingspatronen, taalidentiteit en onder consensus van de bevolking in de respectieve gebieden (Federale Democratische Republiek Ethiopië, 2018). De grondwet stelt daarom de federale regering en de staatsautoriteit in, die beide wetgevende, uitvoerende en rechterlijke bevoegdheden hebben (Federale Democratische Republiek Ethiopië, 1995). De grondwet geeft burgers ook het recht om volledig deel te nemen aan de lokale en nationale ontwikkeling; als zodanig zijn de laagste eenheden van lokaal bestuur bevoegd om burgers een directe bijdrage te laten leveren aan het bestuur van eenheden op het niveau van de basis (Federale Democratische Republiek Ethiopië, 2018). Artikel 89, lid 6, van de Ethiopische grondwet (1995) bepaalt bijvoorbeeld dat “de regering te allen tijde de deelname van het volk aan de formulering van het nationale ontwikkelingsbeleid en de nationale ontwikkelingsprogramma’s bevordert; zij heeft ook de plicht om de initiatieven van het volk in hun ontwikkelingsinspanningen te ondersteunen” (Federale Democratische Republiek Ethiopië, 1995, p.33). Op stedelijk niveau zijn er stadsbesturen, terwijl de plattelandsgebieden onder de jurisdictie van districten vallen die bekend staan als “woredas”. Zowel de stads- als de districtsbesturen zijn door de staatsgrondwet gemachtigd om sociaal-economische programma’s en projecten te plannen en uit te voeren ten behoeve van de bewoners in hun respectieve geografische gebieden. Deze lokale overheden zijn voor de uitvoering van ontwikkelingsactiviteiten grotendeels afhankelijk van subsidies van regionale staten (Ayele, 2011). De laagste bestuurslaag in Ethiopië wordt gevormd door de zogeheten “Kebeles”, dorpsoverheden die toezicht houden op de ontwikkeling van de dorpsgemeenschappen. Van de Kebeles wordt verwacht dat ze inkomstenbelastingen op landbouwgrond innen, gemeenschappelijke arbeidskrachten organiseren om de uitvoering van ontwikkelingsactiviteiten te ondersteunen en helpen bij het oplossen van conflicten. Ook de goedkeuring van ontwikkelingsplannen die door de “woredas” zijn opgesteld, valt onder de verantwoordelijkheid van de Kebeles (Bekele en Kjosavik, 2016). Een belangrijke uitdaging waarmee lokale overheden (woreda, stad en kebele) worden geconfronteerd bij het verlenen van sociaaleconomische diensten, is de ontoereikende financiering voor de levering van infrastructuur en sociale diensten. Deze situatie wordt verklaard door het feit dat de door de lokale overheden in Ethiopië gegenereerde inkomsten slechts 19% van de totale nationale inkomsten uitmaken, terwijl de federale regering het grootste deel van de geïnde inkomsten voor haar rekening neemt, zoals de grondwet voorschrijft (De Wereldbank,2018c). Nationale subsidies en overdrachten aan lokale overheden blijven dus de belangrijkste bron van inkomsten voor lokale ontwikkeling.
De Ethiopische transportsector wordt gedomineerd door de subsector wegvervoer, die ongeveer 90% van het gemotoriseerde vervoer in het land voor zijn rekening neemt.Bijgevolg zijn de overheidsuitgaven voor de ontwikkeling van wegen in de loop der jaren toegenomen (Worku, 2010). Als dominante subsector biedt het wegtransport in Ethiopië verschillende manieren om goederen en mensen te verplaatsen in stedelijke gebieden; meestal te voet – 45%, openbaar vervoer (bussen, minibussen, taxi’s) – 40%, particuliere voertuigen – 10% en overige – 5% (UN-Habitat, 2013). Volgens een rapport van de Organisation Internationale des Constructeurs d’Automobiles (OICA), had Ethiopië in 2015 de laagste motorisatiegraad ter wereld, geschat op 2 voertuigen per 1000 inwoners (OICA, 2018). Ondanks de relatief lage motorisatiegraad blijft de voertuigregistratie in Ethiopië stijgen, vooral in stedelijke gebieden zoals Addis Abeba, waar ongeveer 70% van alle in het land geregistreerde voertuigen is gevestigd (Ethiopisch ministerie van Transport, 2011). De Ethiopische regering is zich bewust van de milieueffecten van het toenemende autobezit en stimuleert in haar strategie voor een klimaatbestendige groene economie een verschuiving naar duurzamer stedelijk vervoer, zoals lightrail- en bus-snel-transitsystemen. Het initiatief is ook gericht op het verbeteren van de brandstofefficiëntienormen voor voertuigen en stimuleert het gebruik van hybride en plug-in elektrische voertuigen (Ethiopische regering, 2011). De vervoerssector in Ethiopië staat onder toezicht van het ministerie van Vervoer, met de gezamenlijke verantwoordelijkheid van andere staatsinstellingen zoals het ministerie van Water en Energie, het ministerie van Stedelijke Ontwikkeling en Bouw en de Autoriteit voor Milieubescherming.